Arestas en Picos de Europa: Madejuno – Tiro Llago, Torre Blanca – Tiro Tirso, e El Corral de los Moros. Agosto 2021,

Nos últimos días das vacacións dun verán condicionado polo COVID-19, aproveitei para achegarme con Eloy a un deses lugares de Picos de Europa que dende fai moito desexaría que sexa o campo base dun par de semáns de escaladas en parede: a zona de Cabaña Verónica.

Sen embargo nesta ocasión só ía como cobaia do meu compi nas súas prácticas de percorridos en aresta, polo que fixemos un par das máis coñecidas, así como outra xunto ó desfiladeiro de La Hermida, á volta, e xa sen interese montañeiro.

Para elo viaxamos un sábado á tarde e durmimos na furgo, xa no noso destino, para á mañá seguinte colle-lo teleférico de Fuente Dé e adentrarnos no macizo central dos Picos de Europa.

Aresta Madejuno – Tiro Llago, Picos de Europa.

Esta é unha das arestas máis coñecidas de Picos de Europa e pódese empatar nunha mesma xornada coa Torre Blanca – Tiro Tirso e, dende aí, incluso continuala ata a Torre del Llambrión, convertindo así a o percorrido nunha actividade máis potente. De feito, aínda é posible facer un percorrido maior, a Línea Schulze, ideada por Alfredo Íñiguez e publicada no seu libro “Relatos de Vivac”, unindo por crista tódolos picos entre a Torre de Altaiz e a Torre de la Palanca, en vez da típica división en 4 actividades: da Torre de Altaiz ata Tiros de Casares, do Pico Madejuno ó Tiro Llago, da Torre Blanca ata a Torre Blanca e continuando ó Llambrión e do Llambrión pola Torre de las Llastrías á Torre de la Palanca.

O percorrido está moi detallado e profusamente ilustrado nas referencias que máis abaixo cito, polo que limitareime a comentar de forma telegráfica un resumo dos detalles principais da ruta.

1º percorrido: Pedro Udaondo, Ángel Llorente, Jesús Rodríguez e Arturo Fernández, 1955.

Distancia: 800 m  (incluída a ascensión ó Madejuno e o descenso do Tiro Llago).

Dificultade: III+

Data: 29 de agosto de 2021

Cordada: Eloy e eu

Comentarios:

Nós partimos dende Cabaña Verónica, xa que ese sería o noso campo base no que vivaquear e dende o que ó seguinte día facer outra ruta; así que o noso achegamento dende aí era bastante evidente posto que víase na distancia o punto de partida do noso obxectivo, a Collada de Tiros de Casares. Doutro xeito, o mellor dende El Cable é ir pola Vueltona á Collada de Fuente Escondida, segui-los fitos pola vertente do Jou sin Tierre (que pasa por embaixo das pedreiras do Pico San Carlos e a Torre del Hoyo Oscuro) ata Tiros de Casares.

Ruta:

Antes da Collada de Tiros de Casares subi-las ladeiras pedregosas baixo o Madejuno para saír xusto baixo unha canle-diedro (II-III). Unha llambría ó remate do diedro-canle, pola dereita, leva ó cume do Madejuno. Continúase pola aresta uns 50 m, pásase unha brecha, un tramo afiado dunha ducia de metros e logo faise un rápel duns 20 m, en 2 cravos.

Continúase pola crista ata o “guendarme amarelo”, que se sube pola fenda da dereita (hai 2 evidentes) con pasos de II+ ou IV. Báixase do guendarme por unha canle de III que pódese rapelar (40 m aprox.) ata unha vira.

O resto de guendarmes pódense ascender de fronte, polo lado Sur (Hoyos de los Llagos) ou optar por deixalos de lado.

Trepara por llambría cara á “canle amarela” e collela (III) para ascender ó cume oriental de Tiro Llago trepando un muro de III á esquerda.

Só resta seguir ata un rápel de 10 m e seguir pola esquerda da aresta ata o cume principal.

Descenso:
Baixar uns metros pola aresta Oeste e logo 2 rápeles (20 e 15 m) pola vertente de Hoyos Sengros (ambos pódense destrepar, sendo máis fácil o primeiro). Na canle cruzar unha brecha para volver á vertente Sur e bordear guendarmes. Logo, noutra brecha, sae unha canle curta que baixa a Hoyos Sengros.

Baixa-la ladeira con fitos. Bordear pola dereita o jou de Hoyos Sengros ata as proximidades de Cabaña Verónica.

Material necesario:

1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.

Croquis e descrición:

• http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm
• http://www.foropicos.net/viewtopic.php?t=10744
• http://foropicos.net/viewtopic.php?t=29010
• https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php
• http://foropicos.net/viewtopic.php?t=20772
• http://enlavertical.blogspot.com/2012/09/cresterio-madejuno-tiro-llago.html
• https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php

Croquis da aresta Madejuno – Tiro Llago. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm

Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso, Picos de Europa.

Esta aresta resulta máis curta que a anterior, aínda que é algo máis complicada por ter algúns tramos descompostos, ser bastante aérea e contar cun paso de IV nunha travesía de placa só asegurada por un cravo -que xa non é de fiar- ó que chegar sen protección fronte unha eventual caída.

1º percorrido: Agustín Faus e Jordi Papió, en 1950.

Distancia: 400 m  (incluída a ascensión á Torre Blanca e o descenso do Tiro Tirso).

Dificultade: IV

Data: 30 de agosto de 2021

Cordada: Eloy e eu

Comentarios:

A aproximación polo jou de Hoyos Sengros levounos máis do previsto e pese a que a referencia do noso destino na Collada Blanca é evidente, nalgúns momentos o percorrido non é moi claro.

Ruta:

Saímos dende Cabaña Verónica, e bordeamos polo lado dereito o jou de Hoyos Sengros ata a Collada Blanca dende onde se seguen os fitos da Normal á Torre Blanca, cume que se acada facilmente (a nós levounos algo máis de hora e media dende Cabaña Verónica).

Continuamos pola crista e o seu fío ata unha cima secundaria dende onde facer un rápel de 15 m que nos deixa nunha pequena forcada.

Continuar cunha trepada (III+) a asegurar, seguindo inicialmente unha fenda do lado esquerdo, para logo pasar pola dereita unha llambría sobre a que se atopa un lugar de reunión. Xa na aresta do cume continúase ata acada-la Torre sin Nombre. Séguese ata un rápel de 30 m que chega ata unha cómoda forcada.

A 2 ou 3 m, polo lado dereito arranca una curta canle de rocha descomposta que sube en diagonal á dereita ata unha terraza superior: este tramo de III é delicado polo descomposto da rocha.

Neste punto chegamos a un muro liso (IV) equipado cun cravo non fiable cun cordino, dende o que seguir xa máis facilmente en travesía de adherencia cara un bloque á súa dereita. Logo de acadado o bloque, continúase subindo de fronte por terreo máis fácil ata completar o último tramo camiñando para acada-lo cume do Tiro Tirso.

Descenso:
Continuar polo lado esquerdo da crista (que dá a Liordes) e ó pouco volver ó fío para atopar un cordino de rápel e continuar destrepando por rocha medioche ata un bloque que é mellor rodear polo seu lado dereito. Séguese polo fío ata a forcada que nos separa do Llambrión, puidendo rematar cun último rápel que nos deposita no chan.

Baixa-la ladeira con fitos ata acada-la Collada Blanca e empatamos co camiño de ida bordeando o jou de Hoyos Sengros ata Cabaña Verónica.

Material necesario:

1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.

Croquis e descrición:

• http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html
• https://www.picoseuropa.net/escaladas/tblanca-tirso/index.php
• https://www.endefensadelasmontanas.com/crestaTorreBlancaTiroTirso.html

Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html

Aresta en El Corral de los Moros, Cabañes, Cantabria, Picos de Europa.

