Arquivo
Curso de esquí de montaña da EGAM, no val de Benás, Huesca (Aragón), Pireneos, do 3 ó 6 de xaneiro de 2022.
Eramos 5 participantes, Beni, Luz, Jesús, Julio e eu, baixo a experta tutela do técnico da EGAM e guía de alta Montaña, Juan Goyanes, que deunos un repaso moi completo dos fundamentos desta actividade de montaña, á vez que nos fixo desfrutar desta paraxe dos Pireneos.
O curso resultou moi instructivo empezando cunha primeira xornada adicada á practica da técnica de esquí que realizamos na estación de esquí de Cerler, seguida á última hora da tarde dunhas explicacións teóricas nunha aula da Escuela Española de Alta Montaña en Benás.
A segunda xornada fixemos un pequeno percorrido cos esquís dende Llanos del Hospital para probar diferentes técnicas básicas como o manexo da pel de foca, foqueo, cambios de dirección en ascenso, uso do DVA e localización de víctimas da avalancha, … Sobre a importancia das técnicas de DVA, recomendounos que miraramos un coñecido vídeo dunha avalancha real e o posterior rescate dunha das súas víctimas, editado por Roger Mountain Guide, que resulta moi aleccionador e resulta moi “motivador” para tomarse en serio a importancia de informarse antes das condicións do percorrido e o risco de avalanchas, así como de ser flexibles e adapta-lo itinerario previsto -ou incluso renunciar- durante o percorrido en función das condicións atopadas, así como de ir debidamente preparados (tanto fisicamente como levando DVA, pala e sonda).
Na seguinte xornada, achegámonos ás proximidades da estación de esquí, pero ascendimos fóra das súas pistas ata o cume do Pico Cerler.
Por último rematamos cunha travesía dende Llanos del Hospital ata Forau de Aigualluts, nunha soleada preciosa -e fría- xornada que nos ofreceu unha boa capa de neve virxe caída durante a noite.
Aloxamento, comida e compras:
- Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña).
- No noso caso, alugamos o material de esquí en La Casa de la Montaña, na Avenida de los Tilos (xusto enfronte de Deportes Aigualluts), onde déronnos tódalas facilidades para aluga-lo material axeitado e contratar clases de esquí.
- Na Escuela de Montaña de Benasque ofrecen aloxamento en albergue con posibilidade de almorzo, xantar, cea e bolsas de picnic:
- https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/
Previsións do tempo en Benás:
- https://www.meteoblue.com/es/tiempo/semana/benasque_espa%c3%b1a_3128296
- http://www.aemet.es/gl/eltiempo/prediccion/municipios/benasque-id22054
Ruta por estrada ata Benás:
Arestas en Picos de Europa: Madejuno – Tiro Llago, Torre Blanca – Tiro Tirso, e El Corral de los Moros. Agosto 2021,
Nos últimos días das vacacións dun verán condicionado polo COVID-19, aproveitei para achegarme con Eloy a un deses lugares de Picos de Europa que dende fai moito desexaría que sexa o campo base dun par de semáns de escaladas en parede: a zona de Cabaña Verónica.
Sen embargo nesta ocasión só ía como cobaia do meu compi nas súas prácticas de percorridos en aresta, polo que fixemos un par das máis coñecidas, así como outra xunto ó desfiladeiro de La Hermida, á volta, e xa sen interese montañeiro.
Para elo viaxamos un sábado á tarde e durmimos na furgo, xa no noso destino, para á mañá seguinte colle-lo teleférico de Fuente Dé e adentrarnos no macizo central dos Picos de Europa.
Aresta Madejuno – Tiro Llago, Picos de Europa.
O percorrido está moi detallado e profusamente ilustrado nas referencias que máis abaixo cito, polo que limitareime a comentar de forma telegráfica un resumo dos detalles principais da ruta.
1º percorrido: Pedro Udaondo, Ángel Llorente, Jesús Rodríguez e Arturo Fernández, 1955.
Distancia: 800 m (incluída a ascensión ó Madejuno e o descenso do Tiro Llago).
Dificultade: III+
Data: 29 de agosto de 2021
Cordada: Eloy e eu
Comentarios:
Nós partimos dende Cabaña Verónica, xa que ese sería o noso campo base no que vivaquear e dende o que ó seguinte día facer outra ruta; así que o noso achegamento dende aí era bastante evidente posto que víase na distancia o punto de partida do noso obxectivo, a Collada de Tiros de Casares. Doutro xeito, o mellor dende El Cable é ir pola Vueltona á Collada de Fuente Escondida, segui-los fitos pola vertente do Jou sin Tierre (que pasa por embaixo das pedreiras do Pico San Carlos e a Torre del Hoyo Oscuro) ata Tiros de Casares.
Ruta:
Antes da Collada de Tiros de Casares subi-las ladeiras pedregosas baixo o Madejuno para saír xusto baixo unha canle-diedro (II-III). Unha llambría ó remate do diedro-canle, pola dereita, leva ó cume do Madejuno. Continúase pola aresta uns 50 m, pásase unha brecha, un tramo afiado dunha ducia de metros e logo faise un rápel duns 20 m, en 2 cravos.
Continúase pola crista ata o “guendarme amarelo”, que se sube pola fenda da dereita (hai 2 evidentes) con pasos de II+ ou IV. Báixase do guendarme por unha canle de III que pódese rapelar (40 m aprox.) ata unha vira.
O resto de guendarmes pódense ascender de fronte, polo lado Sur (Hoyos de los Llagos) ou optar por deixalos de lado.
