Arquivo

Archive for the ‘Mixto’ Category

Circular a Peña Ubiña pola senda das Merinas. 7 de decembro de 2019.

2019 Decembro 7 Deixar un comentario

Fotos da circular a Ubiña pola Senda Merina Ó seguinte día das nosas respectivas ascensións (Manu e Aviño subiran ó Ubiña Pequeño, namentres que Beni e eu subiramos ó Ubiña Grande), xuntámonos para facer unha circular que nos levase dende Torrebarrio ata a vertente asturiana e volta polos Fontanes, aínda que finalmente só completamo-lo percorrido os tres “machos omega” 😉 .

No percorrido non topamos neve transformada en cáseque todo o percorrido, pero tampouco resultou moi profunda onde se puña máis branda, e só nalgún pequeno tramo estaba tan dura como para obrigarnos a picar duro; neve variable, pero pola que, en definitiva, progresábase bastante ben.

Senda merina. Fonte: http://www.elmaquis.net/actividaes/cordilleracantabrica/ubinastur.pdfEn canto á climatoloxía, o día estivo en xeral cuberto, neboento ás veces, e con algo de vento ata pasa-lo alto de Terreros. Logo, pola Senda Merina o vento xa non nos molestou namentres atravesamos toda a vertente Norte do Ubiña Grande, e incluso o día tivemos algunhas raiolas de sol no ascenso pola Canal del Buey tras cruza-la Cresta de los Portillines pola Pasada del Siete. Eses intres de sol animáronnos a subir ó Fontán Norte, onde xa a nubosidade, o vento e o frío dedidíronnos a non continuar ata o Prau senón descender pola Horcada del Fontán cara ós Llanos del Fontán, dende o que xa só nos restou pasar por Chandanai camiño de Torrebarrio, para completa-los -calculo que ó redor dos- 14 Km de percorrido.

Enlaces con algunha información en:

O tempo en San Emiliano:

http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/san-emiliano-id24145

Categorías:Alpinismo, Mixto, Neve, Rocha Etiquetas: ,

Corredor del Pilar, cara Sur Oeste do Peña Ubiña. 6 de decembro de 2019.

2019 Decembro 6 1 comentario

Fotos do Corredor del Pilar, na cara Sur Oeste do Peña Ubiña.Ultimamente andabamos tan metidos coa escalada deportiva que non fixemos cáseque nada de clásica e aínda menos de alpinismo, así que na ponte da Constitución vendo que parecía haber algo de neve por Ubiña, Beni e eu fomos a dar unha volta para polo menos desferruxa-los crampóns.

Chegamos ó refuxio da FGM en Torrebarrio pola noite, con tempo xusto para durmi-lo necesario e non sufrir co madrugón. Así que ó redor das 6 ou 6:30 h da madrugada saímos dos sacos ó frescor da noite para subir ata Chandanai e dende aló xa decidir cara onde tirar en función das condicións. Dende este punto hai que decidir se ir cara ós Llanos del Fontán, ou cara o Collado del Ronzón; eu tiña en mente ver como estaría a Vía del Espolón Oeste ou cheirar algún corredor da cara Sur Oeste, ou ir empatando palas de neve ó chou… Cando chegamos á base do Pilar Sur o verglas cubría as rochas da canal de inicio, así que tiramos cara á dereita e metémonos nunhas primeiras pendentes con algo de neve, pero con algunhas calvas que obrigaban a pasar por algúns tramos delicados de rocha e herba.

Ruta do Corredor del Pilar. Fonte: http://www.pirineos3000.com/fotos/ascensiones/800x600/16225_2.jpgNon estaba seguro de en que corredor nos adentrabamos, pero namentres se deixara facer… 😀

Ó caso é que tras ese inicio en mixto, logo sempre atopamos unha boa capa de neve en bo estado para progresar salvo en 2 estreitamentos nos que a neve xa se ía derretendo para deixar aflorar sendos resaltes de rocha. No primeiro tivemos que superar un resalte de rocha mal tapizado de neve, e o seguinte era unha rimaia formada polo derretemento e inconsistencia da neve.

