La Cuenta Atrás e Entre Amigos (Peñas del Prado, Valle de Arbas, León), 20 e 21 de abril de 2024.

Cando o Club Alpino Ourensán propuxo unha quedada de escalada en Peñas del Prado, busquei nas miñas publicacións cando fora a última vez que escalara aí, e sorprendeume que pasaran xa máis de 7 anos!; dende o 2016 non me volvera a pelexar coas súas adherencias… A fermosura deste lugar no Alto Bernesga, ó carón das comarcas de Babia, Luna e Laciana, segue sendo a mesma e é imposible non pensar en quedar a vivir por aló unha vez que se pasa por elas.

Habitualmente usamos como campamento base o soportal da antiga escola (hoxe en día non sei se reconvertida en local social ou simplemente sen uso), na localidade de Cubillas de Arbas (concello de Villamanín), onde acostumamos a vivaquear protexidos do resío e da xiada. Nesta ocasión xuntámonos Mundi, Víctor, Luz, Nina, Aviño, Ernesto, Manu, Beni e eu para esparexarnos por distintas vías durante a fin de semán.

Esta pequena poboación tamén conta co Albergue de Cubillas de Arbas, onde ademais de durmir pódese contrata-las comidas, e de servizos de hostalaría xa só parece quedar operativo o Hotel Rural Río Viejo, xa que non parecía aberta a Cantina El Cantón, ó carón do propio albergue, onde lembraba ter disfrutado antaño da súa sabrosísima comida.

Para proveerse de auga, hai unha fonte con auga potable nunha praza á entrada da vila en dirección ó albergue.

La Cuenta Atrás. MD (6a), 250 m.

Vía de autoprotección con algúns seguros fixos en placas e reunións, e algún inevitable distanciado para que se coordinen coco e adherencia 😀 .

O 2º longo é bonito, pero o 4º longo é realmente moi bo!

No 3º longo hai que saber cando face-la travesía á esquerda coa que chegar á reunión: nun dos croquis márcase unha ponte de rocha na placa como referencia para saber que aínda hai que subir algo máis, antes de face-la travesía (de feito había un cordino gordo ben visible -seguramente na ponte de rocha de referencia- pero atravesei antes del pola placa baixo o primeiro nicho porque pensei que podería ser dalgún embarque ou doutra vía). Lamentablemente no croquis que eu usei non estaba marcada esa ponte, así que cando me atopei cunha placa baixo un nicho fixen unha exposta travesía por ela sen saber que debera de ter seguido ascendendo cara arriba, tamén por placa, e 4 ou 5 metros máis arriba xa tería visto a reunión á esquerda noutra repisa, xusto enriba do nicho inferior.

Aperturistas:
Borja Araque e Alejandro Rodríguez, o 17 de setembro de 2016 e limpada posteriormente o 24 e 25 do mesmo mes.

Material necesario:

2 cordas de uso en dobre (60 m. c/u), un xogo de  friends (3 Aliens, e ata o Camalot nº 3, e aínda que levamos o nº 4, non foi necesario porque tiñamos dous nº 3) e entaladores medianos e pequenos, unha ducia de cintas, varios cordinos para pontes de rocha e demais equipo de escalada de autoprotección.

Cordada:
Beni e eu.

Data da ascensión:

20 de abril de 2024.

Aproximación:
Deixamo-lo coche, na cuneta da estrada que vai dende Cubillas de Arbas ó túnel polo que se comunica con Aralla. Dende a estrada séguese a senda que sube ás Peñas e chega un punto no que conecta coa liña do tendido eléctrico cara á Collada Aronga; á altura do 1º poste eléctrico xunto á senda (ou 2º, dependendo de onde nos xuntaramos coa liña de postes) é visible un trazado que se desvía cara ó primeiro tercio da parede, puidendo dende este punto observa-la vía na parede enfronte a nós. A vía comeza un pouco á dereita do arranque da vira da Esmorga, lixeiramente á dereita da primeira reunión da propia vía. Dende a estrada ata o pé de vía leva uns 30 ou 40 minutos.

Noite intermedia:
Durmimos no soportal do antigo colexio que hai na entrada de Cubillas de Arbas, pequeno pobo con fonte e un par de restaurantes e hospedaxes.

Descenso:

Dende o final da vía continuar camiñando cara á esquerda pola aresta facilmente ata o cume de Peñas del Prado para seguir uns metros con tendencia descendente cara á esquerda, á parte máis baixa desta zona, onde se atopa un bloque grande cun cairn para marca-la ubicación do rápel da vía Senda Vertical: 2 parabolts con anelas e un terceiro cun eslabón. Facer un rápel longo -a tope da lonxitude das cordas (60 m.)- cun tramo volado, con tendencia ó lado dereito e continuar destrepando, seguindo os fitos que levan á senda que une a golada coa estrada.

Dificultade:

IV+, 6a, V+, 6a, III.

L1. IV+, 55 m. A vía comeza un pouco á dereita do arranque da vira da Esmorga, lixeiramente á dereita da primeira reunión da propia vía; o mellor para situarse e localizar un arbusto que ocupa a maior extensión desta zona da parede e que está no lado esquerdo da primeira reunión, pegado a esta. Esta tirada vai por placas tumbadas e algún canalizo e ten unha ponte de rocha ó pouco de empezar para continuar empalmando con outras 2 pontes de rocha xa no último tercio do longo. Ante a falta de máis referencias o mellor é progresar con lixeira tendencia á esquerda cara ó cómodo nicho (non visible dende o chan) que hai á dereita do arbusto grande onde monta-la reunión (limpa, non hai seguros fixos).

L2. 6a. 35 m. Arrancamos cara un cordino sobre ponte de rocha algo á dereita, e seguimos cunha travesía á esquerda en adherencia (V) para acada-la marcada fenda de enriba da reunión. Progresamos pola fenda (V+) ata un muro de furados máis vertical, protexido cun parabolt (6a) polo que acadamos outra fenda pola que en bavaresa (V) chegamos baixo un desplome onde está a R2 (1 parabolt con mallón) no seu lado dereito.

L3. V+. 35 m. Arrodeamo-lo desplome pola dereita (V) ata acadar unha fenda vertical con bo canto e protexida ó comezo cun cravo pola que progresar en autoprotección (V+). Logo seguimos por pequena placa ata situarnos baixo un nicho con desplome que arrodearemos pola dereita (un cordino asoma nunha pequena fenda ou ponte de rocha na placa do lado dereito do nicho). Por riba do nicho xa é visible a seguinte reunión nunha cómoda repisa que se acada cunha curta travesía á esquerda en adherencia (V+), sen seguros. A R3 está composta dun parabolt e un cravo.

L4. 6a. 55 m. En diagonal cara á esquerda aparece unha liña de buracos de mala protección (V+), pola que escalar ata acadar unha fenda máis marcada (V). Progresamos pola fenda con boas presas no muro da esquerda (6a) protexida por un cravo, e unha delicada ponte de rocha máis á dereita.  Continuar con tendencia á dereita para seguir en travesía de adherencia nunha placa cun parabolt (V+) e unha ponte de rocha. Dende aquí, progresar na vertical por un muro de furados con algúns cantos bos e outros malos (V+) que van mellorando canto máis arriba (V) ata acadar un marcado diedro (IV+). Ó remate do diedro acadadamos unha ampla terraza polo seu lombo dereito, e xa por terreo sinxelo á R4 (2 parabolts) nunha gran terraza.

