Val de Benás, parque de Posets – Maladeta (Pireneos), do 1 ó 7 de agosto de 2021.

No último intre embarqueime coma polisón na saída ó val de Benás do Club Alpino Ourensán para poder facer algo de montaña, logo da inactividade que a pandemia do COVID-19 nos provocou durante xa fai máis dun ano.

No ano 2010, estiveramos neste mesmo val de Benás, pero a verdade é que eu nin sequera o lembraba: cousas desta miña desmemoria…

Neste Campamento Pireneos 2021, a proposta das actividades tivo que adaptarse ás malas previsións meteorolóxicas, renunciando, no caso das actividades de montaña, a algunha das ascensións e vivacs previstos, pero iso non impediu que aproveitaramos ó máximo a nosa semán por eses lares.

O campo base estaba no Camping de Los Baños, situado a 9 Km. de Benás, que conta tamén cun hotel (Hotel Turpi), pero que non dispón de cobertura móbil, nin conexión wifi, o que realmente non sería un problema salvo porque isto dificultaba a nosa intercomunicación e a simple consulta das previsións meteorolóxicas; iso si, a comida do hotel, estaba moi boa. 😀

Aloxamento, comida e compras:

• Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña):
• Camping de Los Baños e Hotel Turpi: https://www.turpi.com/
• Unha interesante opción, pensando sobre todo no inverno, son as habitación da Escuela de Montaña de Benasque: http://escuelamontanabenasque.com/ https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/

Previsións do tempo en Benás:

• https://www.meteoblue.com/es/tiempo/semana/benasque_espa%c3%b1a_3128296

 

Ruta por estrada ata o camping de Los Baños (Benás):

Percorrido polos ibóns de Alba, Cregüeña e Coronas, partindo dende Los Baños e rematando en Plan de Senarta.

A nosa primeira actividade foi bastante numerosa (Lucas, Manu, Aviñoá, Mundi, Beni, Miguel, Jesús, Luz, Nina, Carmela, Maite, Antón, Raquel, Xiana, Carina e eu) e consistiu nun percorrido por varios vales que nos permitisen ir recoñecendo parte do noso terreo de xogo; así, partindo ó redor das 8 da mañá dende o mesmo camping de Los Baños, ascendimos por unha pista para vehículos ata o actualmente abandoado balneario de Los Baños de Benasque. Proseguimos por unha senda con hitos que ascendía por pendentes de herba e árbores ata acada-lo fermoso ibón inferior de Alba nunha hora -aproximadamente- desque abandoamo-lo camping. Nese punto a rocha empeza a predominar no noso camiñar ata o ibón superior de Alba, dende onde xa se convirte en protagonista cando nos adentramos entre grandes bloques e pedreiras para acadar, ó redor das 11 da mañá, unha golada que coido que é a chamada Collado inferior de Alba.

Dende ese punto empezamos a descender con vistas ó ibonet de Cregüeña. Seguimos os hitos por pedreiras que nos guían para ascender ata o máis grande e profundo dos ibóns do Pireneo, o ibón de Cregüeña, xunto ó que tomamos un descanso ó redor das 13:20 h; continuamos arrodeándolo, seguindo hitos, para ascender de seguido ata a Collada de Cregüeña onde paramos novamente ó redor das 15 h.

Cos ibóns de Coronas xa a vista, iniciamo-lo descenso por entre os bloques de pedras da outra vertente para entrar no val de Coronas, vendo como no extremo oposto ó noso, a aresta de Llosars presenta un paso que permite acceder ó val de Llosars, e que en vindeiros días usaremos como inicio da escalada ó Aneto pola devandita aresta.

Aínda que inicialmente tiñamos previsto pasar ó val de Llosars e dende aí finalmente ó de Ballibierna, decidimos descender directamente polo val de Coronas, inicialmente todavía por entre grandes rochas, pero xa logo máis comodamente por prados e bosque para colle-lo último autobús, das 18:30 h, en Puente Coronas que -por 10’60€- nos deixaría ó redor das 19:15 h en Plan de Senarta, onde quedara un dos nosos coches co que ir varios de nós ó camping para volver con máis vehículos a recolle-lo resto.

• Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/

Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min.

Plano con parte da ruta polos ibóns de Cregüeña, Coronas e descenso por Ballibierna:

Fonte: https://www.xiruca.com/sites/default/files/ruta/image/Croquis_Araguells.jpg#overlay-context=rutas/araguells-coronas-y-descenso-creguena

 

Ascensión ó Posets pola aresta de Espadas

Ás 6 da mañá saía o primeiro autobús dende Eriste ó final da pista da Espigantosa, así que tocou madrugar para, unha vez abonados os 10’50€ do prezo do billete de ida e volta, chantámonos Aviñoá, Carmela, Carina, Luz, Jesús, Raquel, Manu e eu, ó inicio da nosa ruta ás 6:30 h.

A primeira parte do noso percorrido vai por unha senda PR ben sinalizada ata o Refugio Ángel Orus, e ó pouco pasa xunto a coñecida fervenza de Espigantosa, para logo cruza-lo río por unha ponte e continuar polo bosque durante unha hora; a última media hora do ascenso xa é sen a protección da arboreda, e ás 8 da mañá tomamos un descanso dunha media hora no refuxio.