Atopamos algo de rastro de pegadas no último terzo do corredor, aínda que no remate, nós saímos polo lado dereito en vez de polo estreitamento do lado esquerdo do corredor. Na sección final topámonos cun pequeno tramo de neve moi dura, na que xa non podiamos facer chanzos a patadas como no resto da ruta, pero logo volveu a mellorar, ata rematar nun gendarme no que rapelamos uns 10 m para xa continuar pola aresta ata o cume do Ubiña Grande. Ollo que aínda nos leva unha hora subir ó cume, e outra máis para baixarnos polo Canalón Sur ata senda que ven do Collado del Ronzón.

Corredor del Pilar (III/2+,50-55º, 350 m).

Corredor del Pilar. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesinvernales/ubina-pilar.htmlDificultade: III/2+, 50-55º

Lonxitude: 350 m. (outros 250 m. ata o cume)

Material: casco, crampóns, piolets técnicos, 1 corda de 60 m., 3 ou 4 cravos, 2-3 parafusos de xeo, un áncora de neve, xogo de fisureiros e xogo de friends pequenos.

Cordada: Beni e Ricardo.

Aproximación: dende Torrebarrio ata a base da vía por Chadanai, leva unha hora e media aproximadamente.

Descenso: polo Canalón Sur.

Apertura e 1ª Ascensión: Isidoro Rodríguez, Adelo Campos e alumnos dun curso de técnica invernal da ECLAM, o 6 de marzo de 1994.

Enlaces con algunha información en:

O tempo en San Emiliano:

http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/san-emiliano-id24145

 

Categorías:Alpinismo, Mixto, Neve, Rocha Etiquetas: ,

Tentativa fallida á Directa Hielo y Dulce, Ubiña. 11 abril 2017.

2017 Abril 11 Deixar un comentario

Fotos de Directa Hielo y Dulce, Ubiña, 11 abril 2017.Chegaron as vacacións da Semana Santa e con elas a última oportunidade de usa-lo piolet e os crampóns nesta tempada. De primeiras nin pensara que houbese ningún corredor en condicións por Ubiña, pero a través do Facebook chegábanme novas de que a fin de semana anterior, as condicións resultaban ser excepcionalmente boas en varios deles, así que non podíamos deixar de comprobalo…

Saio de noite cara a Lugo para xuntarme con Manu, durmir unhas horas e arrancar de madrugón dende Lugo con idea de volver no mesmo día.

En Torrebarrio, ás 8 da mañá, o termómetro marca algo por embaixo de cero, e o a terra está reseca, así que non pintaba mal. Pero 2 horas e media despois, na entrada da canle, o primeiro resalte de rocha que dá comezo á vía está completamente seco e ó descuberto. Así e todo, xa que estamos aí… subimos tamén o corredor oculto, por unha neve boa, aínda que de tipo primavera, ata acada-lo ombreiro onde comezan os 2 longos de rocha.

A rocha non ten rastro de xeo, e o Manu di que o máis probable é que tamén falte o xeo nos resaltes superiores da vía, así que, como esta tempada xa está farto de practica-lo “herbing” por Ubiña, é mellor que nos retiremos…

Con tranquilidade descendemos e tomámonos con calma o regreso; polo menos, sobrouno-lo tempo desta vez 😉

Directa Hielo y Dulce (III/4, IV+, 80º, 550 m).

Croquis da Directa, Hielo y Dulce. Fonte: http://enlavertical.blogspot.com.es/2014/03/a-pena-ubina-por-la-directa-hielo-y.htmlDificultade: III/4, IV+, 80º

Lonxitude: 550 m.

Material: casco, crampóns, piolets técnicos, 2 cordas de 60 m., 4 ou 5 cravos, 4 ou 5 parafusos de xeo, xogo de fisureiros e xogo de friends pequenos e medianos.

Cordada: Manu e Ricardo.

Aproximación: dende Torrebarrio ata a base da vía polos Llanos del Fontán, leva un par de horas.

Descenso: polo canalón Sur.

Apertura e 1ª Ascensión: Segundo Téllez e Luis Casal, 29 de decembro de 1982.

 

Enlaces con algunha información en:

Categorías:Alpinismo, Mixto, Neve, Rocha Etiquetas: ,

Torre del Friero pola Canal Estrecha (Posada de Valdeón – León), 3 de abril de 2015.

2015 Abril 3 1 comentario

Canal Estrecha ou Corredor Central da cara Norte da Torre del Friero (D, IV/3).