Moi próxima á chamada zona de recreo El Habario, atópanse, en Pendes, os restos apenas perceptibles dun antigo recinto defensivo situado no Castro la Encina, coñecido como El Corral de los Moros. Dende el parte unha fácil aresta que nos serviría de último adestramento antes de por rumbo a casa. Non se trata dun lugar con interese montañeiro ou escalatorio, polo que non describo o percorrido, aínda que un gran corte na aresta a separa dun muro que si que parecía ter máis “chicha”.

Ó carón deste lugar está unha pequena escola de escalada en Cabañes, da que ata o de agora non vira referencias en ningunha guía, pero da que tras atopar un croquis en: https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/ vin que xa se publicou tamén na guía de Roca Verde: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf.

En Cabañes hai tamén un interesante albergue, dada a súa proximidade ó desfiladeiro de La Hermida, onde poder aloxarse: http://xn--alberguecabaes-1nb.com/el-albergue

Croquis e descrición:

• https://www.wikiloc.com/hiking-trails/pendes-el-corral-de-los-moros-13895811
• https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/
• Roca verde 3. Escalada deportiva en la Cordillera Cantábrica. Richie Patterson: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf

Val de Benás, parque de Posets – Maladeta (Pireneos), do 1 ó 7 de agosto de 2021.

No último intre embarqueime coma polisón na saída ó val de Benás do Club Alpino Ourensán para poder facer algo de montaña, logo da inactividade que a pandemia do COVID-19 nos provocou durante xa fai máis dun ano.

No ano 2010, estiveramos neste mesmo val de Benás, pero a verdade é que eu nin sequera o lembraba: cousas desta miña desmemoria…

Neste Campamento Pireneos 2021, a proposta das actividades tivo que adaptarse ás malas previsións meteorolóxicas, renunciando, no caso das actividades de montaña, a algunha das ascensións e vivacs previstos, pero iso non impediu que aproveitaramos ó máximo a nosa semán por eses lares.

O campo base estaba no Camping de Los Baños, situado a 9 Km. de Benás, que conta tamén cun hotel (Hotel Turpi), pero que non dispón de cobertura móbil, nin conexión wifi, o que realmente non sería un problema salvo porque isto dificultaba a nosa intercomunicación e a simple consulta das previsións meteorolóxicas; iso si, a comida do hotel, estaba moi boa. 😀

Aloxamento, comida e compras:

• Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña):
• Camping de Los Baños e Hotel Turpi: https://www.turpi.com/
• Unha interesante opción, pensando sobre todo no inverno, son as habitación da Escuela de Montaña de Benasque: http://escuelamontanabenasque.com/ https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/

Previsións do tempo en Benás:

• https://www.meteoblue.com/es/tiempo/semana/benasque_espa%c3%b1a_3128296

 

Ruta por estrada ata o camping de Los Baños (Benás):

Percorrido polos ibóns de Alba, Cregüeña e Coronas, partindo dende Los Baños e rematando en Plan de Senarta.

A nosa primeira actividade foi bastante numerosa (Lucas, Manu, Aviñoá, Mundi, Beni, Miguel, Jesús, Luz, Nina, Carmela, Maite, Antón, Raquel, Xiana, Carina e eu) e consistiu nun percorrido por varios vales que nos permitisen ir recoñecendo parte do noso terreo de xogo; así, partindo ó redor das 8 da mañá dende o mesmo camping de Los Baños, ascendimos por unha pista para vehículos ata o actualmente abandoado balneario de Los Baños de Benasque. Proseguimos por unha senda con hitos que ascendía por pendentes de herba e árbores ata acada-lo fermoso ibón inferior de Alba nunha hora -aproximadamente- desque abandoamo-lo camping. Nese punto a rocha empeza a predominar no noso camiñar ata o ibón superior de Alba, dende onde xa se convirte en protagonista cando nos adentramos entre grandes bloques e pedreiras para acadar, ó redor das 11 da mañá, unha golada que coido que é a chamada Collado inferior de Alba.

Dende ese punto empezamos a descender con vistas ó ibonet de Cregüeña. Seguimos os hitos por pedreiras que nos guían para ascender ata o máis grande e profundo dos ibóns do Pireneo, o ibón de Cregüeña, xunto ó que tomamos un descanso ó redor das 13:20 h; continuamos arrodeándolo, seguindo hitos, para ascender de seguido ata a Collada de Cregüeña onde paramos novamente ó redor das 15 h.

Cos ibóns de Coronas xa a vista, iniciamo-lo descenso por entre os bloques de pedras da outra vertente para entrar no val de Coronas, vendo como no extremo oposto ó noso, a aresta de Llosars presenta un paso que permite acceder ó val de Llosars, e que en vindeiros días usaremos como inicio da escalada ó Aneto pola devandita aresta.

Aínda que inicialmente tiñamos previsto pasar ó val de Llosars e dende aí finalmente ó de Ballibierna, decidimos descender directamente polo val de Coronas, inicialmente todavía por entre grandes rochas, pero xa logo máis comodamente por prados e bosque para colle-lo último autobús, das 18:30 h, en Puente Coronas que -por 10’60€- nos deixaría ó redor das 19:15 h en Plan de Senarta, onde quedara un dos nosos coches co que ir varios de nós ó camping para volver con máis vehículos a recolle-lo resto.

• Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/

Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min.

Plano con parte da ruta polos ibóns de Cregüeña, Coronas e descenso por Ballibierna:

Fonte: https://www.xiruca.com/sites/default/files/ruta/image/Croquis_Araguells.jpg#overlay-context=rutas/araguells-coronas-y-descenso-creguena

 

Ascensión ó Posets pola aresta de Espadas

Ás 6 da mañá saía o primeiro autobús dende Eriste ó final da pista da Espigantosa, así que tocou madrugar para, unha vez abonados os 10’50€ do prezo do billete de ida e volta, chantámonos Aviñoá, Carmela, Carina, Luz, Jesús, Raquel, Manu e eu, ó inicio da nosa ruta ás 6:30 h.

A primeira parte do noso percorrido vai por unha senda PR ben sinalizada ata o Refugio Ángel Orus, e ó pouco pasa xunto a coñecida fervenza de Espigantosa, para logo cruza-lo río por unha ponte e continuar polo bosque durante unha hora; a última media hora do ascenso xa é sen a protección da arboreda, e ás 8 da mañá tomamos un descanso dunha media hora no refuxio.

A partir deste punto seguimo-la ruta do GR 11.2 ata o ibón de Llardaneta ó que chegamos sobre as 10:00 h., por terreno pendente e cruzando o torrente Llardaneta por unha ponte metálica que leva xa unha chea de anos rota. Logo doutra media horiña de descanso abandoamo-la senda GR para ascender á dereita en dirección Norte seguindo uns hitos que sinalan a ruta Normal de ascenso ó Posets, pero en canto chegamos ó circo da Llardaneta -perimetrado pola aresta de Espadas co Posets- (30 minutos), dende onde xa se pode ver todo o percorrido que faremos polo crista, tomamos dirección Oeste cara ó Diente Royo que se pode ver á nosa esquerda. O resto do camiño xa é fundamentalmente por rocha e algo de pedreira ata que acadamos ese punto de conexión coa aresta ó redor das 11:40 h.

Aresta de Espadas ó Posets: Fonte: https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html

 

Unha nova paradiña duns 20 minutos antes de empeza-la trepada e ó redor das 12h gardabamos os bastóns na mochila e empezamos a usa-las mans cara ó noso primeiro cume, o Pavots; a aresta prosegue por varios altos máis, o Espadas, a Tuca Llardaneta, a Tuqueta Roya e finalmente o Posets. 

A aresta faise en xeral sen demasiada dificultade salvo no destrepe de Espadas ata o famoso Paso del Funambulista, un paso de III no ascenso á Tuca Llardaneta e un novo destrepe delicado antes da Tuqueta Roya.