A partir deste punto seguimo-la ruta do GR 11.2 ata o ibón de Llardaneta ó que chegamos sobre as 10:00 h., por terreno pendente e cruzando o torrente Llardaneta por unha ponte metálica que leva xa unha chea de anos rota. Logo doutra media horiña de descanso abandoamo-la senda GR para ascender á dereita en dirección Norte seguindo uns hitos que sinalan a ruta Normal de ascenso ó Posets, pero en canto chegamos ó circo da Llardaneta -perimetrado pola aresta de Espadas co Posets- (30 minutos), dende onde xa se pode ver todo o percorrido que faremos polo crista, tomamos dirección Oeste cara ó Diente Royo que se pode ver á nosa esquerda. O resto do camiño xa é fundamentalmente por rocha e algo de pedreira ata que acadamos ese punto de conexión coa aresta ó redor das 11:40 h.

Aresta de Espadas ó Posets: Fonte: https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html

 

Unha nova paradiña duns 20 minutos antes de empeza-la trepada e ó redor das 12h gardabamos os bastóns na mochila e empezamos a usa-las mans cara ó noso primeiro cume, o Pavots; a aresta prosegue por varios altos máis, o Espadas, a Tuca Llardaneta, a Tuqueta Roya e finalmente o Posets. 

A aresta faise en xeral sen demasiada dificultade salvo no destrepe de Espadas ata o famoso Paso del Funambulista, un paso de III no ascenso á Tuca Llardaneta e un novo destrepe delicado antes da Tuqueta Roya.

Tomamos un novo descanso no Collado de Jean Arlaud, dende onde xa remataron as dificultades posto que só resta unha media hora para ascende-la pedreira pola que acada-lo cume do Posets, ó que chegamos ó redor das 15:30 h.

Tomamos un descanso duns 20 minutos para xantar no cume, e inicamo-lo descenso seguindo a ruta Normal do Posets, chegando á base da Canal Fonda en menos dunha hora. Dende aí xa empatamos facilmente co noso percorrido de ascenso no circo da Llardaneta e continuamos desandando a senda ata chegar ó Refugio Ángel Orus ó redor das 18 h.

Os 2 últimos autobuses de retorno espaciabanse 3 horas e media, xa que partirían ás 17 h e 20:30 h, respectivamente, polo que aínda que inicialmente previamos que poderiamos estar de volta para o primeiro deles, evidentemente non foi o caso, así que dado que nos sobraba o tempo remoloneamos na terraza do refuxio facendo tempo, xa que contabamos que con hora e media para o resto do descenso sería de abondo. 

Pero na baixada relaxamonos de máis e logo de que tomaramos unha senda equivocada ó equivocarnos nun cruce, a piques estivemos de non chegar a tempo, e o noso relaxante paseo ó autobús convertiuse nunha carreira na que os primeiros en chegar a Espigantosa -xusto á hora de partida do bus- tiveron que pedirlle ó condutor que nos fose concedendo sucesivas prórrogas a medida que iamos chegando ós poucos… Afortunadamente o home foi benevolente e ás 20:40 h estabamos todos xuntos, sudando e abafados, subindo a ese transporte que en media hora nos deixou xunto ó noso coche na parada de Eriste. 

 

Información da ruta:

• https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html
• https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

Plano coa ruta de ascenso pola aresta de Espadas ó Posets, baixando pola Normal:

Aresta de Espadas ó Posets baixando pola Normal. Fonte: https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

 

Horarios e prezos dos autobuses polo val de Benás:

• Autobús de Sahún e Eriste a Espigantosa: http://escuelamontanabenasque.com/pistas-acceso-regulado-verano-valle-benasque/

 

Escalada do Espolón Picapiedra no Pico de la Renclusa, D sup, V, 400 m.

As choivas prognosticadas obrigáronnos a tomarnos unha xornada de actividade curta, así que cando Lucas propuxo ir a facer unha vía rápida no Pico de la Renclusa apuntámonos con el, Luz, Mundi, Aviñoá, Beni e eu.

O día estaba algo inestable, cambiando néboas con sol e ás veces algo de aire, así que sen madrugar nin apurarnos moito ás 10:30 h estabamos facendo cola no aparcadoiro de Llanos del Hospital para colle-lo autobús que nos levaría ata La Besurta; dende aí en media hora acadamo-lo refuxio de La Renclusa e noutros 3 cuartos de hora o pé de vía, baixo a cara Norte do Pico de la Renclusa.

Croquis do Espolón Picapiedra ó Pico de la Renclusa. Fonte: http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html

Por diante empezaron Lucas e Luz, logo arrancaron Mundi e Aviñoá e rematamo-lo tren Beni e eu: empecei en zapatillas de montaña vendo que o terreo non era moi esixente, pero dende o 5º longo no que me puxen os gatos xa non os quitei para non volver a perder máis tempo. Beni e eu fomos alternando sempre os longos en cabeza, pero deberiamos ternos desencordado ou alomenos ido en ensamble no último longo, xa que o rozamento da corda nese terreo pouco vertical foi un coñazo.