Fotos da ascensión á Torre del Friero pola Canal EstrechaUn par de semanas antes destes días de Semana Santa achegárame á Escola de escalada de Segade (en Caldas de Reis), aproveitando que Aviñoá e Ernesto ofrecéranse para presentar ó Club Alpino Ourensán o seu traballo de reequipamento e apertura de vías neste lugar. Non andaba eu moi espilido por mor dunha incipiente gripallada que me tiña bastante aparvado, así que cando o Ernesto dixo algo de volver ó Friero, aínda que na miña oca cachola acendéuseme a lámpada de alarma, o meu adormentado cerebro non foi quen de procesa-la súa proposta… Chegados os días de vacacións sondeei a Juan para ver se se viña ó Friero porque tiñamos pendente facer algo xuntos, pero como non nos casaban ben as datas, rapidamente falei co Ernesto e Aviño a ver se me facían un oco nas súas mochilas 😉 Xa pasara un ano desque nos achegaramos á Vega de la Sotín (ou de Asotín) para tentar ascender á Torre del Friero pola Canal Estrecha; daquela tiveramos que cambiar de plan porque tiña pouca neve e subiramos a Canal Ancha aínda que cunha variante no tramo superior, que daba un arrodeo para evita-lo tramo de rocha superior. Desta volta repetíamos tentativa Ernesto, Aviñoá e eu, aínda que ó chegar a Cordiñanes atopámonos con Tino, que estaba disposto a subir en solitario, así que uniúsenos con idea de facer un par de cordadas. Nestas andabamos preparando o material cando apareceron o Lucas e mailo meu irmán, Manu, que quedaran con Antón para facer tamén a Canal Estrecha, aínda que con outra estratexia máis propia para “bestas pardas” coma eles 😉 -así, namentres que nolos catro tardamos unhas 5 horas en face-la vía, logo de pasa-la noite na Vega de la Sotín, eles saíron directamente dende Cordiñanes ó redor das 12 da madrugada, para face-la vía completamente de noite en 2 horas e 40 minutos, e estar de volta no pobo ás 7 da mañá -¡animaliños!- 😀

Croquis da Canal Estrecha da Torre del Friero. Fonte: http://pelegrinajes.blogspot.com.es/2012/03/corredor-norte-de-torre-friero-d-max70.html