Trepada. III. 60 m. Ascendemos con coidado os primeiros 15 metros entre rochas sen encordar, por onde máis evidente o vexamos, e logo xa sen ningunha dificultade por unha zona de repisas con arbustos camiñando ata a aresta do cume.

Croquis e reseñas:

• https://lagarafa.blogspot.com/2016/10/penas-del-prado-la-cuenta-atras.html
• http://enlavertical.blogspot.com/2017/11/la-cuenta-atras-en-las-penas-del-prado.html

Entre Amigos. MD inf (V+), 250 m.

Se na anterior vía topámonos con algunha placa sen posibilidade de autoprotección que puxo a proba a nosa entereza, nesta estivemos ó bordo dun ataque de nervios 😀 .

Grandes alonxes e placas improtexibles esixen un nivel de autocontrol mental que non se corresponde co seu asequible grado, e fan dela unha vía só apta para quen non lle treman as pernas cando o último seguro quede atrás, moi atrás…

Feita esta precisión, hai que recoñecer que é unha moi boa vía. E hai que agradecerlle a La Garafa a súa excelente descrición e croquis, máxime cando non atopei máis referencias que a súa.

As R2, R4 e R5 son comúns coa vía Lago de Luna, coa que se vai cruzando, polo que hai que telo en conta en caso de que haxa cordadas facendo esa outra coñecida vía, e o longo 6 é común con Sin Aspiraciones a Nada.

Aperturistas:
Luis Casal, Pedro Pena e Marino Garcia en 1984.

Material necesario:

2 cordas de uso en dobre (60 m. c/u), un xogo de friends (3 Aliens e ata o Camalot número 3) e entaladores medianos e pequenos, unha ducia de cintas, varios cordinos para pontes de rocha e demais equipo de escalada de autoprotección.

Cordada:
Beni e eu.

Data da ascensión:

21 de abril de 2024.

Aproximación:
Deixamo-lo coche, na cuneta da estrada que vai dende Cubillas de Arbas ó túnel polo que se comunica con Aralla. Dende a estrada séguese a senda que sube ás Peñas e chega un punto no que conecta coa liña do tendido eléctrico cara á Collada Aronga. Continuando por ela ata a golada, viramos cara a parede bordeando a cerca que corta o paso ó gando (é máis cómodo cruzar ó outro do valado porque os arbustos están máis pisados) e dirixímonos directamente á base do extremo da parede antes de virar á cara Suroeste (sector La Collada). Dende a estrada ata o pé de vía leva uns 40 ou 50 minutos.

Noite intermedia:

Durmimos no soportal do antigo colexio que hai na entrada de Cubillas de Arbas, pequeno pobo con fonte e un par de restaurantes e hospedaxes.

Descenso:

Continuar camiñando cara á dereita pola aresta facilmente e apoucos metros cara á dereita, na parte máis baixa desta zona, atópase un bloque grande cun cairn para marca-la ubicación do rápel da vía Senda Vertical: 2 parabolts con anelas e un terceiro cun eslabón. Facer un rápel longo -a tope da lonxitude das cordas (60 m.)- cun tramo volado, con tendencia ó lado dereito e continuar destrepando, seguindo os fitos que levan á senda que une a golada coa estrada.

Dificultade:

V+, V+, V+, V, V+, V
Para localiza-lo inicio da vía na gran placa pódese busca-la liña de parabolts da vía “Frenesí”, xa que estes atópanse á dereita da nosa vía, e usar tamén como referencia no centro da placa dous grandes nichos seguidos, un enriba doutro, polos que hai que pasar no primeiro longo.

L1. V+. 35 m. Comezar algo á dereita dos nichos protexendo o inicio na única gran fenda horizontal antes de afronta-la placa de adherencia. Seica hai un cravo nun pequeno furado na vertical do primeiro nicho algo por baixo deste, pero non o vin así que non hai máis referencias de por onde ir que tentar ir acadando os canalizos (V+) para continuar progresando. Chegados ó primeiro nicho subimos ó segundo e superámolo polo lado esquerdo cun paso delicado de adherencia (V/V+) para coller unha boa fenda fácil de protexer que non se ve dende o interior do nicho. Continúase pola fenda ata unha pequena repisa por riba do nicho, onde se atopa a R1 instalada con 2 spits.

L2. V+. 45 m. Agora a referencia é unha pequena árbore ou arbusto por riba nosa, algo á esquerda; arrancamos cara a el por placa buscando as fendas para ir protexendo. Achegándonos á árbore, hai alomenos 2 pontes de rocha e a placa vólvese máis vertical (V+). Sen chegar a pasar pola árbore endereitamos cara arriba por placa con fendas que vai tumbando progresivamente (V), ata acadar unha repisa baixo o desplome. No seu lado dereito está a R2, común con Lago de Luna, de 2 parabolts.

L3. V+. 30 m. Superamo-lo desplome de enriba nosa sobre presas pequenas subindo ben os pés (V+) cara a un parabolt alto xa visible dende a mesma reunión. Continuar por placa compacta protexida inmediatamente con outro parabolt. Seguir recto para arriba sen posibilidade de protexer por muro compacto ata que que van aparecendo furados de bo agarre pero nos que é difícil meter algún seguro (V). A R3 é dun parabolt e un spit no lado dereito dunha repisa ó final da placa.

L4. V. 35 m. Xusto enriba da reunión vese un primeiro parabolt cara ó que ascender e rapidamente vese un segundo parabolt, despois do que a placa vai tumbando, pero no que no que non é posible meter ningunha protección ata chegar a un resalte baixo o que se atopa a R4, común con Lago de Luna, de dous parabolts.

L5. V+. 35 m. Apenas a metro e medio da reunión, no seu lado esquerdo, un pequeno desplome dá paso a unha fenda cun primeiro cravo visible ó asomarse e outro cercano a el que eu non vin por estar tapado pola vexetación (pero habelo haino, que Beni descubriuno cando lle tocou pasar): para min o paso máis duro de toda a vía e tiven que acerar así que pareceume máis 6b que V+ 😀 . Unha vez por riba dos cravos aínda toca apretar na adherencia un paso máis ata pillar algún agarre. Logo, a rocha faise mala, pero o terreo é fácil ata acada-la repisa coa R5 común con Lago de Luna, lazando un gran bloque arrodeado de arbustos.
L6. V. 55 m. Na nosa vertical obsérvase o diedro polo que vai Lago de Luna, pero, en lugar de continuar por aí, antes de acadar un cordino desa vía, sáese á placa da dereita, acádase o visible teito, e supérase polo desplome do seu lado dereito aproveitando algúns bos agarres que ten (V). Por riba continúa unha placa con repisas e boa rocha ata unha brecha cun gran bloque no que, un pouco á dereita hai un cravo nunha fenda no que montar unha reunión opcional, que nós non atopamos así que montámola antes de remata-la corda baixo un gran bloque con diedro.