• L1 (IV+, 50 m). Hai 2 diedros, o da dereita algo máis herboso, polo que parece mellor usa-lo da esquerda, que ten algún cravo e que ademais vai máis recto.
• L2 (IV, 40 m). Terreo escalonado e con herbas que nos deposita nunha campa de pedras e herba. A reunión conta cun spit lazado a un bloque cun cordino.
• L2 bis (50 m). Camiñamos ou avanzamos en ensamble ata a base do cercano muro onde un spit invítanos a monta-la reunión.
• L3 (IV, 50 m). Comezamos con tendencia á esquerda (Luichy xa advirte deste erro no seu croquis), escalando entre grandes bloques cara ó característico diedro deste longo, sobre o que se atopa a seguinte reunión.
• L4 (IV+, 45 m). Saímos pola esquerda da reunión e tiramos verticalmente ata unha terraza de herba sobre a que se atopa a reunión.
• L5 (V, 50 m). Unhas placas con fendas nas que protexer lévannos pola dereita cara arriba. A reunión está nunha placa sobre unha terraza de herba próxima ó fío do espolón.
• L6 (IV, 50m). Ascéndese por entre bloques á esquerda do fío e próximos a el.
• L7 (IV, 50 m). Tirar cara arriba por onde mellor se vexa, ata atopa-lo bloque cun spit da reunión xunto ó fío.
• L8 (III, 55 m). Mellor facelo en ensamble ou directamente desencordados porque o roce da corda é un problema, especialmente para asegurar ó segundo. A reunión consiste nun spit reforzado cuns cordinos anudando un gran bloque, que serve tamén de instalación de rápel para o descenso.

 

• Comentarios: Vía fácil de protexer, moi discontinua, con abundantes terrazas e tramos herbosos, e con 2 ou 3 puntos de rocha en descomposición polos que eu non a recomendaría para empezar nisto da escalada en parede, aínda que esta vía estea considerada como de iniciación. O ambiente é brutal, xa que cando collemo-lo fío do espolón, á nosa dereita impresiona o inmenso circo glaciar do circo da Maladeta. No 3º longo, Luichy advirte que a tendencia é a de ir cara á esquerda a por un diedro, en vez de inicialmente cara á dereita como aparece debuxado no seu croquis. As reunións son cómodas e están equipadas con 2 spits, agás a 2ª, 2ª bis, 7ª e a última que só teñen un.

• 1ª ascensión: Agosto de 1982, por Manuel Monsonis e Luis Alfonso (Luichy). Reequipamento das reunións con spits en xullo de 1996, por Alex Soriano, Rosana Gómez e Luis Alfonso.
• Aproximación: Deixando o coche en Llanos del Hospital para colle-lo autobús ata La Besurta, só hai que continuar polo camiño que sube ata o refuxio de La Renclusa, seguir dende aí polo sendeiro que leva cara a Aigalluts e na golada abandoalo para seguir con tendencia á dereita ata o pé do contraforte do pico Renclusa; unha hora e cuarto aproximadamente de camiñada. A vía ten no chan varios hitos sinalando por onde comeza.
• Descenso: A vía no remata no cume, senón nunha brecha duns 30 m de altura que é posible destrepar ou rapelar (hai un spit e varios aneis de corda). Descendendo cara a dereita polo Barranco de la Maladeta, metémonos na súa inmensa pedreira para descender cara o refuxio e retornar pola mesma senda de subida ata o aparcadoiro do autobús.
• Material: dúas cordas de dobre de 60 m, un xogo de friends (ata o nº 2 de Camalot), 1 xogo de entaladores e 10 cintas, ademais do equipo individual de escalada habitual.
• Auga: No exterior do refuxio de La Renclusa hai uns grifos.
• Croquis e info:
  • http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html
  • https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=60506

 

Ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars (ou Llosás), AD

A principal actividade prevista polo clube era a ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars que, dada a súa lonxitude, levarianos moito tempo, especialmente se non nos desenvolvesemos con solvencia en terreno de trepadas con exposición. Así pois, a víspera do ascenso estivemos repasando no camping o sistema de encordamento en ensamble para asegurarnos que poderiamos recoller, colocar en bandoleira e anuda-la corda de forma áxil e correcta, xa que previamos que nalgún tramo teriamos que utilizar esta técnica de encordamento; ademais acordamos que as cordadas serían independentes entre si, para ir ó seu ritmo e de forma autónoma, de tal xeito que cada unha decidise, en función do seu ritmo, non chegar ó cume do Aneto ou cara a onde descender, tendo en conta un par de horarios topes:

• Se ás 14:00 h, non se tivese xa acadada a Brecha Superior de Llosars, habería que aborta-lo ascenso ó Aneto e descender cara o val de Coronas dende esa Brecha, tendo en conta que o último autobús sairía de Puente Coronas ás 18:30h. 
• Se ás 15:00h, non se tivese acadado o cume do Aneto, non se podería descender pola Normal Norte ata a Collada de Coronas e dende aí baixar polo val de Coronas, porque sería improbable que se chegase a tempo para colle-lo último autobús que sae de Puente Coronas ás 18:30 h; nese caso habería que baixar cara o Val de La Renclusa, xa que o último autobús sae dende La Besurta ás 21 h. 

Fomos 4 as cordadas que conformamos, cos seguintes membros:

• Nina e Manu.
• Luz e Lucas,
• Antón, Mundi e Aviñoá.
• Beni e eu

Ás 11 da noite xa estabamos no saco porque ás 5:15 h tiñamos que colle-lo primeiro autobús que saía dende Senarta (10’6€ só ida) e non debiamos arriscar a que alguén quedase fóra do bus por non sé-los primeiros á cola (-como me fastidia que na montaña tamén teñamos que estar pendentes das puñeteiras colas e horarios…!-).

Á hora da verdade resultou que fomos bastante agrupadas todas durante o percorrido, polo que entre as 14:00 h e as 14:30 h fomos chegando ó cume cada cordada, sen que a maioría tivesemos que usa-la corda máis que nos rápeles.