Tomamos un novo descanso no Collado de Jean Arlaud, dende onde xa remataron as dificultades posto que só resta unha media hora para ascende-la pedreira pola que acada-lo cume do Posets, ó que chegamos ó redor das 15:30 h.

Tomamos un descanso duns 20 minutos para xantar no cume, e inicamo-lo descenso seguindo a ruta Normal do Posets, chegando á base da Canal Fonda en menos dunha hora. Dende aí xa empatamos facilmente co noso percorrido de ascenso no circo da Llardaneta e continuamos desandando a senda ata chegar ó Refugio Ángel Orus ó redor das 18 h.

Os 2 últimos autobuses de retorno espaciabanse 3 horas e media, xa que partirían ás 17 h e 20:30 h, respectivamente, polo que aínda que inicialmente previamos que poderiamos estar de volta para o primeiro deles, evidentemente non foi o caso, así que dado que nos sobraba o tempo remoloneamos na terraza do refuxio facendo tempo, xa que contabamos que con hora e media para o resto do descenso sería de abondo. 

Pero na baixada relaxamonos de máis e logo de que tomaramos unha senda equivocada ó equivocarnos nun cruce, a piques estivemos de non chegar a tempo, e o noso relaxante paseo ó autobús convertiuse nunha carreira na que os primeiros en chegar a Espigantosa -xusto á hora de partida do bus- tiveron que pedirlle ó condutor que nos fose concedendo sucesivas prórrogas a medida que iamos chegando ós poucos… Afortunadamente o home foi benevolente e ás 20:40 h estabamos todos xuntos, sudando e abafados, subindo a ese transporte que en media hora nos deixou xunto ó noso coche na parada de Eriste. 

 

Información da ruta:

• https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html
• https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

Plano coa ruta de ascenso pola aresta de Espadas ó Posets, baixando pola Normal:

Aresta de Espadas ó Posets baixando pola Normal. Fonte: https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets

 

Horarios e prezos dos autobuses polo val de Benás:

• Autobús de Sahún e Eriste a Espigantosa: http://escuelamontanabenasque.com/pistas-acceso-regulado-verano-valle-benasque/

 

Escalada do Espolón Picapiedra no Pico de la Renclusa, D sup, V, 400 m.

As choivas prognosticadas obrigáronnos a tomarnos unha xornada de actividade curta, así que cando Lucas propuxo ir a facer unha vía rápida no Pico de la Renclusa apuntámonos con el, Luz, Mundi, Aviñoá, Beni e eu.

O día estaba algo inestable, cambiando néboas con sol e ás veces algo de aire, así que sen madrugar nin apurarnos moito ás 10:30 h estabamos facendo cola no aparcadoiro de Llanos del Hospital para colle-lo autobús que nos levaría ata La Besurta; dende aí en media hora acadamo-lo refuxio de La Renclusa e noutros 3 cuartos de hora o pé de vía, baixo a cara Norte do Pico de la Renclusa.

Croquis do Espolón Picapiedra ó Pico de la Renclusa. Fonte: http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html

Por diante empezaron Lucas e Luz, logo arrancaron Mundi e Aviñoá e rematamo-lo tren Beni e eu: empecei en zapatillas de montaña vendo que o terreo non era moi esixente, pero dende o 5º longo no que me puxen os gatos xa non os quitei para non volver a perder máis tempo. Beni e eu fomos alternando sempre os longos en cabeza, pero deberiamos ternos desencordado ou alomenos ido en ensamble no último longo, xa que o rozamento da corda nese terreo pouco vertical foi un coñazo.

• L1 (IV+, 50 m). Hai 2 diedros, o da dereita algo máis herboso, polo que parece mellor usa-lo da esquerda, que ten algún cravo e que ademais vai máis recto.
• L2 (IV, 40 m). Terreo escalonado e con herbas que nos deposita nunha campa de pedras e herba. A reunión conta cun spit lazado a un bloque cun cordino.
• L2 bis (50 m). Camiñamos ou avanzamos en ensamble ata a base do cercano muro onde un spit invítanos a monta-la reunión.
• L3 (IV, 50 m). Comezamos con tendencia á esquerda (Luichy xa advirte deste erro no seu croquis), escalando entre grandes bloques cara ó característico diedro deste longo, sobre o que se atopa a seguinte reunión.
• L4 (IV+, 45 m). Saímos pola esquerda da reunión e tiramos verticalmente ata unha terraza de herba sobre a que se atopa a reunión.
• L5 (V, 50 m). Unhas placas con fendas nas que protexer lévannos pola dereita cara arriba. A reunión está nunha placa sobre unha terraza de herba próxima ó fío do espolón.
• L6 (IV, 50m). Ascéndese por entre bloques á esquerda do fío e próximos a el.
• L7 (IV, 50 m). Tirar cara arriba por onde mellor se vexa, ata atopa-lo bloque cun spit da reunión xunto ó fío.
• L8 (III, 55 m). Mellor facelo en ensamble ou directamente desencordados porque o roce da corda é un problema, especialmente para asegurar ó segundo. A reunión consiste nun spit reforzado cuns cordinos anudando un gran bloque, que serve tamén de instalación de rápel para o descenso.

 

• Comentarios: Vía fácil de protexer, moi discontinua, con abundantes terrazas e tramos herbosos, e con 2 ou 3 puntos de rocha en descomposición polos que eu non a recomendaría para empezar nisto da escalada en parede, aínda que esta vía estea considerada como de iniciación. O ambiente é brutal, xa que cando collemo-lo fío do espolón, á nosa dereita impresiona o inmenso circo glaciar do circo da Maladeta. No 3º longo, Luichy advirte que a tendencia é a de ir cara á esquerda a por un diedro, en vez de inicialmente cara á dereita como aparece debuxado no seu croquis. As reunións son cómodas e están equipadas con 2 spits, agás a 2ª, 2ª bis, 7ª e a última que só teñen un.

• 1ª ascensión: Agosto de 1982, por Manuel Monsonis e Luis Alfonso (Luichy). Reequipamento das reunións con spits en xullo de 1996, por Alex Soriano, Rosana Gómez e Luis Alfonso.
• Aproximación: Deixando o coche en Llanos del Hospital para colle-lo autobús ata La Besurta, só hai que continuar polo camiño que sube ata o refuxio de La Renclusa, seguir dende aí polo sendeiro que leva cara a Aigalluts e na golada abandoalo para seguir con tendencia á dereita ata o pé do contraforte do pico Renclusa; unha hora e cuarto aproximadamente de camiñada. A vía ten no chan varios hitos sinalando por onde comeza.
• Descenso: A vía no remata no cume, senón nunha brecha duns 30 m de altura que é posible destrepar ou rapelar (hai un spit e varios aneis de corda). Descendendo cara a dereita polo Barranco de la Maladeta, metémonos na súa inmensa pedreira para descender cara o refuxio e retornar pola mesma senda de subida ata o aparcadoiro do autobús.
• Material: dúas cordas de dobre de 60 m, un xogo de friends (ata o nº 2 de Camalot), 1 xogo de entaladores e 10 cintas, ademais do equipo individual de escalada habitual.
• Auga: No exterior do refuxio de La Renclusa hai uns grifos.
• Croquis e info:
  • http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html
  • https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=60506

 

Ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars (ou Llosás), AD

A principal actividade prevista polo clube era a ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars que, dada a súa lonxitude, levarianos moito tempo, especialmente se non nos desenvolvesemos con solvencia en terreno de trepadas con exposición. Así pois, a víspera do ascenso estivemos repasando no camping o sistema de encordamento en ensamble para asegurarnos que poderiamos recoller, colocar en bandoleira e anuda-la corda de forma áxil e correcta, xa que previamos que nalgún tramo teriamos que utilizar esta técnica de encordamento; ademais acordamos que as cordadas serían independentes entre si, para ir ó seu ritmo e de forma autónoma, de tal xeito que cada unha decidise, en función do seu ritmo, non chegar ó cume do Aneto ou cara a onde descender, tendo en conta un par de horarios topes:

• Se ás 14:00 h, non se tivese xa acadada a Brecha Superior de Llosars, habería que aborta-lo ascenso ó Aneto e descender cara o val de Coronas dende esa Brecha, tendo en conta que o último autobús sairía de Puente Coronas ás 18:30h. 
• Se ás 15:00h, non se tivese acadado o cume do Aneto, non se podería descender pola Normal Norte ata a Collada de Coronas e dende aí baixar polo val de Coronas, porque sería improbable que se chegase a tempo para colle-lo último autobús que sae de Puente Coronas ás 18:30 h; nese caso habería que baixar cara o Val de La Renclusa, xa que o último autobús sae dende La Besurta ás 21 h. 