Trepada. III+, 15 m. Bordeamo-lo bloque sobre nós pola fenda/diedro do seu lado dereito e, xa sobre el, só resta camiñar por terreo de arbustos e pedras ata a aresta do cumio, moi preto da instalación de rápel de Senda Vertical.

 

Croquis e reseñas:

• https://lagarafa.blogspot.com/2021/03/penas-del-prado-entre-amigos.html

O tempo en Villamanín:

• Predicción da AEMET para Villamanín

Ruta para chegar:

Escalada deportiva en Chulilla (Valencia), xaneiro de 2023.

Chegaron as vacacións de nadal logo de varias semáns de choivas e cunhas previsións de que continuaría o mal tempo, así que para escalar habería que saír fóra… Sen neve apenas, salvo en parte dos Pireneos, e con malas previsións para a montaña, parecía que unha boa opción era dirixirse ó Mediterráneo; e seguindo a recomendación de Rafa, que pasara varias semáns encantado nun lugar en Valencia chamado Chulilla, do que ata agora non tiña referencias, pero que debe ser unha das maiores -e moi boa- escolas de deportiva en España, alá fomos…

Chulilla

Ó carón desta pequena vila valenciá que dá nome á escola, hai máis de 1.500 vías repartidas nuns 50 sectores, que non era moi frecuentada ata que a principios do século XXI empezou a revitalizarse coa apertura de novas vías e sectores por parte dalgúns/dalgunhas escaladores locais, empurrados polos actuais propietarios do albergue “El Altico”, Pedro Pons e Nuria Martí.

Moita variedade de graos e lonxitudes que fan recomendable levar corda de 80 metros, ou incluso nalgún caso a de 100 metros para empatar un par de longos… Roca caliza, con tódalas orientacións para escoller sol ou sombra e seica cando o tempo é malo noutras zonas próximas como Siurana ou Margalef, aquí é mellor e permite escalar. Nós estivemos en inverno e, ó sol, houbo días nos que pasábase moita calor, así que non sei se en verán se estará ben…, pero como os meandros do río Turia decorren por un profundo canón pode que buscando os sectores de sombra tamén se estea ben en verán..,

Hai algúns sectores con vías xa pulidas, como en Los Perros, ou nalgunhas de La Ceguera e Cherales, pero en xeral a rocha é aínda adherente.

A vila é pequena, moi pintoresca, e ten 3 ou 4 restaurantes (algo caros, pero cunha comida espectacular!), un par de bares, panadarías, carnizaría, pequeno supermercado, farmacia, estanco, tenda de material de escalada, aparcamentos á entrada, e algúns aloxamentos (o albergue para escaladores El Altico ten moi poucas prazas, e o resto son casas rurais e un pequeno hostal, así que se non se quere durmir no coche no monte, hai que buscar noutras vilas). Nós colliamos auga na fonte da praza central, durmimos na furgo a maior parte do tempo e un par de noites no albergue, almorzabamos no bar da Asociación de Jubilados e Pensionistas, mercamos unha guía no estanco e outra no albergue, collimos algo de comida no supermercado e ceamos ajoarriero en tódolos restaurantes da vila sen que poidamos decidir cal era o máis rico 😀

No alto fóra da vila, enfronte do albergue, hai unha zona xunto á estrada, entre a maleza na que habitualmente estacionan as furgonetas para durmir cando se pasa varios días escalando.

 

O tempo en Chulilla:

• Predicción da AEMET para Chulilla

Croquis:

• Guía de escalada de Pedro Pons e Nuria Martí, Chulilla Climbing Guide (pódese mercar no albergue El Altico, ou no estanco da praza central de Chulilla).
• Os croquis están dispoñible tamén a través da web de climbmaps: https://climbmaps.com/climbmaps.php?g_lat=39.6627301297516&g_lng=-0.8892759481029366&g_zoom=14
• Máis información e algúns croquis en: https://www.valenciaclimb.com/es/climbing-areas/chulilla/

 

 

Curso de esquí de montaña da EGAM, no val de Benás, Huesca (Aragón), Pireneos, do 3 ó 6 de xaneiro de 2022.

Outro ano máis que sigo a voltas co de proba-lo esquí de travesía, así que desta volta apunteime ó curso de esquí de montaña (N1) celebrado no Val de Benás (nos Pireneos de Huesca), en xaneiro de 2022, e convocada pola Escola Galega de Alta Montaña (https://fedgalmon.gal/egam/).

Eramos 5 participantes, Beni, Luz, Jesús, Julio e eu, baixo a experta tutela do técnico da EGAM e guía de alta Montaña, Juan Goyanes, que deunos un repaso moi completo dos fundamentos desta actividade de montaña, á vez que nos fixo desfrutar desta paraxe dos Pireneos.

O curso resultou moi instructivo empezando cunha primeira xornada adicada á practica da técnica de esquí que realizamos na estación de esquí de Cerler, seguida á última hora da tarde dunhas explicacións teóricas nunha aula da Escuela Española de Alta Montaña en Benás. 

A segunda xornada fixemos un pequeno percorrido cos esquís dende Llanos del Hospital para probar diferentes técnicas básicas como o manexo da pel de foca, foqueo, cambios de dirección en ascenso, uso do DVA e localización de víctimas da avalancha, … Sobre a importancia das técnicas de DVA, recomendounos que miraramos un coñecido vídeo dunha avalancha real e o posterior rescate dunha das súas víctimas, editado por Roger Mountain Guide, que resulta moi aleccionador e resulta moi “motivador” para tomarse en serio a importancia de informarse antes das condicións do percorrido e o risco de avalanchas, así como de ser flexibles e adapta-lo itinerario previsto -ou incluso renunciar- durante o percorrido en función das condicións atopadas, así como de ir debidamente preparados (tanto fisicamente como levando DVA, pala e sonda).

Na seguinte xornada, achegámonos ás proximidades da estación de esquí, pero ascendimos fóra das súas pistas ata o cume do Pico Cerler.

Por último rematamos cunha travesía dende Llanos del Hospital ata Forau de Aigualluts, nunha soleada preciosa -e fría- xornada que nos ofreceu unha boa capa de neve virxe caída durante a noite.

Aloxamento, comida e compras:

• Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña).
• No noso caso, alugamos o material de esquí en La Casa de la Montaña, na Avenida de los Tilos (xusto enfronte de Deportes Aigualluts), onde déronnos tódalas facilidades para aluga-lo material axeitado e contratar clases de esquí.
• Na Escuela de Montaña de Benasque ofrecen aloxamento en albergue con posibilidade de almorzo, xantar, cea e bolsas de picnic:
• https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/

Previsións do tempo en Benás:

• https://www.meteoblue.com/es/tiempo/semana/benasque_espa%c3%b1a_3128296
• http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/benasque-id22054

Ruta por estrada ata Benás:

 

•  

 

Arestas en Picos de Europa: Madejuno – Tiro Llago, Torre Blanca – Tiro Tirso, e El Corral de los Moros. Agosto 2021,

Nos últimos días das vacacións dun verán condicionado polo COVID-19, aproveitei para achegarme con Eloy a un deses lugares de Picos de Europa que dende fai moito desexaría que sexa o campo base dun par de semáns de escaladas en parede: a zona de Cabaña Verónica.