Perfil da aresta de Llosars. Fonte: https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/

O percorrido completo desta aresta SW dende a brecha inferior de Llosars ata o Aneto é unha das máis longas do Pirineo (máis de 2 Km) e está moi detalladamente descrita en multitude de publicacións por Internet, así que non ten moito sentido que repita a descrición do seu itinerario, polo que simplemente comentarei algunhas peculiaridades. Para empezar, son varias as puntas polas que pasa: Aguja Argarot Sur (3039 m), Aguja Argarot (3040 m), Aguja Tchihatcheff (3052 m), Aguja Franqueville (3065 m), Punta Sur da Brecha Superior de Llosars (3087 m), Aguja Escudier (3315 m), Aguja Daviu (3350 m) e, finalmente, o Aneto (3404 m).

As 3 principais desas puntas no tramo inferior da aresta, Argarot, Tchihatcheff e Franqueville, son así nomeadas en lembranza dos primeros ascensionistas do Aneto.

Percorrido e horario:

• 06:00 h. O autobús déixanos en Puente Coronas. Xunto á parada empezamos a camiñar ás escuras seguindo a senda que vai polo Barranco de Coronas, á esquerda do río no sentido en que ascendemos. Esta senda é a aproximación á vía Normal do Aneto por Coronas.
• 07:30 h a 08:00 h. Descanso xunto o Ibón Inferior de Coronas, baixo a canle de pedras que leva á Brecha Inferior de Llosars. Á nosa dereita unha evidente canle pedregosa permite ascender ata a Brecha.
• 08:30 h. Na Brecha Inferior de Llosars. Iniciamos a trepada por repisas do lado que dá ó circo de Llosars (lado dereito no sentido da ascensión), evitando o muro que temos de fronte. Unha vez na aresta camiñamos en xeral por entre grandes bloques.
• 09:20 h. No cume da Argarot. En primeiro plano vemos a Aguja Tchihatcheff, pero para chegar á súa base hai que facer un delicado destrepe, ou alternativamente montar un rápel duns 20 m.
• 09:30 h. Na brecha baixo o Tchihatcheff. Hai unha alternativa de ascenso escalando directamente (V) dende a brecha: ver foto na que debúxase en vermello, a alternativa de ascenso á agulla Tchihatcheff en https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/: un cravo indica por onde empezar. Sen embargo a maioría -e nós así o fixemos- flanqueamo-la agulla polo seu lado esquerdo (o que dá ó lado de Coronas) descendendo 8 ou 10 metros por unha descomposta, rota, perigosa e delicada canle terrosa, na que non sobra meter unha corda para rapelala. Unha vez descendida, na vertente esquerda da agulla vemos unhas repisas e bloques descompostos polos que progresar con coidado para subir por unha cheminea que nos deixa baixo unha característica gran placa tumbada con fendas, sobre a que un par de bloques á dereita conforman unha pequena cheminea pola que volvemos á aresta.
• 10:15 h. No cume da Tchihatcheff e rápel. Un gran bloque lazado cunha chea de cordinos e cinta no alto permítenos rapela-los 35 m da parede ata a base da nova brecha. En caso de só levar unha corda de 60 m ou menos existe a posibilidade de dividi-lo rápel en 2, usando un par de parabolts con anelas que se instalaron a uns 15 m, algo escondidos xa que están colocados xusto baixo un pequeno saínte da parede. Curiosamente uns metros máis arriba e á súa dereita (mirando cara á Aguja Tchihatcheff) hai colocado un parabolt con anela unido por un cordino con mallón a un entalador nunha fenda que supoño que alguén instalou antes de que se colocasen os novos ancoraxes. Outra alternativa é destrepar uns metros cara a outra instalación de rápel visible un pouco á esquerda do rápel do cume (mirando novamente cara á Aguja Tchihatcheff) e dende aí rapelar 30 m e pendulear un chisco á dereita para gaña-la Brecha-. 
• 11:00 h.  No cume da Franqueville. Dende a Brecha flaqueamos un chisco polo lado de Coronas por entre bloque inestables e seguimos ascendendo por repisas buscando algunha canle pola que volver gañar de novo a aresta e xa acada-lo cume da nova agulla.
• 11:50 h. Punta Sur da Brecha Superior de Llosars e rápel. Dende a Aguja de Franqueville o terreo faise máis horizontal e fácil, ata chegar a unha nova punta cun rápel duns 20 m que os deposita na Brecha Superior de Llosars.
• 14:15 h. No cume do Aneto. Flanqueamos a Aguja Norte da Brecha Superior de Llosars polo lado dereito (vertente de Llosars) e continuamos con algunha trepada e destrepada delicada para volver a gaña-la aresta. Xa estamos ascendendo o propio Aneto e ás veces abandoamos a aresta para flanquear resaltes ou bordear algunha brecha e agulla; o terreo é variado e ás veces algo inestable ata acada-lo cume do Aneto. 
• 15:00 h. Inicio descenso. Descansamos, merendamos e encamiñámonos polo Paso de Mahoma cara á Collada de Coronas.
• 15:20 h. Collada de Coronas. Lugar no que colocar crampóns e piolets para descende-lo glaciar de Aneto.
• 16:45 h. No Ibón del Salterillo. No noso caso, en vez de encamiñarnos cara ós Portillones en dirección ó refuxio de La Renclusa, decidimos baixar polo Vall de Barrancs cara a Aiguallut, polo que pasamos por unha chaira pola que corría a auga que coido que podía tratarse do Ibón del Salterillo.
• 17:45 h a 18:15 h. En Plan d’Aiguallut. Proseguimos o descenso polo Vall de Barrancs ata o paradisíaco Plan d’Aiguallut, onde tivemos que descalzarnos para poder cruza-lo regato.
• 18:45 h. La Besurta. Continuamos por unha senda moi concurrida polo Forau d’Aiguallut e dende aí ata a parada do autobús en La Besurta.