Pero polo de agora a nós aínda nos quedaban por diante cáseque 2 horas de camiñada que escomezaban pola Senda de la Rienda, pasaban polo Hayedo de La Sotín, e remataban na Vega da la Sotín, onde a neve xa cubría practicamente todo o chan, salvo algunhas calvas con herba. O gran bloque usado habitualmente como vivac tamén estaba cheo de neve así que decidimos monta-la tenda para tres e o Tino vivaqueou perto de nós. O solo non era especialmente chairo, polo que simplemente procuramos que os foxos coincidisen cos cus, e antes de prepara-lo material e a cea fomos buscar auga baixo a disimulada sima que hai a uns 300 m., dende onde acampamos, na parede do lado esquerdo da mesma veiga en dirección á Vega de Liordes. Ás 9 da noite estabamos dentro dos nosos sacos, porque dado que as condicións da canle eran moi boas (unha cordada que nos colleu ó seguinte día chegando ó cume díxonos que nunca a vira tan cuberta de neve -practicamente non atopamos ningún resalte ata o último cuarto da canle-), e que estabamos nunhas datas propicias para os tumultos (a mesma cordada nos dixera que adiantou 5 cordadas durante a escalada, e a véspera, outro escalador, dixéranos que el contara a 15 persoas facendo a vía…), queríamos saír ben cedo para tentar se-los primeiros en inicia-la escalada: con permiso dos nosos 3 colegas de Cordiñanes 😀 Ás 3 da madrugada soou o espertador e unha hora despois empezabamo-la aproximación ó pé da vía; polo camiño Tino dixo que dende o seu vivac vira varias luces de madrugada camiño da Canal, que pensabamos que poderían ser as de Manu, Lucas e Antón, pero por diante nosa non se vía rastro deles, así que non sabíamos se nós eramo-los primeiros ou se eles ían xa por diante nosa; como ademais, quedaran en subirnos unha frontal extra que nos faltaba pero non o fixeron (logo nos dixeron que non viran a nosa tenda), sospeitabamos que aínda non chegaran á Vega. Nunha hora percorremo-lo traxecto dende a nosa tenda ata a estreita entrada do noso Corredor Norte, logo de ter deixado atrás o cono de dexección da Canal Ancha, polo que ó redor das 5 da madrugada, iluminados pola luz dos nosos frontais, adentrabámonos no corredor seguindo unha cómoda pegada resultado das innumerables cordadas que deberon de precedernos durante as dúas semanas anteriores. Ascendimos facilmente durante un par de horas ata un primeiro resalte (protexido cun pequeno empotrador e un cravo do que colgaba unha vella cinta) que Ernesto superou polo xeo do lado dereito namentres eu tentábao pola rocha do lado esquerdo ata que me atei á corda dos meus compis e seguín os seus pasos. Unha excursión madrileña entre a Vega de Liordes e a Vega de la SotínA partir de aí non atopamos máis dificultades ata un novo resalte, onde a luz do día escomenzou a iluminarnos, uns metros por embaixo do famoso túnel. E logo deste resalte, dende a cova que hai enriba, na base do citado túnel, o resto do itinerario si que xa nos obrigou a seguir sempre coa corda por terreo mixto e con varios resaltes máis ou menos fáciles de superar (nalgún deles aínda bufei ben). Acadamo-lo ombreiro Nordeste no que remata o corredor ó redor das 9 da mañá, cunha cordada xa cheirándono-lo cu que pasounos neses 200 m. finais de palas que conducen ó cume do Friero (agás ó Tino que chegou diante deles para salvagarda da nosa honra 😀 ). Ó redor das 11 estabamos de novo no ombreiro tras descender cara á neve e despistarnos un poco ó baixar seguindo unha pegada distinta á nosa que, en sentido descendente ía máis á esquerda de por onde subiramos antes, e logo dun picoteo rápido seguimos descendendo pola vertente que vai cara á Collada de Chavida e á Vega de Liordes, para atopa-lo rápel que nos situou ás 12:30h. na rampa que descende cara á Vega de La Sotín. Dende aí, baixamos paseniñamente ata o noso campamento onde logo dun descanso continuamos ata Cordiñanes, onde Manu e Lucas nos confirmaron que antes de que nós chegaramos ó pé da vía, eles xa estaban descendendo do cume -se é que haiche xente para todo…-.

Canal Estrecha da cara Norte da Torre del Friero.

Dificultade: D, IV/3 (como en tódolos corredores, a dificultade é moi variable en función das condicións, pero, no noso caso, facíase moi ben)

Desnivel: 1000 metros. aprox.

1ª ascensión: Pedro Marcos Fierro e Juan José Iglesias Arrieta o 6 de Marzo de 1977.

Material: casco, crampóns, piolets técnicos, 2 cordas de 60 m., un par de cravos, 3 parafusos de xeo, xogo de empotradores e xogo de friends pequenos e medianos. (Ó respecto do material, este é moi variable dependendo precisamente das condicións da canle, por exemplo nós só chegamos a utilizar unha corda para os 4, pero aínda que só fose por se precisásemos rapelar dende o cumio ó ombreiro Nordeste -como nos pasara o anterior ano- convén leva-las dúas cordas).

Cordada: Tino, Ernesto, Aviñoá e eu.

Aproximación: Algo menos de 2 horas dende Cordiñanes, pola Senda de la Rienda, e pasando polo Hayedo de La Sotín, ata a Vega da la Sotín. onde durmimos. Dende aí séguese cara á Vega de Liordes deixando á nosa dereita o cono de dexección da Canal Ancha, e chégase á base da estreita entrada da canle nuns 40 ou 60 minutos.

Itinerario: A vía non ten posibilidade de perda xa que ó ser unha canle completamente pechada polos lados simplemente hai que seguir sempre cara arriba ata acada-lo Ombreiro Nordeste. Dende aí, só resta busca-las palas nevadas do lado dereito e continuar por elas ata o cume.

Descenso: Dende ó cume ó ombreiro Nordeste (ollo, que esta baixada pode ser bastante exposta en función do estado da neve, requirindo incluso de rapelarse) e dende aí polas palas de neve con tendencia ó lado dereito en dirección á Collada de Chavida. Cando nos atopemos perto desta, hai que salva-lo corte (apenas uns 20 m.) que ó final das palas da paso á canle que une a Collada de Chavida coa Vega de la Sotín. Hai un gran bloque lazado e a pouca distancia del, hai tamén outra instalación para rapelar (un parabolt e/ou cravo), puidendo rapelarse dende calquera deles para situarnos xa na canle pola que seguir camiñando facilmente cara á Vega de la Sotín.