Fomos 4 as cordadas que conformamos, cos seguintes membros:

• Nina e Manu.
• Luz e Lucas,
• Antón, Mundi e Aviñoá.
• Beni e eu

Ás 11 da noite xa estabamos no saco porque ás 5:15 h tiñamos que colle-lo primeiro autobús que saía dende Senarta (10’6€ só ida) e non debiamos arriscar a que alguén quedase fóra do bus por non sé-los primeiros á cola (-como me fastidia que na montaña tamén teñamos que estar pendentes das puñeteiras colas e horarios…!-).

Á hora da verdade resultou que fomos bastante agrupadas todas durante o percorrido, polo que entre as 14:00 h e as 14:30 h fomos chegando ó cume cada cordada, sen que a maioría tivesemos que usa-la corda máis que nos rápeles.

Perfil da aresta de Llosars. Fonte: https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/

O percorrido completo desta aresta SW dende a brecha inferior de Llosars ata o Aneto é unha das máis longas do Pirineo (máis de 2 Km) e está moi detalladamente descrita en multitude de publicacións por Internet, así que non ten moito sentido que repita a descrición do seu itinerario, polo que simplemente comentarei algunhas peculiaridades. Para empezar, son varias as puntas polas que pasa: Aguja Argarot Sur (3039 m), Aguja Argarot (3040 m), Aguja Tchihatcheff (3052 m), Aguja Franqueville (3065 m), Punta Sur da Brecha Superior de Llosars (3087 m), Aguja Escudier (3315 m), Aguja Daviu (3350 m) e, finalmente, o Aneto (3404 m).

As 3 principais desas puntas no tramo inferior da aresta, Argarot, Tchihatcheff e Franqueville, son así nomeadas en lembranza dos primeros ascensionistas do Aneto.

Percorrido e horario:

• 06:00 h. O autobús déixanos en Puente Coronas. Xunto á parada empezamos a camiñar ás escuras seguindo a senda que vai polo Barranco de Coronas, á esquerda do río no sentido en que ascendemos. Esta senda é a aproximación á vía Normal do Aneto por Coronas.
• 07:30 h a 08:00 h. Descanso xunto o Ibón Inferior de Coronas, baixo a canle de pedras que leva á Brecha Inferior de Llosars. Á nosa dereita unha evidente canle pedregosa permite ascender ata a Brecha.
• 08:30 h. Na Brecha Inferior de Llosars. Iniciamos a trepada por repisas do lado que dá ó circo de Llosars (lado dereito no sentido da ascensión), evitando o muro que temos de fronte. Unha vez na aresta camiñamos en xeral por entre grandes bloques.
• 09:20 h. No cume da Argarot. En primeiro plano vemos a Aguja Tchihatcheff, pero para chegar á súa base hai que facer un delicado destrepe, ou alternativamente montar un rápel duns 20 m.
• 09:30 h. Na brecha baixo o Tchihatcheff. Hai unha alternativa de ascenso escalando directamente (V) dende a brecha: ver foto na que debúxase en vermello, a alternativa de ascenso á agulla Tchihatcheff en https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/: un cravo indica por onde empezar. Sen embargo a maioría -e nós así o fixemos- flanqueamo-la agulla polo seu lado esquerdo (o que dá ó lado de Coronas) descendendo 8 ou 10 metros por unha descomposta, rota, perigosa e delicada canle terrosa, na que non sobra meter unha corda para rapelala. Unha vez descendida, na vertente esquerda da agulla vemos unhas repisas e bloques descompostos polos que progresar con coidado para subir por unha cheminea que nos deixa baixo unha característica gran placa tumbada con fendas, sobre a que un par de bloques á dereita conforman unha pequena cheminea pola que volvemos á aresta.
• 10:15 h. No cume da Tchihatcheff e rápel. Un gran bloque lazado cunha chea de cordinos e cinta no alto permítenos rapela-los 35 m da parede ata a base da nova brecha. En caso de só levar unha corda de 60 m ou menos existe a posibilidade de dividi-lo rápel en 2, usando un par de parabolts con anelas que se instalaron a uns 15 m, algo escondidos xa que están colocados xusto baixo un pequeno saínte da parede. Curiosamente uns metros máis arriba e á súa dereita (mirando cara á Aguja Tchihatcheff) hai colocado un parabolt con anela unido por un cordino con mallón a un entalador nunha fenda que supoño que alguén instalou antes de que se colocasen os novos ancoraxes. Outra alternativa é destrepar uns metros cara a outra instalación de rápel visible un pouco á esquerda do rápel do cume (mirando novamente cara á Aguja Tchihatcheff) e dende aí rapelar 30 m e pendulear un chisco á dereita para gaña-la Brecha-. 
• 11:00 h.  No cume da Franqueville. Dende a Brecha flaqueamos un chisco polo lado de Coronas por entre bloque inestables e seguimos ascendendo por repisas buscando algunha canle pola que volver gañar de novo a aresta e xa acada-lo cume da nova agulla.
• 11:50 h. Punta Sur da Brecha Superior de Llosars e rápel. Dende a Aguja de Franqueville o terreo faise máis horizontal e fácil, ata chegar a unha nova punta cun rápel duns 20 m que os deposita na Brecha Superior de Llosars.
• 14:15 h. No cume do Aneto. Flanqueamos a Aguja Norte da Brecha Superior de Llosars polo lado dereito (vertente de Llosars) e continuamos con algunha trepada e destrepada delicada para volver a gaña-la aresta. Xa estamos ascendendo o propio Aneto e ás veces abandoamos a aresta para flanquear resaltes ou bordear algunha brecha e agulla; o terreo é variado e ás veces algo inestable ata acada-lo cume do Aneto. 
• 15:00 h. Inicio descenso. Descansamos, merendamos e encamiñámonos polo Paso de Mahoma cara á Collada de Coronas.
• 15:20 h. Collada de Coronas. Lugar no que colocar crampóns e piolets para descende-lo glaciar de Aneto.
• 16:45 h. No Ibón del Salterillo. No noso caso, en vez de encamiñarnos cara ós Portillones en dirección ó refuxio de La Renclusa, decidimos baixar polo Vall de Barrancs cara a Aiguallut, polo que pasamos por unha chaira pola que corría a auga que coido que podía tratarse do Ibón del Salterillo.
• 17:45 h a 18:15 h. En Plan d’Aiguallut. Proseguimos o descenso polo Vall de Barrancs ata o paradisíaco Plan d’Aiguallut, onde tivemos que descalzarnos para poder cruza-lo regato.
• 18:45 h. La Besurta. Continuamos por unha senda moi concurrida polo Forau d’Aiguallut e dende aí ata a parada do autobús en La Besurta.