Información da ruta:

Parte da nosa ruta de ascenso por Coronas -nós en realidade fixemo-la aresta dende a Brecha Inferior de Llosars- e a ruta de descenso por Aiguallut. Fonte: https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=27355

• 1ª ascensión: En realidade a primeira vez que se percorreu foi en sentido descendente ata a Brecha superior de Llosars, por Jaume Oliveras e Antonio Arenas, o 24 de xullo de 1906. A aresta completa e en sentido ascendente foi realizada por primeira vez por Henry Brulle, Roger Brulle e Germain Castagne o 16 de xullo de 1913.
• Aproximación: Un desvío na estrada A-139 de Benasque cara ó val de Ballibierna, leva a un aparcadoiro en Plan de Senarta, dende saen os autobuses que levan ata Puente Coronas.
  • Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/. Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min. O primeiro autobús sae á 5:15 h da mañá, e o último que baixa -no caso de querer volver polo mesmo val de ascenso- sae ás 18:30 h.
  • Dende Puente Coronas, a ruta de aproximación da vía Normal do Aneto por Coronas, ascende por unha senda ata o ibonet de Coronas e continúa ata as proximidade do ibón inferior de Coronas, onde a abandoamos para acadar por unha canle pedregosa á nosa dereita, a Brecha Inferior de Llosars. 

• Descenso: Pola Normal Norte, pasando pola Puente de Mahoma, ata a Collada de Coronas, dende onde en vez de ir pola esquerda ó noso val de ascenso, continuamos pola dereita seguindo a ruta Norte (do Portillón Superior) ata la Besurta, ou -coma fixemos nós- desviándonos polo Valle de Aigualluts, que igualmente nos leva a La Besurta, dende onde coller un autobús para, volver a Plan de Senarta. Ollo ós horarios dos autobuses, durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, nin ata La Besurta, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/
• Material: 1 corda de simple de 60 m ou dúas de uso en dobre de 40 m, 5 cintas longas e cordinos para arrodear bloques e 3 friends medianos (0’75, 1 e 2), ademais do equipo individual de escalada habitual. No caso de descenso polo glaciar de Aneto son necesarias as botas, crampóns e piolet.
• Croquis e info:
  • https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/
  • https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/
  • https://pirineodeluis.blogspot.com/2016/08/aneto-3404-m-por-la-cresta-de-llosas-ad.html
  • https://pakocrestas.wordpress.com/2020/04/22/pico-aneto-cresta-de-llosars/

 

Escalada deportiva en Ampriu, Cerler

E xa rematadas as atividades bélicas 😉 co club Beni e eu achegámonos o noso último día a unha escola de escalada próxima, Ampriu, en Cerler.

Esta escola, está moi alta (uns 1.800 m) e conta cunha orientación que a deixa á sombra e fresca nas tórridas tardes do verán, ademais de gozar dunhas preciosas vistas: ten varios sectores de deportiva e un, Torre de Marfil, que tamén ten vías de clásica de ata 3 longos, que está considerada como un lugar de iniciación. Nós fomos a este sector, aínda que só fixemos deportiva.

A rocha é un gneis cuberto de liques que fai desconfiar da súa adherencia, pero que na práctica non resulta esvaradía.

Para chegar á escola, dende Benás hai que colle-la estrada que vai ata Cerler e logo continuar ata Ampriu. Nunha curva á esquerda da estrada, antes dunha ponte que salva un regato, pódese aparcar no lado esquerdo da estrada co identificable sector Torre de Marfil á vista á dereita. No caso de ir a este sector hai que ascender polos prados da ladeira con tendencia á dereita -alonxándose do noso destino- ata acadar unha pista máis arriba, pola que continuar xa cara á esquerda ata estar baixo ó sector, dende onde xa se sube por unha senda con hitos, entre bosque primeiro e unha pedreira logo, ata a base das vías (uns 20 minutos dende o coche). Para ir ó resto dos sectores coido que se debe de seguir polo regato, dende onde se estacionou o vehículo.

Croquis e información:

• Escaladas junto al Ésera (volumen 2), de Luis Alfonso (Luichy). Editorial La Noche del Loro.
• https://www.thecrag.com/es/escalar/spain/valle-de-benasque-cerler/palestras-de-lampriu

 

https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1XU8xJAmv7GYQ7J6zMJrNsV3hCxJX9w7v&usp=sharing

 

Circular a Peña Ubiña pola senda das Merinas. 7 de decembro de 2019.

Ó seguinte día das nosas respectivas ascensións (Manu e Aviño subiran ó Ubiña Pequeño, namentres que Beni e eu subiramos ó Ubiña Grande), xuntámonos para facer unha circular que nos levase dende Torrebarrio ata a vertente asturiana e volta polos Fontanes, aínda que finalmente só completamo-lo percorrido os tres “machos omega” 😉 .

No percorrido non topamos neve transformada en cáseque todo o percorrido, pero tampouco resultou moi profunda onde se puña máis branda, e só nalgún pequeno tramo estaba tan dura como para obrigarnos a picar duro; neve variable, pero pola que, en definitiva, progresábase bastante ben.