Sen embargo nesta ocasión só ía como cobaia do meu compi nas súas prácticas de percorridos en aresta, polo que fixemos un par das máis coñecidas, así como outra xunto ó desfiladeiro de La Hermida, á volta, e xa sen interese montañeiro.

Para elo viaxamos un sábado á tarde e durmimos na furgo, xa no noso destino, para á mañá seguinte colle-lo teleférico de Fuente Dé e adentrarnos no macizo central dos Picos de Europa.

Aresta Madejuno – Tiro Llago, Picos de Europa.

Esta é unha das arestas máis coñecidas de Picos de Europa e pódese empatar nunha mesma xornada coa Torre Blanca – Tiro Tirso e, dende aí, incluso continuala ata a Torre del Llambrión, convertindo así a o percorrido nunha actividade máis potente. De feito, aínda é posible facer un percorrido maior, a Línea Schulze, ideada por Alfredo Íñiguez e publicada no seu libro “Relatos de Vivac”, unindo por crista tódolos picos entre a Torre de Altaiz e a Torre de la Palanca, en vez da típica división en 4 actividades: da Torre de Altaiz ata Tiros de Casares, do Pico Madejuno ó Tiro Llago, da Torre Blanca ata a Torre Blanca e continuando ó Llambrión e do Llambrión pola Torre de las Llastrías á Torre de la Palanca.

O percorrido está moi detallado e profusamente ilustrado nas referencias que máis abaixo cito, polo que limitareime a comentar de forma telegráfica un resumo dos detalles principais da ruta.

1º percorrido: Pedro Udaondo, Ángel Llorente, Jesús Rodríguez e Arturo Fernández, 1955.

Distancia: 800 m  (incluída a ascensión ó Madejuno e o descenso do Tiro Llago).

Dificultade: III+

Data: 29 de agosto de 2021

Cordada: Eloy e eu

Comentarios:

Nós partimos dende Cabaña Verónica, xa que ese sería o noso campo base no que vivaquear e dende o que ó seguinte día facer outra ruta; así que o noso achegamento dende aí era bastante evidente posto que víase na distancia o punto de partida do noso obxectivo, a Collada de Tiros de Casares. Doutro xeito, o mellor dende El Cable é ir pola Vueltona á Collada de Fuente Escondida, segui-los fitos pola vertente do Jou sin Tierre (que pasa por embaixo das pedreiras do Pico San Carlos e a Torre del Hoyo Oscuro) ata Tiros de Casares.

Ruta:

Antes da Collada de Tiros de Casares subi-las ladeiras pedregosas baixo o Madejuno para saír xusto baixo unha canle-diedro (II-III). Unha llambría ó remate do diedro-canle, pola dereita, leva ó cume do Madejuno. Continúase pola aresta uns 50 m, pásase unha brecha, un tramo afiado dunha ducia de metros e logo faise un rápel duns 20 m, en 2 cravos.

Continúase pola crista ata o “guendarme amarelo”, que se sube pola fenda da dereita (hai 2 evidentes) con pasos de II+ ou IV. Báixase do guendarme por unha canle de III que pódese rapelar (40 m aprox.) ata unha vira.

O resto de guendarmes pódense ascender de fronte, polo lado Sur (Hoyos de los Llagos) ou optar por deixalos de lado.

Trepara por llambría cara á “canle amarela” e collela (III) para ascender ó cume oriental de Tiro Llago trepando un muro de III á esquerda.

Só resta seguir ata un rápel de 10 m e seguir pola esquerda da aresta ata o cume principal.

Descenso:
Baixar uns metros pola aresta Oeste e logo 2 rápeles (20 e 15 m) pola vertente de Hoyos Sengros (ambos pódense destrepar, sendo máis fácil o primeiro). Na canle cruzar unha brecha para volver á vertente Sur e bordear guendarmes. Logo, noutra brecha, sae unha canle curta que baixa a Hoyos Sengros.

Baixa-la ladeira con fitos. Bordear pola dereita o jou de Hoyos Sengros ata as proximidades de Cabaña Verónica.

Material necesario:

1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.

Croquis e descrición:

• http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm
• http://www.foropicos.net/viewtopic.php?t=10744
• http://foropicos.net/viewtopic.php?t=29010
• https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php
• http://foropicos.net/viewtopic.php?t=20772
• http://enlavertical.blogspot.com/2012/09/cresterio-madejuno-tiro-llago.html
• https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php

Croquis da aresta Madejuno – Tiro Llago. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm

Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso, Picos de Europa.

Esta aresta resulta máis curta que a anterior, aínda que é algo máis complicada por ter algúns tramos descompostos, ser bastante aérea e contar cun paso de IV nunha travesía de placa só asegurada por un cravo -que xa non é de fiar- ó que chegar sen protección fronte unha eventual caída.

1º percorrido: Agustín Faus e Jordi Papió, en 1950.

Distancia: 400 m  (incluída a ascensión á Torre Blanca e o descenso do Tiro Tirso).

Dificultade: IV

Data: 30 de agosto de 2021

Cordada: Eloy e eu

Comentarios:

A aproximación polo jou de Hoyos Sengros levounos máis do previsto e pese a que a referencia do noso destino na Collada Blanca é evidente, nalgúns momentos o percorrido non é moi claro.

Ruta:

Saímos dende Cabaña Verónica, e bordeamos polo lado dereito o jou de Hoyos Sengros ata a Collada Blanca dende onde se seguen os fitos da Normal á Torre Blanca, cume que se acada facilmente (a nós levounos algo máis de hora e media dende Cabaña Verónica).

Continuamos pola crista e o seu fío ata unha cima secundaria dende onde facer un rápel de 15 m que nos deixa nunha pequena forcada.

Continuar cunha trepada (III+) a asegurar, seguindo inicialmente unha fenda do lado esquerdo, para logo pasar pola dereita unha llambría sobre a que se atopa un lugar de reunión. Xa na aresta do cume continúase ata acada-la Torre sin Nombre. Séguese ata un rápel de 30 m que chega ata unha cómoda forcada.

A 2 ou 3 m, polo lado dereito arranca una curta canle de rocha descomposta que sube en diagonal á dereita ata unha terraza superior: este tramo de III é delicado polo descomposto da rocha.

Neste punto chegamos a un muro liso (IV) equipado cun cravo non fiable cun cordino, dende o que seguir xa máis facilmente en travesía de adherencia cara un bloque á súa dereita. Logo de acadado o bloque, continúase subindo de fronte por terreo máis fácil ata completar o último tramo camiñando para acada-lo cume do Tiro Tirso.