Croquis e info: E como non podía ser doutro xeito, dado que este debe de se-lo corredor máis famoso da península, é fácil atopar reseñas e información del:

Categorías:Alpinismo, Mixto, Neve, Rocha Etiquetas: , ,

Espectra, Ubiña (León), 7 de marzo de 2015.

2015 Marzo 7 Deixar un comentario

Manu quedara con Lucas e Pablo “O Frutas” en achegarse a Ubiña esa fin de semana, sen embargo unha lesión no último intre do Lucas deixoume a súa vacante para a saída, así que escapando dunha reunión antes do seu remate, metendo a eito todo o material que tiña no piso sen sequera revísalo e cunha tableta de chocolate e varias barriñas enerxéticas como único alimento conseguín unirme ó grupo con só unha hora de retraso 😉 E xa de camiño é cando pregunto cal é o plan…: a Espectra! -arreamecajonomundo…-  >:O :-O :O °o° °O° :O o_O o_0 o.O 8-0

Croquis de https://noestamospordecotarasique8bnu.wordpress.com/2012/04/03/pena-ubina-2-417-m_espectra/

Croquis de https://noestamospordecotarasique8bnu.wordpress.com/2012/04/03/pena-ubina-2-417-m_espectra/

Catro anos atrás xa desistiramos no comezo desta vía (daquela foramos Manu, Aviño e eu), vendo que non se atopaba en boas condicións, e dende entón sempre que me achegaba a Ubiña buscaba a evidente gran rocha dende onde nos deramo-la volta e tentaba adiviñar por onde continuaría o seu percorrido… Pero só imaxinar, eh!, que eu tiña claro que esa vía me quedaba demasiado grande como para meterme nela: xeo a 70º ou 80º, tramos de escalada en rocha con pasos de ata V+ para os que se recomendaba quitarse botas e crampóns e poñerse os gatos, mixto exposto e a, sempre en permanente descomposición, rocha característica de Ubiña… -a típica vía á que eu só miro para saber por onde hai que evitar ir-. Pero claro, o conto cambia cando diante vai O Manu tensando a corda cada vez que un se colga ;-D O caso é que O Frutas dicía que el xa “pasara de fase” no xogo e que ía facer unha travesía coa que rematar no cume de Ubiña para esperarnos aló; así que, de carambola, tocoume a min servirlle de asegurador ó meu irmán. El calculaba que a vía nos levaría unas 6 horas -aínda que finalmente botamos hora e pico de máis- en base ás escasas informacións que atopara sobre ela (de feito á hora de redactar isto estiven buscando algunha reseña na que basearme e non atopei nada minimamente detallado, máis aló dun par de imaxes co esquema da ruta). Á vía haille que recoñece-la súa variedade de pasaxes e técnicas, pese á mala rocha e o exposto dalgúns tramos; e dende logo admirámonos do tempero do Juan Goyanes e compañía para abrir este arriscado percorrido: quitámono-lo chapeu ante eles…

Espectra (MD V+/4, 70º, 600 m).

Fotos de Espectra, Peña Ubiña (León), 7 de marzo de 2015Dificultade: MD V+/4, 70º

Lonxitude: 600 m.

Material: casco, crampóns, piolets técnicos, 2 cordas de 60 m., un par de cravos, 3 parafusos de xeo, xogo de fisureiros e xogo de friends pequenos e medianos.

Cordada: Manu e Ricardo.

Aproximación: dende Torrebarrio ata a base da vía polos Llanos del Fontán, leva un par de horas.

Descenso: polo canalón Sur.

Apertura e 1ª Ascensión: Juan Goyanes e Manolo González o 19 de marzo de 1999.Croquis de Espectra. Peña Ubiña.

1º longo. Ascéndense por unha longa rampa nevada (de como moito 60º) cara á característica parede manchada de óxido no que comeza a escalada propiamente dita. A rocha nesta repisa nevada resulta moi compacta polo que, ó non atopar nada sobre o que montar reunión, houbo que meterse entre a neve e rocha para asegurar ó corpo o inicio do seguinte longo.