En canto á climatoloxía, o día estivo en xeral cuberto, neboento ás veces, e con algo de vento ata pasa-lo alto de Terreros. Logo, pola Senda Merina o vento xa non nos molestou namentres atravesamos toda a vertente Norte do Ubiña Grande, e incluso o día tivemos algunhas raiolas de sol no ascenso pola Canal del Buey tras cruza-la Cresta de los Portillines pola Pasada del Siete. Eses intres de sol animáronnos a subir ó Fontán Norte, onde xa a nubosidade, o vento e o frío dedidíronnos a non continuar ata o Prau senón descender pola Horcada del Fontán cara ós Llanos del Fontán, dende o que xa só nos restou pasar por Chandanai camiño de Torrebarrio, para completa-los -calculo que ó redor dos- 14 Km de percorrido.

Enlaces con algunha información en:

• http://pelescaleyes.blogspot.com/2019/01/pena-cerreos-y-la-senda-les-merines.html?m=1
• https://pateosmontunos.blogspot.com/2015/06/pena-ubina-la-pequena-senda-las-merinas.html
• https://losdelasclaras.blogspot.com/2013/08/la-senda-de-las-merinas-y-los.html
• http://www.elmaquis.net/actividaes/cordilleracantabrica/ubinastur.pdf

O tempo en San Emiliano:

http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/san-emiliano-id24145

Corredor del Pilar, cara Sur Oeste do Peña Ubiña. 6 de decembro de 2019.

Ultimamente andabamos tan metidos coa escalada deportiva que non fixemos cáseque nada de clásica e aínda menos de alpinismo, así que na ponte da Constitución vendo que parecía haber algo de neve por Ubiña, Beni e eu fomos a dar unha volta para polo menos desferruxa-los crampóns.

Chegamos ó refuxio da FGM en Torrebarrio pola noite, con tempo xusto para durmi-lo necesario e non sufrir co madrugón. Así que ó redor das 6 ou 6:30 h da madrugada saímos dos sacos ó frescor da noite para subir ata Chandanai e dende aló xa decidir cara onde tirar en función das condicións. Dende este punto hai que decidir se ir cara ós Llanos del Fontán, ou cara o Collado del Ronzón; eu tiña en mente ver como estaría a Vía del Espolón Oeste ou cheirar algún corredor da cara Sur Oeste, ou ir empatando palas de neve ó chou… Cando chegamos á base do Pilar Sur o verglas cubría as rochas da canal de inicio, así que tiramos cara á dereita e metémonos nunhas primeiras pendentes con algo de neve, pero con algunhas calvas que obrigaban a pasar por algúns tramos delicados de rocha e herba.

Non estaba seguro de en que corredor nos adentrabamos, pero namentres se deixara facer… 😀

Ó caso é que tras ese inicio en mixto, logo sempre atopamos unha boa capa de neve en bo estado para progresar salvo en 2 estreitamentos nos que a neve xa se ía derretendo para deixar aflorar sendos resaltes de rocha. No primeiro tivemos que superar un resalte de rocha mal tapizado de neve, e o seguinte era unha rimaia formada polo derretemento e inconsistencia da neve.

Atopamos algo de rastro de pegadas no último terzo do corredor, aínda que no remate, nós saímos polo lado dereito en vez de polo estreitamento do lado esquerdo do corredor. Na sección final topámonos cun pequeno tramo de neve moi dura, na que xa non podiamos facer chanzos a patadas como no resto da ruta, pero logo volveu a mellorar, ata rematar nun gendarme no que rapelamos uns 10 m para xa continuar pola aresta ata o cume do Ubiña Grande. Ollo que aínda nos leva unha hora subir ó cume, e outra máis para baixarnos polo Canalón Sur ata senda que ven do Collado del Ronzón.

Corredor del Pilar (III/2+,50-55º, 350 m).

Dificultade: III/2+, 50-55º

Lonxitude: 350 m. (outros 250 m. ata o cume)

Material: casco, crampóns, piolets técnicos, 1 corda de 60 m., 3 ou 4 cravos, 2-3 parafusos de xeo, un áncora de neve, xogo de fisureiros e xogo de friends pequenos.

Cordada: Beni e Ricardo.

Aproximación: dende Torrebarrio ata a base da vía por Chadanai, leva unha hora e media aproximadamente.

Descenso: polo Canalón Sur.

Apertura e 1ª Ascensión: Isidoro Rodríguez, Adelo Campos e alumnos dun curso de técnica invernal da ECLAM, o 6 de marzo de 1994.

Enlaces con algunha información en:

• http://www.elmaquis.net/escaladas/webesinvernales/ubina-pilar.html
• https://gsm.org.es/actividades/rutas-escalada/cordillera-cantabrica/corredor-del-pilar-iii-2-350m-md-pena-ubina/

O tempo en San Emiliano:

http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/san-emiliano-id24145

 

Espigüete pola Crestería Este (Palentinas – Fuentes Carrionas – León). 16 de abril de 2019.

Saímos de Vigo camiño a esquiar un par de días nos Pireneos, en Candanchú e Astún, pero con intención de saca-los crampóns do armario para alomenos pisar neve, polo que de camiño fixemos parada nas Palentinas para subir ó Espigüete.