Información da ruta:

Parte da nosa ruta de ascenso por Coronas -nós en realidade fixemo-la aresta dende a Brecha Inferior de Llosars- e a ruta de descenso por Aiguallut. Fonte: https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=27355

• 1ª ascensión: En realidade a primeira vez que se percorreu foi en sentido descendente ata a Brecha superior de Llosars, por Jaume Oliveras e Antonio Arenas, o 24 de xullo de 1906. A aresta completa e en sentido ascendente foi realizada por primeira vez por Henry Brulle, Roger Brulle e Germain Castagne o 16 de xullo de 1913.
• Aproximación: Un desvío na estrada A-139 de Benasque cara ó val de Ballibierna, leva a un aparcadoiro en Plan de Senarta, dende saen os autobuses que levan ata Puente Coronas.
  • Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/. Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min. O primeiro autobús sae á 5:15 h da mañá, e o último que baixa -no caso de querer volver polo mesmo val de ascenso- sae ás 18:30 h.
  • Dende Puente Coronas, a ruta de aproximación da vía Normal do Aneto por Coronas, ascende por unha senda ata o ibonet de Coronas e continúa ata as proximidade do ibón inferior de Coronas, onde a abandoamos para acadar por unha canle pedregosa á nosa dereita, a Brecha Inferior de Llosars. 

• Descenso: Pola Normal Norte, pasando pola Puente de Mahoma, ata a Collada de Coronas, dende onde en vez de ir pola esquerda ó noso val de ascenso, continuamos pola dereita seguindo a ruta Norte (do Portillón Superior) ata la Besurta, ou -coma fixemos nós- desviándonos polo Valle de Aigualluts, que igualmente nos leva a La Besurta, dende onde coller un autobús para, volver a Plan de Senarta. Ollo ós horarios dos autobuses, durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, nin ata La Besurta, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/
• Material: 1 corda de simple de 60 m ou dúas de uso en dobre de 40 m, 5 cintas longas e cordinos para arrodear bloques e 3 friends medianos (0’75, 1 e 2), ademais do equipo individual de escalada habitual. No caso de descenso polo glaciar de Aneto son necesarias as botas, crampóns e piolet.
• Croquis e info:
  • https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/
  • https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/
  • https://pirineodeluis.blogspot.com/2016/08/aneto-3404-m-por-la-cresta-de-llosas-ad.html
  • https://pakocrestas.wordpress.com/2020/04/22/pico-aneto-cresta-de-llosars/

 

Escalada deportiva en Ampriu, Cerler

E xa rematadas as atividades bélicas 😉 co club Beni e eu achegámonos o noso último día a unha escola de escalada próxima, Ampriu, en Cerler.

Esta escola, está moi alta (uns 1.800 m) e conta cunha orientación que a deixa á sombra e fresca nas tórridas tardes do verán, ademais de gozar dunhas preciosas vistas: ten varios sectores de deportiva e un, Torre de Marfil, que tamén ten vías de clásica de ata 3 longos, que está considerada como un lugar de iniciación. Nós fomos a este sector, aínda que só fixemos deportiva.

A rocha é un gneis cuberto de liques que fai desconfiar da súa adherencia, pero que na práctica non resulta esvaradía.

Para chegar á escola, dende Benás hai que colle-la estrada que vai ata Cerler e logo continuar ata Ampriu. Nunha curva á esquerda da estrada, antes dunha ponte que salva un regato, pódese aparcar no lado esquerdo da estrada co identificable sector Torre de Marfil á vista á dereita. No caso de ir a este sector hai que ascender polos prados da ladeira con tendencia á dereita -alonxándose do noso destino- ata acadar unha pista máis arriba, pola que continuar xa cara á esquerda ata estar baixo ó sector, dende onde xa se sube por unha senda con hitos, entre bosque primeiro e unha pedreira logo, ata a base das vías (uns 20 minutos dende o coche). Para ir ó resto dos sectores coido que se debe de seguir polo regato, dende onde se estacionou o vehículo.

Croquis e información:

• Escaladas junto al Ésera (volumen 2), de Luis Alfonso (Luichy). Editorial La Noche del Loro.
• https://www.thecrag.com/es/escalar/spain/valle-de-benasque-cerler/palestras-de-lampriu

 

https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1XU8xJAmv7GYQ7J6zMJrNsV3hCxJX9w7v&usp=sharing

 

Convocatoria dunha xornada de traballos para a restauración do pé de vía do sector Binaca, Monte Galiñeiro.

Convocatoria dunha xornada obreira de restauración do pé de vía do sector Binaca.

A nosa intención é facer todo o choio nunha soa xornada que, dependendo de canta xente acuda a colaborar, durará medio día ou -ó mellor- todo o día.

Por suposto, calquera pode achegarse libremente a botar unha man (mellor as dúas) cando lle pete, pero imos establecer como hora de concentración para empeza-los traballos as 09:30h da mañá do sábado 6 de xullo, xunto ó refuxio do Monte Galiñeiro..

O único material que cada quen debe traer son luvas (para non manca-las mans ó trinca-las pedras), roupa para traballar e un bocadillo (que seguro que fará boa falta 😉 ).

Pregamos que difundades esta convocatoria e agradeceriamos que as persoas que queiran confirmar que se achegarán ese día nos avisedes, ben persoalmente decíndonolo a Carducho ou a min, ou se non nos vedes ou coñecedes, mediante un correo electrónico a trepadasecordadas@gmail.com. En todo caso se vides sen avisar seredes igualmente benvidos/as.

Toda a info en: Restauración do pé de vía do sector Binaca.

O pé de vía do sector Binaca perdeu todo o manto de herba que orixinalmente tiña e como consecuencia delo, a erosión socavou máis de medio metro o nivel do chan, deixando un pé de vía en pendente con terra solta e pedras ó descuberto que dificultan tanto o paso como o inicio da escalada e aseguramento; e cun estado que cada vez empeora máis rapidamente.

Volver a crear un novo chan nivelado, con pouca pendente e estable, require da colocación de pedras de gran tamaño encofradas coa madeira apañada nas proximidades para construír uns socalcos escalonados. Localizar e traer dende as proximidades unha cantidade de pedras -e de tan grandes dimensións- como as necesarias, así como trasladar terra de abondo para asentalas e cubrilas, supón un duro traballo para o que se precisaría da colaboración de canta máis xente mellor.

Asemade, para evitar que siga deteriorándose o pé de vía, pretendemos abrir senda un par de metros máis separados do muro, para que o tránsito de subida e baixada ós sectores de escalada principais non contribúa de novo á erosión do que agora reparemos.

---

Actualización (06/07/2019).

Unha vez realizados os traballos podedes ve-lo proceso e resultado en:
https://trepadas.wordpress.com/convocatorias/restauracion-do-pe-de-via-do-sector-binaca-monte-galineiro-gondomar-pontevedra-galiza/#thefuckingwall

Xuntanza informativa sobre as medidas de control e regulación adoptadas pola Comunidade de Montes de San Salvador de Budiño, respecto das actividades de escalada e montañismo en Faro de Budiño.

O pasado mércores 21 de xuño, celebrouse no salón de actos da Casa das Federacións de Vigo, unha xuntanza convocada pola Federación Galega de Montañismo, na que se invitou a asistir ós/ás escaladores/as, montañeiros/as e directivos/as de clubs de montaña galegos, co obxecto de informar sobre “as novas medidas de control e regulación, de obrigado cumprimento, acordadas pola Comunidade de Montes de San Salvador de Budiño atendendo así mesmo ás normas de regulación do espazo natural, que afectan as actividades que non só propias da escalada (equipamento de novas vías e reequipamento) senón tamén ás labores de limpeza de vías, de camiños, roza, etc.”.

Conduciu a xuntanza o vogal de Equipamento de Zonas Escola de Escalada e Delegado do Equipo da F.G.M., Jose Antonio Villar, que tomou a palabra en primeiro lugar para expo-la nova situación.