Descenso:
Continuar polo lado esquerdo da crista (que dá a Liordes) e ó pouco volver ó fío para atopar un cordino de rápel e continuar destrepando por rocha medioche ata un bloque que é mellor rodear polo seu lado dereito. Séguese polo fío ata a forcada que nos separa do Llambrión, puidendo rematar cun último rápel que nos deposita no chan.

Baixa-la ladeira con fitos ata acada-la Collada Blanca e empatamos co camiño de ida bordeando o jou de Hoyos Sengros ata Cabaña Verónica.

Material necesario:

1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.

Croquis e descrición:

• http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html
• https://www.picoseuropa.net/escaladas/tblanca-tirso/index.php
• https://www.endefensadelasmontanas.com/crestaTorreBlancaTiroTirso.html

Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html

Aresta en El Corral de los Moros, Cabañes, Cantabria, Picos de Europa.

Moi próxima á chamada zona de recreo El Habario, atópanse, en Pendes, os restos apenas perceptibles dun antigo recinto defensivo situado no Castro la Encina, coñecido como El Corral de los Moros. Dende el parte unha fácil aresta que nos serviría de último adestramento antes de por rumbo a casa. Non se trata dun lugar con interese montañeiro ou escalatorio, polo que non describo o percorrido, aínda que un gran corte na aresta a separa dun muro que si que parecía ter máis “chicha”.

Ó carón deste lugar está unha pequena escola de escalada en Cabañes, da que ata o de agora non vira referencias en ningunha guía, pero da que tras atopar un croquis en: https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/ vin que xa se publicou tamén na guía de Roca Verde: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf.

En Cabañes hai tamén un interesante albergue, dada a súa proximidade ó desfiladeiro de La Hermida, onde poder aloxarse: http://xn--alberguecabaes-1nb.com/el-albergue

Croquis e descrición:

• https://www.wikiloc.com/hiking-trails/pendes-el-corral-de-los-moros-13895811
• https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/
• Roca verde 3. Escalada deportiva en la Cordillera Cantábrica. Richie Patterson: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf

Val de Benás, parque de Posets – Maladeta (Pireneos), do 1 ó 7 de agosto de 2021.

No último intre embarqueime coma polisón na saída ó val de Benás do Club Alpino Ourensán para poder facer algo de montaña, logo da inactividade que a pandemia do COVID-19 nos provocou durante xa fai máis dun ano.

No ano 2010, estiveramos neste mesmo val de Benás, pero a verdade é que eu nin sequera o lembraba: cousas desta miña desmemoria…

Neste Campamento Pireneos 2021, a proposta das actividades tivo que adaptarse ás malas previsións meteorolóxicas, renunciando, no caso das actividades de montaña, a algunha das ascensións e vivacs previstos, pero iso non impediu que aproveitaramos ó máximo a nosa semán por eses lares.

O campo base estaba no Camping de Los Baños, situado a 9 Km. de Benás, que conta tamén cun hotel (Hotel Turpi), pero que non dispón de cobertura móbil, nin conexión wifi, o que realmente non sería un problema salvo porque isto dificultaba a nosa intercomunicación e a simple consulta das previsións meteorolóxicas; iso si, a comida do hotel, estaba moi boa. 😀

Aloxamento, comida e compras:

• Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña):
• Camping de Los Baños e Hotel Turpi: https://www.turpi.com/
• Unha interesante opción, pensando sobre todo no inverno, son as habitación da Escuela de Montaña de Benasque: http://escuelamontanabenasque.com/ https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/

Previsións do tempo en Benás:

• https://www.meteoblue.com/es/tiempo/semana/benasque_espa%c3%b1a_3128296

 

Ruta por estrada ata o camping de Los Baños (Benás):

Percorrido polos ibóns de Alba, Cregüeña e Coronas, partindo dende Los Baños e rematando en Plan de Senarta.

A nosa primeira actividade foi bastante numerosa (Lucas, Manu, Aviñoá, Mundi, Beni, Miguel, Jesús, Luz, Nina, Carmela, Maite, Antón, Raquel, Xiana, Carina e eu) e consistiu nun percorrido por varios vales que nos permitisen ir recoñecendo parte do noso terreo de xogo; así, partindo ó redor das 8 da mañá dende o mesmo camping de Los Baños, ascendimos por unha pista para vehículos ata o actualmente abandoado balneario de Los Baños de Benasque. Proseguimos por unha senda con hitos que ascendía por pendentes de herba e árbores ata acada-lo fermoso ibón inferior de Alba nunha hora -aproximadamente- desque abandoamo-lo camping. Nese punto a rocha empeza a predominar no noso camiñar ata o ibón superior de Alba, dende onde xa se convirte en protagonista cando nos adentramos entre grandes bloques e pedreiras para acadar, ó redor das 11 da mañá, unha golada que coido que é a chamada Collado inferior de Alba.

Dende ese punto empezamos a descender con vistas ó ibonet de Cregüeña. Seguimos os hitos por pedreiras que nos guían para ascender ata o máis grande e profundo dos ibóns do Pireneo, o ibón de Cregüeña, xunto ó que tomamos un descanso ó redor das 13:20 h; continuamos arrodeándolo, seguindo hitos, para ascender de seguido ata a Collada de Cregüeña onde paramos novamente ó redor das 15 h.

Cos ibóns de Coronas xa a vista, iniciamo-lo descenso por entre os bloques de pedras da outra vertente para entrar no val de Coronas, vendo como no extremo oposto ó noso, a aresta de Llosars presenta un paso que permite acceder ó val de Llosars, e que en vindeiros días usaremos como inicio da escalada ó Aneto pola devandita aresta.

Aínda que inicialmente tiñamos previsto pasar ó val de Llosars e dende aí finalmente ó de Ballibierna, decidimos descender directamente polo val de Coronas, inicialmente todavía por entre grandes rochas, pero xa logo máis comodamente por prados e bosque para colle-lo último autobús, das 18:30 h, en Puente Coronas que -por 10’60€- nos deixaría ó redor das 19:15 h en Plan de Senarta, onde quedara un dos nosos coches co que ir varios de nós ó camping para volver con máis vehículos a recolle-lo resto.

• Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/

Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min.

Plano con parte da ruta polos ibóns de Cregüeña, Coronas e descenso por Ballibierna:

Fonte: https://www.xiruca.com/sites/default/files/ruta/image/Croquis_Araguells.jpg#overlay-context=rutas/araguells-coronas-y-descenso-creguena

 

Ascensión ó Posets pola aresta de Espadas

Ás 6 da mañá saía o primeiro autobús dende Eriste ó final da pista da Espigantosa, así que tocou madrugar para, unha vez abonados os 10’50€ do prezo do billete de ida e volta, chantámonos Aviñoá, Carmela, Carina, Luz, Jesús, Raquel, Manu e eu, ó inicio da nosa ruta ás 6:30 h.

A primeira parte do noso percorrido vai por unha senda PR ben sinalizada ata o Refugio Ángel Orus, e ó pouco pasa xunto a coñecida fervenza de Espigantosa, para logo cruza-lo río por unha ponte e continuar polo bosque durante unha hora; a última media hora do ascenso xa é sen a protección da arboreda, e ás 8 da mañá tomamos un descanso dunha media hora no refuxio.