Aínda que a semana anterior, caera un bo paquetón de neve, logo debeu de chover bastante, porque a neve só se acumulaba na vertente Norte, así que aínda que barallamo-la posibilidade de subir polo Corredor Norte, ou pola aresta Noroeste, dada a escaseza de neve no fondo e as altas temperaturas, decidimos ir ó seguro e toma-la ruta máis fácil, pola aresta Este.

O ascenso non tivo dificultades, e aínda que con escasa neve no noso itinerario, si que puidemos observar restos de corrementos e pequenos aludes nalgúns puntos da cara Norte. Como iamos co tempo un pouco xusto para chegar a tempo para recolle-las chaves en Jaca do apartamento, Carducho e eu alixeiramos algo de material a mochila e, namentres Lola e Beni daban a volta, apuramos ata acada-lo cume Este, onde tamén nós decidimos regresar vendo que subir e volver do cume principal, suporianos unha hora máis de actividade.

Aresta Este, na cara Este do Espigüete.

• Dificultade: III/1
• Lonxitude: uns 1.000 m. de desnivel dende o aparcadorio aínda que o percorrido real debe ser duns 3 Km ata o cume Oeste (2.451 m).
• Material: casco, crampóns e piolet.
• Cordada: Lola, Carducho, Beni e eu.
• Aproximación: Pasado Cardaño de Abajo, cóllese o desvío cara a Cardaño de Arriba, para deixa-lo coche nun aparcadoiro situado no lado esquerdo da estrada (antiga zona de acampada chamada Pinollano). Apenas uns poucos metros de iniciada a pista que segue xunto o cauce do Arroyo de Mazobres, en dirección á cara Norte, abandóase por entre a vexetación para ascender por unha senda pouco definida pola que acada-la aresta (algúns fitos poden axudar a orientarnos) que xa non abandonaremos ata o cume.
• Descenso: Nós fixémolo pola mesma aresta Este
• 1ª Ascensión da aresta Este:  Juan Díaz-Caneja, César Sobrado e Genaro, o 15 de xullo de 1915.
• 1ª Ascensión Invernal da aresta Este: María del Carmen Muñoz e Luis González o 29 de decembro de 1973.
• Percorrido: En resumo, a nosa ruta, empeza dende o aparcadoiro de Pinollano, ascendendo primeiro entre a vexetación por terreo pouco definido ata acada-la aresta, pola que continuar ata acada-lo cume Este do Espigüete (2.444 m), dende o que aínda queda aproximadamente outra media hora máis para percorre-lo tramo chegar á auténtica cima da montaña (2.450 m).

Máis info:

• https://www.arasdelcielo.com/guia-montana-palentina-espiguete-cara-este/
• http://foropicos.net/viewtopic.php?t=20890

Aloxamento na zona de Velilla del Río Carrión, Palencia (Castilla y León)

Polo que parece, o Albergue Juvenil Sierra del Brezo, en Velilla del Río Carrión, que conta cunhas instalacións enormes, debe de estar pechado.

Velilla del Río Carrión é unha localidade grande con tendas e servicios de todo tipo. Para xantar, hai unha pizzería, La Tabla Redonda, e un par de restaurantes con menú do día e á carta: Casa Mauro e o Mesón Los Faroles. Desta volta ceamos á carta na Casa Mauro, pero pareceume un pouco cara para a calidade da cea.

En Camporredondo de Alba.

Residencial Tia Goya.

Hostal, Cafetería e Mesón.

Teléfono: 979 866 032

http://casatiagoya.com/

6 habitacións, 2 dobres, 2 de matrimonio e 2 triples, todas con baño.

Mesón El Abuelo

https://es-la.facebook.com/Mes%C3%B3n-El-Abuelo-Camporredondo-de-Alba-1583855288610038/

Teléfono: 979 866 034

Ten aloxamento é restaurante.

En Triollo.

Albergue Curavacas.

Tamén é restaurante.

www.alberguecuravacas.es

Teléfono: 979 866 223

En Vidrieros.

Casa Rural Valdenievas.

2 Habitacións dobres e 1 de matrimonio

http://www.casavaldenievas.es/joo3x/index.php

Teléfono: 979 870 471

En Velilla del Río Carrión.

Albergue Juvenil Sierra del Brezo.

http://sierradelbrezo.com/albergues/contacts.php

Teléfono: 979 861 313 / 699 928 419

O tempo en Velilla del Río Carrión:

• http://www.aemet.es/es/eltiempo/prediccion/municipios/velilla-del-rio-carrion-id34199

Esquí de travesía con Celtas, Manzaneda, 3 de febreiro de 2019, e Peña Orniz, 9 de febreiro de 2019.

Iniciación ó esquí de travesía co Club Montañeiros Celtas, Cabeza de Manzaneda, 3 de febreiro de 2019.

Un ano despois, continúo coa aproximación ó esquí de travesía co Club Montañeiros Celtas, repetindo a saída a Manzaneda para unha segunda práctica nun pequeno percorrido por neve que aproveita a primeira boa nevarada da tempada, para achegarnos á única estación de esquí que temos operativa (aínda que durante moi poucas xornadas ó longo do ano) en Galicia.

Desta volta, contaba con máis confianza, xa que en marzo do pasado ano pasara 4 días “reaprendendo” a esquiar en Andorra, así que pensaba que xa non tería os problemas para descender, da anterior vez. Sen embargo, aínda que no ascenso non tiven ningunha dificultade, chegado o intre de baixar, si que me costou controla-los esquís: está claro que logo dun ano, hai que volver a collerlle o puntiño…

Antes de remata-la xornada, detivémonos xunto ó refuxio Pena do Caldeiro do meu Club Alpino Ourensán, para realizar unhas moi interesantes prácticas sobre o uso do ARVA e o protocolo de rescate de vítimas en caso de avalancha. Recomendabilísimo realizar tódolos anos unha pequena práctica de busca e localización de vítimas, para saber reaccionar con seguridade e axilidade chegado o caso.