Empezou por indicar que, tivera unha reunión coa Comunidade de Montes de San Salvador de Budiño, a petición da mesma, na que expuxéronlle a súa determinación para ter un maior control sobre o que se facía no seu monte (o que incluía tamén as paredes de Faro de Budiño). Non explicou a que se podía achacar este súbito interese por controla-la actividade montañeira, pero eu supoño -e isto é só unha opinión persoal miña e doutros/as escaladores/as- que se cadra veñen observando unha maior presión de actividades (apertura de pistas de BTT e circulación de motos polas mesmas, rozas para acceder a sectores de escalada, algunha limpeza de vías chamativa, algún equipamento de vías en lugares emblemáticos para os/as paisanos/as, ocupación das súas mesas do merendeiro por actividades organizadas por clubs, tráfico de vehículos pola pista levantando pó cando están xantando os/as comuneiros/as nas devanditas mesas,…). O caso é que a Comunidade de Montes quere que se limiten as actividades de apertura de novas vías, reequipamento das vellas, limpeza das mesmas e o desbroce. Asemade, tamén quere estar informada previamente da celebración de actividade grupais, colectivas, mercantís que transiten ou se fagan nas súas lindes (isto claramente afecta directamente ós Clubs).

En canto á actividade de escalada pura (non de apertura), non hai ningún tipo de restrición, polo que pódese seguir practicando con normalidade como se ven facendo habitualmente ata o de agora.

Por outra banda, a Comunidade de Montes tamén quere regula-lo aparcamento, polo que vai a impedir que se poida estacionar nas beiras da pista, xa que pretende que se utilicen as áreas de aparcadoiro que habilitou recentemente co gallo da Xuntanza de Escalada en Faro de Budiño 2017 celebrada a primeiros de maio. É máis, durante a tempada de verán van a restrinxi-lo paso pola pista as fins de semana, para que non se poida circular máis aló do aparcadoiro habilitado, polo que parece que prepararán unha pista alternativa para poder chegar ata o campo de búlder, sen levantar pó xunto ás mesas do merendeiro.

Unha vez explicado todo isto, a intención da Federación é a de que sexa o Comité Técnico de Escalada do Faro de Budiño quen decida, consensuadamente coa Vogalía de Escalada da F.G.M, que proxectos de aperturas, reequipamentos e limpezas poden ser acometidos, en base a criterios de interese do percorrido ou singularidade da liña, de tal xeito que só se abran novas vías que aporten algo diferenciador con respecto o que xa haxa.

Deste xeito, o procedemento esixiría que cada proposta dalgunha das actividades suxeitas ó control da Comunidade de Montes, se presentase formalmente perante a F.G.M., que a faría chegar ó Comité Técnico de Escalada do Faro de Budiño, para o seu estudo e aprobación -se así o estimasen- e por último exporíase á Comunidade de Montes para que o autorizase (isto último non tería, en xeral, que ser un problema xa que suponse que darán por bo o criterio técnico adoptado pola F.G.M.). En todo caso, o procedemento formal a seguir para solicitar actividades en Budiño, a Federación quedou en establecelo e publicitalo proximamente, así como o protocolo que acabo de describir.

Unha vez explicada a situación, abriuse un debate no que intervimos varias das persoas presentes na xuntanza (eramos ó redor dunhas 30), solicitando algunhas aclaracións ou propoñendo cousas, entre as que considero máis salientables as seguintes:

• A nova situación supón unha nova limitación á actividade escalatoria, aínda que, a diferenza do que sucede coas restricións nas zonas da Rede Natura de Galicia, hai que recoñecer que permítenos continuar escalando sen dificultades substanciais.
• A Comunidade de Montes non dixo nada acerca das pernoctas, polo que parece que namentres se siga facendo de xeito discreto, puntual e respectuoso non tería que haber problemas.
• Non pasa nada porque se corten unhas silvas a pé de vía, ou que se lle quite algo de terra a calquera fenda, pero parece evidente que usar unha desbrozadora, ou unha trade -aínda que sexa para renovar unha reunión vella- non se podería facer sen a solicitude do correspondente permiso. -Despisteime e non pedín que aclarasen coa Comunidade se o feito de usar unha fouce ou un machete para limpar de silvas as sendas ou a área de influencia dun pé de vía, podía parecerlles excesivo…-. A norma básica a utilizar é a do “sentido común”.
• Con respecto ás limitacións da Rede Natura, hai que salientar que Galicia é a única Comunidade Autónoma de España na que se impón a obrigatoriedade de solicitar permiso para escalar con antelación (seica en Tenerife hai algunha restrición, pero por motivos específicos), polo que preguntei se a F.G.M. está realizando algún tipo de xestión formal perante a Administración para revogar estas normas en todo o noso territorio, ó que responderon que non, pero que se levaba tempo realizando xestións de tipo persoal (establecendo relacións, dialogando, …) respecto dalgunhas zonas de escalada, das que non daban conta para evitar “xerar expectativas”. Neste caso eu non podo estar de acordo coa liña de actuación mantida pola F.G.M. ó longo de xa moitos anos, empezando porque non presentaran alegacións non período correspondente á proposta de regulación da Rede Natura en Galicia, nin que posteriormente tampouco presentasen propostas, a través dos cauces formais e administrativos da Xunta, para evita-la necesidade de autorizacións previas, nominativas e limitadas no tempo para escalar nos lugares nos que tradicionalmente se viña facendo, así como que, todavía hoxe en día, non se aborde dende a propia F.G.M. a tarefa de identificación rigorosa dos espazos de escalada que en toda Galicia existen, para abordar de xeito global e conxunto o permiso implícito da escalada en todos eles, sen menoscabo de que nalgúns deses lugares sexan precisas distintas tipoloxías de regulacións, limitacións, ou mesmo prohibicións, cando existan causas concretas, reais e xustificables que así o esixan.
• Ó fío do anterior, Alfonso Louro, en representación da delegación galega de Escalada Sostenible, explicou a labor que viñan desenvolvendo, co respaldo da F.G.M., para tentar acadar regulacións acordes á nosa práctica nos espazos protexidos, e aínda que paréceme unha iniciativa moi loable, eu non podo estar de acordo con que se ocupe disto unha organización que non sexa a propia Federación, que é quen conta co aval e a forza que lle confiren as miles de persoas federadas ás que representan, así como o propio recoñecemento que a Administración lle outorga como organismo coas atribucións de xestión do deporte da escalada e do montañismo.
• Pola súa banda, a Presidenta do Club Montañeiros Celtas, Lourdes Castiñeira, sinalou que dende a F.G.M. debera de solicitarse á Xunta, o recoñecemento de espazos deportivos para a práctica da escalada de todos aqueles lugares que usamos para este fin, se cadra baixo algunha figura legal similar á das instalacións deportivas ó aire libre. E a este respecto, eu engadiría, que os actuais mecanismos de solicitude de permiso para escalar nas distintas zonas restrinxidas, é evidente que son puramente disuasorios, xa que nin permiten cuantifica-la afluencia real de xente, nin serven para valora-lo impacto que causa, nin identifican que flora ou fauna se está a protexer nos lugares concretos afectados, nin permiten avaliar se a presión ó medio por parte da escalada ten algunha relación ou efecto constatable en cada biotopo.
• Por último, un representante -sinto non poder identificalo, pero non o coñezo- do Club AROMON Pontevedra Montañeiros A Roelo, explicou como logo do aviso por parte da F.G.M. de que se establecía tamén a limitación da escalada na zona de Donón, organizou -a instancias do propio Club- unha xuntanza con técnicos/as de Medio Ambiente da Xunta de Galicia, para amosarlles a zona de escalada e que eles/as mesmos/as puidesen observar o seu nulo impacto no medio e nas especies que pretendían protexer. A esa xuntanza tamén acudiron representantes dos clubs de montaña Club Peña Trevinca Montañeiros de Galicia, Club Montañeiros Celtas, xunto á Federacion Galega de Montañismo, e o Concello de Cangas do Morrazo e á Xunta de Galicia. E polo que explicou o representante do Club, resultou moi produtiva, posto que acordouse que namentres se xestionaba coa Xunta a autorización para a escalada sen necesidade de permiso previo neste lugar, non se sancionaría a ninguén que realizase esta actividade. En todo caso, se a alguén que estivese escalando en Donón lle pedise un garda ou policía que se identificase, non debe de poñer obstáculos a isto, xa que -no peor dos casos- se esa garda non estivese ó tanto deste acordo, o expediente sancionador ten que tramitalo a Xunta, polo que o paralizaría cando chegase a ela, co que non se tramitaría e nunca se multaría ó/á escalador/a. No Facebook da Federación hai unha entrada cos “acordos” adoptados entre os Clubes, a FGM, o Concello de Cangas e a Xunta:
  • 1) Solicitar nun plazo máximo de 15 días, dende a Federación Galega de Montañismo, a autorización administrativa á Xunta de Galicia para a práctica da escalada permanentemente e non nominal en Donón, sen que fixera falta autorización persoal.
  • 2) Mentras non se resolve o expediente administrativo entre a FGM e a Xunta, dende a FGM pedímoslle a Xunta un “status quo” no tocante á falta de autorizacións persoais, para que non se iniciaran expedientes de infracción por parte da Xunta a ningún escalador/a, ainda que non se teña tramitada a solicitude, polo feito de escalar en Donón.