A partir deste punto seguimo-la ruta do GR 11.2 ata o ibón de Llardaneta ó que chegamos sobre as 10:00 h., por terreno pendente e cruzando o torrente Llardaneta por unha ponte metálica que leva xa unha chea de anos rota. Logo doutra media horiña de descanso abandoamo-la senda GR para ascender á dereita en dirección Norte seguindo uns hitos que sinalan a ruta Normal de ascenso ó Posets, pero en canto chegamos ó circo da Llardaneta -perimetrado pola aresta de Espadas co Posets- (30 minutos), dende onde xa se pode ver todo o percorrido que faremos polo crista, tomamos dirección Oeste cara ó Diente Royo que se pode ver á nosa esquerda. O resto do camiño xa é fundamentalmente por rocha e algo de pedreira ata que acadamos ese punto de conexión coa aresta ó redor das 11:40 h.

Aresta de Espadas ó Posets: Fonte: https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html

 

Unha nova paradiña duns 20 minutos antes de empeza-la trepada e ó redor das 12h gardabamos os bastóns na mochila e empezamos a usa-las mans cara ó noso primeiro cume, o Pavots; a aresta prosegue por varios altos máis, o Espadas, a Tuca Llardaneta, a Tuqueta Roya e finalmente o Posets. 

A aresta faise en xeral sen demasiada dificultade salvo no destrepe de Espadas ata o famoso Paso del Funambulista, un paso de III no ascenso á Tuca Llardaneta e un novo destrepe delicado antes da Tuqueta Roya.

Tomamos un novo descanso no Collado de Jean Arlaud, dende onde xa remataron as dificultades posto que só resta unha media hora para ascende-la pedreira pola que acada-lo cume do Posets, ó que chegamos ó redor das 15:30 h.

Tomamos un descanso duns 20 minutos para xantar no cume, e inicamo-lo descenso seguindo a ruta Normal do Posets, chegando á base da Canal Fonda en menos dunha hora. Dende aí xa empatamos facilmente co noso percorrido de ascenso no circo da Llardaneta e continuamos desandando a senda ata chegar ó Refugio Ángel Orus ó redor das 18 h.

Os 2 últimos autobuses de retorno espaciabanse 3 horas e media, xa que partirían ás 17 h e 20:30 h, respectivamente, polo que aínda que inicialmente previamos que poderiamos estar de volta para o primeiro deles, evidentemente non foi o caso, así que dado que nos sobraba o tempo remoloneamos na terraza do refuxio facendo tempo, xa que contabamos que con hora e media para o resto do descenso sería de abondo. 

Pero na baixada relaxamonos de máis e logo de que tomaramos unha senda equivocada ó equivocarnos nun cruce, a piques estivemos de non chegar a tempo, e o noso relaxante paseo ó autobús convertiuse nunha carreira na que os primeiros en chegar a Espigantosa -xusto á hora de partida do bus- tiveron que pedirlle ó condutor que nos fose concedendo sucesivas prórrogas a medida que iamos chegando ós poucos… Afortunadamente o home foi benevolente e ás 20:40 h estabamos todos xuntos, sudando e abafados, subindo a ese transporte que en media hora nos deixou xunto ó noso coche na parada de Eriste. 

 

Información da ruta:

• https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html
• https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

Plano coa ruta de ascenso pola aresta de Espadas ó Posets, baixando pola Normal:

Aresta de Espadas ó Posets baixando pola Normal. Fonte: https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

 

Horarios e prezos dos autobuses polo val de Benás:

• Autobús de Sahún e Eriste a Espigantosa: http://escuelamontanabenasque.com/pistas-acceso-regulado-verano-valle-benasque/

 

Escalada do Espolón Picapiedra no Pico de la Renclusa, D sup, V, 400 m.

As choivas prognosticadas obrigáronnos a tomarnos unha xornada de actividade curta, así que cando Lucas propuxo ir a facer unha vía rápida no Pico de la Renclusa apuntámonos con el, Luz, Mundi, Aviñoá, Beni e eu.

O día estaba algo inestable, cambiando néboas con sol e ás veces algo de aire, así que sen madrugar nin apurarnos moito ás 10:30 h estabamos facendo cola no aparcadoiro de Llanos del Hospital para colle-lo autobús que nos levaría ata La Besurta; dende aí en media hora acadamo-lo refuxio de La Renclusa e noutros 3 cuartos de hora o pé de vía, baixo a cara Norte do Pico de la Renclusa.

Croquis do Espolón Picapiedra ó Pico de la Renclusa. Fonte: http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html

Por diante empezaron Lucas e Luz, logo arrancaron Mundi e Aviñoá e rematamo-lo tren Beni e eu: empecei en zapatillas de montaña vendo que o terreo non era moi esixente, pero dende o 5º longo no que me puxen os gatos xa non os quitei para non volver a perder máis tempo. Beni e eu fomos alternando sempre os longos en cabeza, pero deberiamos ternos desencordado ou alomenos ido en ensamble no último longo, xa que o rozamento da corda nese terreo pouco vertical foi un coñazo.

• L1 (IV+, 50 m). Hai 2 diedros, o da dereita algo máis herboso, polo que parece mellor usa-lo da esquerda, que ten algún cravo e que ademais vai máis recto.
• L2 (IV, 40 m). Terreo escalonado e con herbas que nos deposita nunha campa de pedras e herba. A reunión conta cun spit lazado a un bloque cun cordino.
• L2 bis (50 m). Camiñamos ou avanzamos en ensamble ata a base do cercano muro onde un spit invítanos a monta-la reunión.
• L3 (IV, 50 m). Comezamos con tendencia á esquerda (Luichy xa advirte deste erro no seu croquis), escalando entre grandes bloques cara ó característico diedro deste longo, sobre o que se atopa a seguinte reunión.
• L4 (IV+, 45 m). Saímos pola esquerda da reunión e tiramos verticalmente ata unha terraza de herba sobre a que se atopa a reunión.
• L5 (V, 50 m). Unhas placas con fendas nas que protexer lévannos pola dereita cara arriba. A reunión está nunha placa sobre unha terraza de herba próxima ó fío do espolón.
• L6 (IV, 50m). Ascéndese por entre bloques á esquerda do fío e próximos a el.
• L7 (IV, 50 m). Tirar cara arriba por onde mellor se vexa, ata atopa-lo bloque cun spit da reunión xunto ó fío.
• L8 (III, 55 m). Mellor facelo en ensamble ou directamente desencordados porque o roce da corda é un problema, especialmente para asegurar ó segundo. A reunión consiste nun spit reforzado cuns cordinos anudando un gran bloque, que serve tamén de instalación de rápel para o descenso.

 

• Comentarios: Vía fácil de protexer, moi discontinua, con abundantes terrazas e tramos herbosos, e con 2 ou 3 puntos de rocha en descomposición polos que eu non a recomendaría para empezar nisto da escalada en parede, aínda que esta vía estea considerada como de iniciación. O ambiente é brutal, xa que cando collemo-lo fío do espolón, á nosa dereita impresiona o inmenso circo glaciar do circo da Maladeta. No 3º longo, Luichy advirte que a tendencia é a de ir cara á esquerda a por un diedro, en vez de inicialmente cara á dereita como aparece debuxado no seu croquis. As reunións son cómodas e están equipadas con 2 spits, agás a 2ª, 2ª bis, 7ª e a última que só teñen un.