Para xantar:

• O Restaurante Casa Gerardo en Chandrexa de Queixa.

O tempo en Manzaneda:

• http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/manzaneda-id32044

O tempo na Pobra de Trives:

• http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/pobra-de-trives-a-id32063

 

Xornada de esquí de montaña co Club Montañeiros Celtas, Peña Orniz, 9 de febreiro de 2019.

A xornada de iniciación, serviume de quencemento, para unha saída que o Club Montañeiros Celtas organizaba para a Federación Galega de Montañismo, na que se realizaría unha ascensión ó Peña Orniz (no Valle del Sil, Babia), pola senda de Las Fuentes del Sil, partindo da localidade de La Cueta, no concello de Cabrillanes, León.

A actividade realizámola paralelamente, un grupo de esquí de montaña, e outro de raquetas de neve, que dado o moi distinto ritmo dos dous, só coincidiriamos na saída e na volta. De feito non ten moito senso facer conxuntamente a actividade, xa que ademais de ir a ritmos completamente diferentes, as raquetas cando pasan polo mesmo sitio, estragan as marcas dos esquís o que dificulta o retorno xa que non queda un bo carreiro para avanzar máis comodamente. Eu non pensara nisto, pero logo de que llo lembrasen un par de veces ós/ás raqueteiros/as, fixeime que pegado ó cú do último esquiador que pechaba o noso grupo ía un raqueteiro pisando con total tranquilidade sobre o noso rastro (por un oído me entra…), e, efectivamente, á volta si que me din conta do útil que terían sido te-lo carreiro marcado da nosa trazada matinal, para poder deslizarnos moito máis comodamente.

Cando saímos os/as 16 integrantes do grupo de esquí, o tempo non era moi bo, e segundo ascendiamos ía empeorando, primeiro cunha néboa que dificultaba a orientación e logo cunha forte ventisca que finalmente obrigounos a retirarnos preto do cume (ou alomenos así mo dixeron os que coñecían a ruta, porque coa néboa e a ventisca que facía, eu ía practicamente a cegas e non cheguei a albiscar nada). O vento, nalgúns intres era tan forte, que cáseque nos tiraba, xa que os esquís ás nosas costas actuaban como velas. Así as cousas, só fixeron cume o grupo de raquetas, xa que o de esquí retirámonos ante as malas condicións do tempo.

O ascenso non foi difícil, ata que a pendente fíxose máis forte e o xeo da mesma obrigounos a quita-los esquís e continuar con botas. Xa de retirada, e unha vez sobre pendentes menos pronunciadas, volvimos a poñe-los esquís, e aí foi cando me topei coas auténticas dificultades: por un lado, era incapaz de avanzar mantendo a cota, xa que ó estar en pendente non tiña ambos esquís á mesma altura e só era quen de avanzar cara abaixo; claro está, que así non podía seguir ó resto do grupo, que mantivo a cota ata unha golada dende a que xa comezaba un descenso máis claro, polo que acabei no fondo do val, quitando os esquís para remontar camiñando ata xunto ós/ás meus/miñas compañeiros/as -ufff, isto non era o que eu imaxinara como un cómodo e descansado descenso esquiando…-. Ademais, como a  maior parte do tempo descéndese non de fronte, senón ladeando as pendentes ou avanzando lateralmente, ó ter sempre unha perna máis alta ca outra e cargando distinto peso, fíxoseme duro e moi canso. Se a  iso lle sumamos que nos tramos lixeiramente ascendentes, non controlo o “paso tesoira”, e que para rematar tivemos que facer camiñando parte do camiño porque desaparecera a neve que pola mañá cubría as rochas nalgún tramo… 😦

A conclusión non foi moi boa… resultaba máis canso e problemático do que me esperaba, así que volvín algo decepcionado desta experiencia. Así e todo, tentarei correxir algunhas das carencias esquiatorias que detectei e darémoslle outra oportunidade… 🙂

Polo demais, chamoume a atención o feito de que esta actividade ó estar feita para a Federación Galega de Montañismo, contaba con algún tipo de subvención por parte da mesma, xa que sorteouse entre os/as participantes algún material adquirido cos cartos asignados pola FGM, sen embargo, isto nin ocorre en tódalas actividades federativas, nin atopo ningunha información que explique en base a que criterios se subvencionan unhas e non outras… -os inexcrutables enigmas federativos…-. ;-(

A ruta:

• http://www.jfcamina.es/asturias/somiedo/015-jfc-PenaOrniz/015-riosil.html#

Para aloxarse:

Hai un albergue, Centro de Turismo y de Ocio Laciana Natura, con habitacións con liteiras (tamén conta con cabanas de madeira, supoño que para o verán) en Villablino: https://www.lacianatura.es/.

Para xantar:

• En La Cueta, está o restaurante-hotel Picos Blancos: https://www.picosblancoslacueta.com/
• En Villablino hai multitude de restaurantes e bares. E para os fanáticos do chocolate con churros, recoméndovos pasar pola Churrería Alpri.

O tempo en Cabrillanes:

• http://www.aemet.es/es/eltiempo/prediccion/municipios/cabrillanes-id24029