E coido que iso foi todo o que se tratou nesta xuntanza; se alguén detecta que omitín algo relevante, agradeceríalle que mo indicase para incluílo. Espero que vos sexa de interese a información aquí aportada.

Reina Loba e La Historia Interminable (Peñas del Prado, Valle de Arbas, León), 30 e 31 de outubro de 2016.

Cáseque sen darme conta, resulta que unha das tapias nas que máis teño escalado son as Peñas del Prado, e iso que nunca me sentín moi cómodo nas súas adherencias… Supoño que a súa relativa proximidade a Galicia é o factor de atracción fundamental; de feito, moitas das aperturas nestas paredes débense a escaladores galegos.

En todo caso, poucos sitios coñezo tan fermosos como as comarcas de Babia e as súas colindantes; incluída, por suposto, a do Alto Bernesga no que se atopa esta montaña ó carón da localidade de Cubillas de Arbas. Así que aínda que só fose por darlle algo de descanso ó espírito ben vale a pena a viaxe a estas terras -dito sexa de paso- paraíso do sendeirismo.

Nesta ocasión démoslle tregua ó colexio -agora seica é ambulatorio- que na entrada do pobo, nos serviu moitas noites para vivaquear amparados polo seu soportal e probamos a comodidade do Albergue de Cubillas de Arbas, onde estivemos moi ben. Para enche-lo bandullo ceamos unha noite un menú do día no Hotel Rural Río Viejo, no mesmo pobo, pero basicamente foron pratos rápidos. Todo o contrario da suculenta cociña da Cantina El Cantón, ó carón do propio refuxio, onde nos sorprendeu gratamente a súa comida (sabrosísima e a bo prezo!). Tampouco estivo mal a comida do Hostal La Collada de Aralla, situado xusto no porto de Aralla, onde ceamos outra das noites.

Ademais dun par de medias xornadas escalando deportiva por Cuatro Valles, Carducho, Mundi e eu fixemos unha vía cada día nas Peñas del Prado, e Beni, Lourdes e Marga aproveitaron para seguir un par de rutas moi recomendables: unha circular dende Casares de Arbas que pasa por Villadangos de Arbas, e outra medio-inventada sobre a marcha :-), que tamén fai unha circular partindo dende Cubillas de Arbas arrodeando a Barragana e subindo ó cume dunha de Las Tres Marías.

Reina Loba. MD sup (6b), 130 m.

Boa vía con tramos equipados con parabolts e cravos e o resto de autoprotección. Os dous longos finais son moi bos, especialmente o último, que esixe resistencia para superar un muro vertical de furados que vaise facendo máis duro a medida que se progresa. Ollo con pasarse a última reunión (6 ou 7 m. por debaixo do cume do pilar) se se quere descender pola mesma vía, xa que está situada nun  cómodo nicho que xa houbo quen nin viu do “lanzado” que ía cara arriba 😀 .

Máis aló do que o grao da vía poida indicar, a min pareceume unha escalada difícil na que coido que pasei máis tempo pedindo tensión na corda que sustentado por min mesmo; de feito non me atrevín a encabezar ningún longo, así que papounos todos o Carducho, agás un tramo que encabezou o Mundi.

O que máis lembro é que en ningún intre afíxenme á adherencia desta rocha, e que o último longo pareceume moi duro e esixente. -Haberá que insistir, porque de deixalo…, nada, eh 🙂 –

Aperturistas:
Juan José Goyanes, Manolo González,  Jose Manuel Granado (Pepe “Zamorano”) e José Manuel Troncoso “Oso”, entre setembro e outubro do 2000.

Material necesario:

2 cordas de uso en dobre (60 m. c/u), un xogo de  friends (ata o Camalot número 3) e entaladores medianos e pequenos, unha ducia de cintas e demais equipo de escalada de autoprotección.

Cordada:
Carducho, Mundi e eu.

Data da ascensión:

30 de outubro de 2016.

Punto de partida:
Deixamo-lo coche, na cuneta da estrada que vai dende Cubillas de Arbas ó túnel polo que se comunica con Aralla. Dende a estrada séguese a senda que sube ás Peñas pasando por riba dunha fonte no cauce dun regato seco. Un pouco máis arriba a senda segue o tendido eléctrico ata atravesa-la Collada Aronga, dende onde xa se dirixe un directamente á base da parede suroeste. Dende a estrada ata o pé de vía leva uns 40 ou 50 minutos.

Noite intermedia:
Durmimos no Albergue de Cubillas de Arbas, aínda que habitualmente facíamolo no soportal do colexio que hai na entrada de Cubillas de Arbas, pequeno pobo con fonte e un par de restaurantes e hospedaxes.

Descenso:

Tódalas reunións teñen 2 parabolts con anelas ou mallóns para rapelar, puidendo baixarse en 3 rápeles ata base da parede (R4, R2 e R0).

Outra alternativa -que a min non me parece moi lóxica- é acada-lo cume do noso pilar (escalando durante uns 6 ou 7 metros por bloques enriba da última reunión) e destrepar un par de metros á estreitura que da a ambas caras da parede, onde hai unha vella instalación de pontes de rocha con cordinos e algún fisureiro, para rapelar unos 12 metros cara a vertente Norte (a contraria á que subimos), xa que para continuar pola aresta habería que superar un muro liso que non parece posible salvar escalando.

Ese curto rápel déixanos sobre uns prados polos que ascender cara a parte alta da parede Suroeste, onde hai que busca-la liña de rápeles de Lobishome.

Dificultade:

6a+/6b, 6a, 6b+ ou 6a+/6b A0-A1, 6b.

L0. III+. 60 m. A base do espolón está uns 60 m. por riba da base da parede e precísase trepar por terreo que vai entre o II e III+, polo que non está de máis encordarse.

L1. 6a+/6b, 35 m. Comézase por unha placa de adherencia, cun primeiro paso expo (para min que de 6b…), protexida por dous parabolts e un cravo ata un pequeno resalte sobre o que hai outro par de parabolts. Séguese polo espolón ata unha terraza, e por riba dela hai unha repisa na que se atopa a reunión de dous parabolts cun mallón.

L2. 6a. 45 m. Unha placa protexida por un cravo e un parabolt lévannos de novo a un resalte sobre o que remontarnos á nosa esquerda sobre o espolón. Un ou dous cravos preceden a unha difícil fenda de autoprotección cun parabolt na entrada e outro na saída. A altura deste 2º parabolt sáese da fenda cun paso á esquerda cara a un curioso nicho onde se atopa a reunión sobre dous parabolts con anelas.