• 1ª ascensión: Agosto de 1982, por Manuel Monsonis e Luis Alfonso (Luichy). Reequipamento das reunións con spits en xullo de 1996, por Alex Soriano, Rosana Gómez e Luis Alfonso.
• Aproximación: Deixando o coche en Llanos del Hospital para colle-lo autobús ata La Besurta, só hai que continuar polo camiño que sube ata o refuxio de La Renclusa, seguir dende aí polo sendeiro que leva cara a Aigalluts e na golada abandoalo para seguir con tendencia á dereita ata o pé do contraforte do pico Renclusa; unha hora e cuarto aproximadamente de camiñada. A vía ten no chan varios hitos sinalando por onde comeza.
• Descenso: A vía no remata no cume, senón nunha brecha duns 30 m de altura que é posible destrepar ou rapelar (hai un spit e varios aneis de corda). Descendendo cara a dereita polo Barranco de la Maladeta, metémonos na súa inmensa pedreira para descender cara o refuxio e retornar pola mesma senda de subida ata o aparcadoiro do autobús.
• Material: dúas cordas de dobre de 60 m, un xogo de friends (ata o nº 2 de Camalot), 1 xogo de entaladores e 10 cintas, ademais do equipo individual de escalada habitual.
• Auga: No exterior do refuxio de La Renclusa hai uns grifos.
• Croquis e info:
  • http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html
  • https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=60506

 

Ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars (ou Llosás), AD

A principal actividade prevista polo clube era a ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars que, dada a súa lonxitude, levarianos moito tempo, especialmente se non nos desenvolvesemos con solvencia en terreno de trepadas con exposición. Así pois, a víspera do ascenso estivemos repasando no camping o sistema de encordamento en ensamble para asegurarnos que poderiamos recoller, colocar en bandoleira e anuda-la corda de forma áxil e correcta, xa que previamos que nalgún tramo teriamos que utilizar esta técnica de encordamento; ademais acordamos que as cordadas serían independentes entre si, para ir ó seu ritmo e de forma autónoma, de tal xeito que cada unha decidise, en función do seu ritmo, non chegar ó cume do Aneto ou cara a onde descender, tendo en conta un par de horarios topes:

• Se ás 14:00 h, non se tivese xa acadada a Brecha Superior de Llosars, habería que aborta-lo ascenso ó Aneto e descender cara o val de Coronas dende esa Brecha, tendo en conta que o último autobús sairía de Puente Coronas ás 18:30h. 
• Se ás 15:00h, non se tivese acadado o cume do Aneto, non se podería descender pola Normal Norte ata a Collada de Coronas e dende aí baixar polo val de Coronas, porque sería improbable que se chegase a tempo para colle-lo último autobús que sae de Puente Coronas ás 18:30 h; nese caso habería que baixar cara o Val de La Renclusa, xa que o último autobús sae dende La Besurta ás 21 h. 

Fomos 4 as cordadas que conformamos, cos seguintes membros:

• Nina e Manu.
• Luz e Lucas,
• Antón, Mundi e Aviñoá.
• Beni e eu

Ás 11 da noite xa estabamos no saco porque ás 5:15 h tiñamos que colle-lo primeiro autobús que saía dende Senarta (10’6€ só ida) e non debiamos arriscar a que alguén quedase fóra do bus por non sé-los primeiros á cola (-como me fastidia que na montaña tamén teñamos que estar pendentes das puñeteiras colas e horarios…!-).

Á hora da verdade resultou que fomos bastante agrupadas todas durante o percorrido, polo que entre as 14:00 h e as 14:30 h fomos chegando ó cume cada cordada, sen que a maioría tivesemos que usa-la corda máis que nos rápeles.

Perfil da aresta de Llosars. Fonte: https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/

O percorrido completo desta aresta SW dende a brecha inferior de Llosars ata o Aneto é unha das máis longas do Pirineo (máis de 2 Km) e está moi detalladamente descrita en multitude de publicacións por Internet, así que non ten moito sentido que repita a descrición do seu itinerario, polo que simplemente comentarei algunhas peculiaridades. Para empezar, son varias as puntas polas que pasa: Aguja Argarot Sur (3039 m), Aguja Argarot (3040 m), Aguja Tchihatcheff (3052 m), Aguja Franqueville (3065 m), Punta Sur da Brecha Superior de Llosars (3087 m), Aguja Escudier (3315 m), Aguja Daviu (3350 m) e, finalmente, o Aneto (3404 m).

As 3 principais desas puntas no tramo inferior da aresta, Argarot, Tchihatcheff e Franqueville, son así nomeadas en lembranza dos primeros ascensionistas do Aneto.

Percorrido e horario:

• 06:00 h. O autobús déixanos en Puente Coronas. Xunto á parada empezamos a camiñar ás escuras seguindo a senda que vai polo Barranco de Coronas, á esquerda do río no sentido en que ascendemos. Esta senda é a aproximación á vía Normal do Aneto por Coronas.
• 07:30 h a 08:00 h. Descanso xunto o Ibón Inferior de Coronas, baixo a canle de pedras que leva á Brecha Inferior de Llosars. Á nosa dereita unha evidente canle pedregosa permite ascender ata a Brecha.
• 08:30 h. Na Brecha Inferior de Llosars. Iniciamos a trepada por repisas do lado que dá ó circo de Llosars (lado dereito no sentido da ascensión), evitando o muro que temos de fronte. Unha vez na aresta camiñamos en xeral por entre grandes bloques.
• 09:20 h. No cume da Argarot. En primeiro plano vemos a Aguja Tchihatcheff, pero para chegar á súa base hai que facer un delicado destrepe, ou alternativamente montar un rápel duns 20 m.
• 09:30 h. Na brecha baixo o Tchihatcheff. Hai unha alternativa de ascenso escalando directamente (V) dende a brecha: ver foto na que debúxase en vermello, a alternativa de ascenso á agulla Tchihatcheff en https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/: un cravo indica por onde empezar. Sen embargo a maioría -e nós así o fixemos- flanqueamo-la agulla polo seu lado esquerdo (o que dá ó lado de Coronas) descendendo 8 ou 10 metros por unha descomposta, rota, perigosa e delicada canle terrosa, na que non sobra meter unha corda para rapelala. Unha vez descendida, na vertente esquerda da agulla vemos unhas repisas e bloques descompostos polos que progresar con coidado para subir por unha cheminea que nos deixa baixo unha característica gran placa tumbada con fendas, sobre a que un par de bloques á dereita conforman unha pequena cheminea pola que volvemos á aresta.
• 10:15 h. No cume da Tchihatcheff e rápel. Un gran bloque lazado cunha chea de cordinos e cinta no alto permítenos rapela-los 35 m da parede ata a base da nova brecha. En caso de só levar unha corda de 60 m ou menos existe a posibilidade de dividi-lo rápel en 2, usando un par de parabolts con anelas que se instalaron a uns 15 m, algo escondidos xa que están colocados xusto baixo un pequeno saínte da parede. Curiosamente uns metros máis arriba e á súa dereita (mirando cara á Aguja Tchihatcheff) hai colocado un parabolt con anela unido por un cordino con mallón a un entalador nunha fenda que supoño que alguén instalou antes de que se colocasen os novos ancoraxes. Outra alternativa é destrepar uns metros cara a outra instalación de rápel visible un pouco á esquerda do rápel do cume (mirando novamente cara á Aguja Tchihatcheff) e dende aí rapelar 30 m e pendulear un chisco á dereita para gaña-la Brecha-. 
• 11:00 h.  No cume da Franqueville. Dende a Brecha flaqueamos un chisco polo lado de Coronas por entre bloque inestables e seguimos ascendendo por repisas buscando algunha canle pola que volver gañar de novo a aresta e xa acada-lo cume da nova agulla.
• 11:50 h. Punta Sur da Brecha Superior de Llosars e rápel. Dende a Aguja de Franqueville o terreo faise máis horizontal e fácil, ata chegar a unha nova punta cun rápel duns 20 m que os deposita na Brecha Superior de Llosars.
• 14:15 h. No cume do Aneto. Flanqueamos a Aguja Norte da Brecha Superior de Llosars polo lado dereito (vertente de Llosars) e continuamos con algunha trepada e destrepada delicada para volver a gaña-la aresta. Xa estamos ascendendo o propio Aneto e ás veces abandoamos a aresta para flanquear resaltes ou bordear algunha brecha e agulla; o terreo é variado e ás veces algo inestable ata acada-lo cume do Aneto. 
• 15:00 h. Inicio descenso. Descansamos, merendamos e encamiñámonos polo Paso de Mahoma cara á Collada de Coronas.
• 15:20 h. Collada de Coronas. Lugar no que colocar crampóns e piolets para descende-lo glaciar de Aneto.
• 16:45 h. No Ibón del Salterillo. No noso caso, en vez de encamiñarnos cara ós Portillones en dirección ó refuxio de La Renclusa, decidimos baixar polo Vall de Barrancs cara a Aiguallut, polo que pasamos por unha chaira pola que corría a auga que coido que podía tratarse do Ibón del Salterillo.
• 17:45 h a 18:15 h. En Plan d’Aiguallut. Proseguimos o descenso polo Vall de Barrancs ata o paradisíaco Plan d’Aiguallut, onde tivemos que descalzarnos para poder cruza-lo regato.
• 18:45 h. La Besurta. Continuamos por unha senda moi concurrida polo Forau d’Aiguallut e dende aí ata a parada do autobús en La Besurta.

Información da ruta:

Parte da nosa ruta de ascenso por Coronas -nós en realidade fixemo-la aresta dende a Brecha Inferior de Llosars- e a ruta de descenso por Aiguallut. Fonte: https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=27355

• 1ª ascensión: En realidade a primeira vez que se percorreu foi en sentido descendente ata a Brecha superior de Llosars, por Jaume Oliveras e Antonio Arenas, o 24 de xullo de 1906. A aresta completa e en sentido ascendente foi realizada por primeira vez por Henry Brulle, Roger Brulle e Germain Castagne o 16 de xullo de 1913.
• Aproximación: Un desvío na estrada A-139 de Benasque cara ó val de Ballibierna, leva a un aparcadoiro en Plan de Senarta, dende saen os autobuses que levan ata Puente Coronas.
  • Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/. Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min. O primeiro autobús sae á 5:15 h da mañá, e o último que baixa -no caso de querer volver polo mesmo val de ascenso- sae ás 18:30 h.
  • Dende Puente Coronas, a ruta de aproximación da vía Normal do Aneto por Coronas, ascende por unha senda ata o ibonet de Coronas e continúa ata as proximidade do ibón inferior de Coronas, onde a abandoamos para acadar por unha canle pedregosa á nosa dereita, a Brecha Inferior de Llosars. 

• Descenso: Pola Normal Norte, pasando pola Puente de Mahoma, ata a Collada de Coronas, dende onde en vez de ir pola esquerda ó noso val de ascenso, continuamos pola dereita seguindo a ruta Norte (do Portillón Superior) ata la Besurta, ou -coma fixemos nós- desviándonos polo Valle de Aigualluts, que igualmente nos leva a La Besurta, dende onde coller un autobús para, volver a Plan de Senarta. Ollo ós horarios dos autobuses, durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, nin ata La Besurta, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/
• Material: 1 corda de simple de 60 m ou dúas de uso en dobre de 40 m, 5 cintas longas e cordinos para arrodear bloques e 3 friends medianos (0’75, 1 e 2), ademais do equipo individual de escalada habitual. No caso de descenso polo glaciar de Aneto son necesarias as botas, crampóns e piolet.
• Croquis e info:
  • https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/
  • https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/
  • https://pirineodeluis.blogspot.com/2016/08/aneto-3404-m-por-la-cresta-de-llosas-ad.html
  • https://pakocrestas.wordpress.com/2020/04/22/pico-aneto-cresta-de-llosars/

 

Escalada deportiva en Ampriu, Cerler

E xa rematadas as atividades bélicas 😉 co club Beni e eu achegámonos o noso último día a unha escola de escalada próxima, Ampriu, en Cerler.

Esta escola, está moi alta (uns 1.800 m) e conta cunha orientación que a deixa á sombra e fresca nas tórridas tardes do verán, ademais de gozar dunhas preciosas vistas: ten varios sectores de deportiva e un, Torre de Marfil, que tamén ten vías de clásica de ata 3 longos, que está considerada como un lugar de iniciación. Nós fomos a este sector, aínda que só fixemos deportiva.

A rocha é un gneis cuberto de liques que fai desconfiar da súa adherencia, pero que na práctica non resulta esvaradía.

Para chegar á escola, dende Benás hai que colle-la estrada que vai ata Cerler e logo continuar ata Ampriu. Nunha curva á esquerda da estrada, antes dunha ponte que salva un regato, pódese aparcar no lado esquerdo da estrada co identificable sector Torre de Marfil á vista á dereita. No caso de ir a este sector hai que ascender polos prados da ladeira con tendencia á dereita -alonxándose do noso destino- ata acadar unha pista máis arriba, pola que continuar xa cara á esquerda ata estar baixo ó sector, dende onde xa se sube por unha senda con hitos, entre bosque primeiro e unha pedreira logo, ata a base das vías (uns 20 minutos dende o coche). Para ir ó resto dos sectores coido que se debe de seguir polo regato, dende onde se estacionou o vehículo.

Croquis e información:

• Escaladas junto al Ésera (volumen 2), de Luis Alfonso (Luichy). Editorial La Noche del Loro.
• https://www.thecrag.com/es/escalar/spain/valle-de-benasque-cerler/palestras-de-lampriu

 

https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1XU8xJAmv7GYQ7J6zMJrNsV3hCxJX9w7v&usp=sharing