2º longo (V- expo, 60º, 30 – 40 m.). Buscamo-lo estremo esquerdo da repisa nevada onde un parabolt sinala o comezo do seguinte tramo, xa por rocha, dificilmente protexible, que remataba cun pequeno resalte que daba paso a un novo tramo de neve e xeo. Con crampóns pola mala rocha, aínda non sei como Manu deu superado esta sección na que eu, só colgándome dun Alien, conseguín colocarme para espeta-los meus piolets a cegas nunha escasa lingua de xeo por riba do resalte; logo, axudado pola tensión da corda saín á rampa de xeo e xunteime co meu irmán nunha reunión montada na rocha baixo unha pequena cheminea xeada.

3º longo (60º-70º, 40 m.). Dereitos polo xeo da pequena goulotte que había sobre a reunión, acadamos unha pala de neve que percorremos ata montar reunión na parede que a pecha por riba.

4º longo (50º-60º, 30-40 m.). Dende aquí proséguese por neve bordeando a parede cara a unha agulla adosada, ben visible na parte superior. A vía arrodea dita agulla (que é a referencia clave da vía) e ascende polo seu lado esquerdo polo que montamos esta reunión nun spit situado na súa base.

5º longo (V-, 30 m.). Dende a reunión subimos un resalte rochoso semicuberto pola neve, a uns 5 ou 6 m. á nosa esquerda, e unha vez sobre el aparece un primeiro parabolt (coido que neste longo hai ata 4) que protexía o comezo dun tramo de rocha que inicialmente parecía máis fiable pero que ía empeorando a medida que progresamos. Este longo segue con tendencia cara á dereita e recomendan que se faga con pés de gato, pero Manu fíxoo cos crampóns aínda que ata superar o pano rochoso non volvimos a pisar neve nin xeo. Cando chegou a miña quenda, gardei os piolets pero estiven varios minutos valorando se poñe-los pés de gato namentres tentaba simplemente situarme na vertical das cordas e non me daba imaxinado como puido progresar por aí antes meu irmán; finalmente anudei un cordino longo a un parabolt e, amarrado a el, deixeime colgar das cordas para empezar a trepar por unha especie de diedro aberto que con tendencia á dereita remataba na base dun neveiro; fixemo-la reunión nas rochas do seu bordo inferior xusto por riba dun último parabolt que protexe a saída do tramo de rocha antes de volver a pisar neve.

6º longo (V+, 10 m. e 30 m.). Neste punto Manu dubidou sobre por onde seguiría a vía, xa que olvidara o croquis no coche pero lembraba que debía de haber un curto paso duro que daba paso a unha terraza onde remataba a escalada sobre rocha, e xa só restaría gaña-la gran pala de neve que conducía ata a aresta 300 ou 400 m. máis arriba. E aínda que o paso tiñámolo diante dos nosos narices, nun resalte de 3 ou 4 m. con algo de desplome, xusto enriba e á dereita da nosa reunión, ata que un non o superaba, non podía ver a repisa que conducía cara á gran rampa de neve final do seu lado dereito. No noso caso fixemos reunión na mesma repisa a menos de 10 m. da anterior reunión pero unha vez xuntos non dimos por rematado o longo ata atravesa-la terraza e situarnos no comezo da pala de neve.

Resto (40º-50º, 300 – 400 m). Recollemo-las cordas xunto a un bloque e iniciamo-lo longo percorrido que en liña recta nos conducía cara á aresta. Na parte superior, un último estreitamento deixaba un tramo mixto duns 5 ou 6 metros con algo de xeo polo que Manu subiu sen problema, pero no que a min botoume unha corda porque eu non me atrevía a meterme “a pelo”. Neste punto onde o noso percorrido acadaba a aresta esperábano-lo Frutas, xa bastante aburrido porque entre que el subira máis rápido do previsto e que nós tardamos máis do calculado, déralle tempo ata a bota-la siesta no cume. Comimos algo e en 5 minutos acadamo-lo cume para logo descender enterrándonos ata a cintura na neve profunda do Canalón Sur por onde empatamos coa senda que baixaba ata Torrebarrio.

Enlaces con algunha información en:

Categorías:Alpinismo, Mixto, Neve, Rocha Etiquetas: ,