L3. 6b+ ou 6a+/6b A0-A1. 20 m. Séquese sobre o espolón por placa cara a un corto muro fisurado ben protexido e con boas presas, que é o máis duro da tirada. Logo, uns poucos metros por riba hai unha cómoda terraza cunha reunión de dous parabolts sen anela.

L4. 6b, 30 m. Seica este longo, xunto co 2º son os mellores, e a verdade é que é moi bo, pese á súa dureza -ou se cadra por ela 😉 -. Empézase por unha placa vertical con algunhas regretas que nos deixa ó pé do muro final que máis vale atacar ben descansado. É un muro de furados de moita continuidade que te bota cara ó baleiro e que vaite desgastando ata un último paso, o máis duro, que déixate nun cómodo nicho á esquerda, no que se atopa a última reunión de 2 parabolts con anelas.

Se se vai descender pola mesma vía aquí remata a escalada, pero se se quere acada-lo cume ou descender por outra vía -a Lobishome é a liña de rápeles máis aconsellable-, hai que continuar 6 ou 7 m por riba desta reunión, por terreo fácil de bloques, ate o cume do noso pilar para rapelar á vertente Norte, e subir cara o cume das Peñas del Prado. No noso caso, unha vez no cume do pilar, non nos gustou a idea de rapelar dende a estreitura na que unha reunión de cordinachos vellos e un fisureiro roñoso nos levarían a camiñar todavía por unha rampa ata a aresta e poñernos a adiviñar por onde remataría a Lobishome, así que lazamos un bloque no chan do cumio do pilar e rapelamos ata a última reunión da vía para descender pola mesma.

Croquis e reseñas:

• http://enlavertical.blogspot.com.es/2016/09/reina-loba-en-las-penas-del-prado.html
• http://lagarafa.blogspot.com.es/2016/08/penas-del-prado-reina-loba.html
• No libro de Miguel Ángel Adrados: Cordillera Cantábrica, Escaladas Selectas en roca.

 

La Historia Interminable. MD (6b, A1/ 6c+), 270 m.

A segunda xornada de escalada foi para min máis desfrutona xa que atopeime máis cómodo na rocha, ben fose porque a actividade da véspera serviume de posta a punto, ou porque esta vía resultase máis fácil globalmente -agás por suposto o para min imposible 5º longo, pero claro…, para iso levabamos ó Carducho connosco 😀 hehehehe-.

Iso si, tivemos unha boa lea ó remate da escalada cando non dimos recuperado as cordas logo do último rápel. O caso foi que como non acadabamo-lo chan, para evitar destrepa-lo máximo posible, colgueime das cordas ata o seu límite e soltei bruscamente un dos cabos estando moi tensos; o resultado foi que cruzáronse entre eles e non houbo xeito de recupera-las cordas, e nos intentos por conseguilo só empeoramos o problema; así que o teimudo do Carducho xogouse o tipo escalando ¡2 longos! por un dos cabos cun péndulo que como se lle fose unha presa, como mínimo convertiríase na pelota dunha partida de  pinball…

Ó final, coma sempre que te metes nun lío e analizas que pasou, queda algunha boa lección aprendida:

logo dun rápel nunca soltes o cabo estando as cordas tensas, porque subirá disparado e pode que se enreden entre elas, aínda que baixases mantendo separados ambos cabos.

Tomade nota, que eu xa o fixen 😉

Aperturistas:
Miguel Ángel Blanco, Andrés Montes e Cándido Álvarez “Cándi”, en maio de 1985.

Material necesario:

2 cordas de uso en dobre (60 m. c/u), un xogo de friends (ata o Camalot número 3) e entaladores medianos e pequenos, unha ducia de cintas e demais equipo de escalada de autoprotección.

Cordada:
Carducho, Mundi e eu.

Data da ascensión:

31 de outubro de 2016.

Punto de partida:
Deixamo-lo coche, na cuneta da estrada que vai dende Cubillas de Arbas ó túnel polo que se comunica con Aralla. Dende a estrada séguese a senda que sube ás Peñas pasando por riba dunha fonte no cauce dun regato seco. Un pouco máis arriba a senda segue o tendido eléctrico ata atravesa-la Collada Aronga, dende onde xa se dirixe un directamente á base da parede suroeste. Dende a estrada ata o pé de vía leva uns 40 ou 50 minutos.

Noite intermedia:

Durmimos no Albergue de Cubillas de Arbas, aínda que habitualmente facíamolo no soportal do colexio que hai na entrada de Cubillas de Arbas, pequeno pobo con fonte e un par de restaurantes e hospedaxes.

Descenso:

En 3 rápeles -a tope da lonxitude das cordas (60 m.)- pola Lobishome, que ten a súa última reunión apenas a 3 ou 4 metros á dereita (mirando cara á parede) da última reunión da nosa vía.

Dificultade:

V+, V-, V+, 6a+, 6c+ ou 6b/A1, V+, V+.
A vía ten 2 variantes de entrada, e non queda moi claro en moitos croquis por onde comeza. A mellor referencia é localiza-la característica laxe con forma de continente africán, e subir polo seu lado esquerdo seguindo todo o seu contorno ata situarnos enriba dela. Polo lado dereito tamén pódese subir, pero está moito máis suxo de vexetación e ten a rocha máis quebradiza.

L1. V+. 30 m. Comézase polo lado esquerdo da laxe, seguindo a fenda que a contornea: primeiro rectos, logo á esquerda e logo volvendo á dereita ata situarnos sobre ela nunha repisa herbosa cunha reunión de parabolt con anela e un cravo.

L2. V-. 25 m. Séguese pola fenda de enriba nosa para chegar por placa ata unha vira que ascende diagonalmente cara á esquerda por terreo fácil (III) ata acada-la reunión de dous parabolts con anelas.

L3. V+. 40 m. Ascéndese polo espolón, seguindo varios cravos e pontes de rocha ata chegar á reunión de dous parabolts con anelas.

L4. 6a+. 40 m. Empeza seguindo pequenas fendas con varias pontes de rocha e algún cravo, pásase por un parabolt e séguese recto ata acadar unha fenda á esquerda dende a que facer travesía á dereita en adherencia (hai un cravo nun furado) para chegar -cun paso de adherencia e estirándose a tope…- á reunión de dous parabolts con anelas. Por esta reunión pasa a vía Cirrosis (entra pola dereita e sae pola esquerda).

L5. 6c+ ou 6b/A1. 45 m. Empézase por unha fenda protexida con cravos, cara a unha clara liña de varios parabolts e algún buril nos que a dificultade vai aumentando a medida que se progresa polo cada vez máis liso muro, con moi pouca presa e en adherencia. Un bó agarre logo do último parabolt aínda obríganos a un paso difícil para acada-lo nicho á dereita no que se atopa a reunión de 2 parabolts con anelas.
L6. V+. 35 m. Un cravo varios metros enriba da reunión indícano-lo camiño, aínda que é mellor meterlle unha cinta longa porque por riba hai que facer unha longa travesía á esquerda ata chegar a un parabolt baixo o teito, que ten outro máis para protexe-la súa superación. Logo, a reunión está á dereita de dous parabolts con anelas, xunto a outra antiga reunión.

L7. V+. 40 m. Por riba nosa hai un desplome que atácase cara á esquerda por unha fenda con bos agarres de man, que nos leva ata unha fenda vertical pola que seguir ata un muro de canalizos de imposible protección, pero que é máis fácil superar por algún do lado esquerdo que nos leva ata a reunión nunha repisa de 2 parabolts con anelas (xusto enriba hai tamén un vello buril testimonial). Uns 3 ou 4 metros á dereita hai outra repisa coa reunión da Lobishome, por onde é mellor rapelar.

Croquis e reseñas:

• http://lagarafa.blogspot.com.es/2014/08/penas-del-prado-la-historia-interminable.html
• No libro de Miguel Ángel Adrados: Cordillera Cantábrica, Escaladas Selectas en roca.