Trepara por llambría cara á “canle amarela” e collela (III) para ascender ó cume oriental de Tiro Llago trepando un muro de III á esquerda.
Só resta seguir ata un rápel de 10 m e seguir pola esquerda da aresta ata o cume principal.
Descenso:
Baixar uns metros pola aresta Oeste e logo 2 rápeles (20 e 15 m) pola vertente de Hoyos Sengros (ambos pódense destrepar, sendo máis fácil o primeiro). Na canle cruzar unha brecha para volver á vertente Sur e bordear guendarmes. Logo, noutra brecha, sae unha canle curta que baixa a Hoyos Sengros.
Baixa-la ladeira con fitos. Bordear pola dereita o jou de Hoyos Sengros ata as proximidades de Cabaña Verónica.
Material necesario:
1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.
Croquis e descrición:
- http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm
- http://www.foropicos.net/viewtopic.php?t=10744
- http://foropicos.net/viewtopic.php?t=29010
- https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php
- http://foropicos.net/viewtopic.php?t=20772
- http://enlavertical.blogspot.com/2012/09/cresterio-madejuno-tiro-llago.html
- https://www.picoseuropa.net/picos-central/madejuno-tiro-llago/index.php
Croquis da aresta Madejuno – Tiro Llago. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/madejuno-tirollago.htm
Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso, Picos de Europa.
1º percorrido: Agustín Faus e Jordi Papió, en 1950.
Distancia: 400 m (incluída a ascensión á Torre Blanca e o descenso do Tiro Tirso).
Dificultade: IV
Data: 30 de agosto de 2021
Cordada: Eloy e eu
Comentarios:
A aproximación polo jou de Hoyos Sengros levounos máis do previsto e pese a que a referencia do noso destino na Collada Blanca é evidente, nalgúns momentos o percorrido non é moi claro.
Ruta:
Saímos dende Cabaña Verónica, e bordeamos polo lado dereito o jou de Hoyos Sengros ata a Collada Blanca dende onde se seguen os fitos da Normal á Torre Blanca, cume que se acada facilmente (a nós levounos algo máis de hora e media dende Cabaña Verónica).
Continuamos pola crista e o seu fío ata unha cima secundaria dende onde facer un rápel de 15 m que nos deixa nunha pequena forcada.
Continuar cunha trepada (III+) a asegurar, seguindo inicialmente unha fenda do lado esquerdo, para logo pasar pola dereita unha llambría sobre a que se atopa un lugar de reunión. Xa na aresta do cume continúase ata acada-la Torre sin Nombre. Séguese ata un rápel de 30 m que chega ata unha cómoda forcada.
A 2 ou 3 m, polo lado dereito arranca una curta canle de rocha descomposta que sube en diagonal á dereita ata unha terraza superior: este tramo de III é delicado polo descomposto da rocha.
Neste punto chegamos a un muro liso (IV) equipado cun cravo non fiable cun cordino, dende o que seguir xa máis facilmente en travesía de adherencia cara un bloque á súa dereita. Logo de acadado o bloque, continúase subindo de fronte por terreo máis fácil ata completar o último tramo camiñando para acada-lo cume do Tiro Tirso.
Descenso:
Continuar polo lado esquerdo da crista (que dá a Liordes) e ó pouco volver ó fío para atopar un cordino de rápel e continuar destrepando por rocha medioche ata un bloque que é mellor rodear polo seu lado dereito. Séguese polo fío ata a forcada que nos separa do Llambrión, puidendo rematar cun último rápel que nos deposita no chan.
Baixa-la ladeira con fitos ata acada-la Collada Blanca e empatamos co camiño de ida bordeando o jou de Hoyos Sengros ata Cabaña Verónica.
Material necesario:
1 corda de 60 m e algúns cordinos ou cintas por se houbera que substituír ós dos rápeles.
Croquis e descrición:
- http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html
- https://www.picoseuropa.net/escaladas/tblanca-tirso/index.php
- https://www.endefensadelasmontanas.com/crestaTorreBlancaTiroTirso.html
Aresta Torre Blanca – Tiro Tirso. Fonte: http://www.elmaquis.net/escaladas/webesroca/torreblanca-tirotirso.html
Aresta en El Corral de los Moros, Cabañes, Cantabria, Picos de Europa.
Ó carón deste lugar está unha pequena escola de escalada en Cabañes, da que ata o de agora non vira referencias en ningunha guía, pero da que tras atopar un croquis en: https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/ vin que xa se publicou tamén na guía de Roca Verde: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf.
En Cabañes hai tamén un interesante albergue, dada a súa proximidade ó desfiladeiro de La Hermida, onde poder aloxarse: http://xn--alberguecabaes-1nb.com/el-albergue
Croquis e descrición:
- https://www.wikiloc.com/hiking-trails/pendes-el-corral-de-los-moros-13895811
- https://www.liebanaaventura.com/2016/12/croquis-escalada-cabanes/
- Roca verde 3. Escalada deportiva en la Cordillera Cantábrica. Richie Patterson: https://rocaverdeclimbing.com/wp-content/uploads/2021/04/Caba%C3%B1es_Sectores_ES_EN_24042021.pdf
Val de Benás, parque de Posets – Maladeta (Pireneos), do 1 ó 7 de agosto de 2021.
No último intre embarqueime coma polisón na saída ó val de Benás do Club Alpino Ourensán para poder facer algo de montaña, logo da inactividade que a pandemia do COVID-19 nos provocou durante xa fai máis dun ano.
No ano 2010, estiveramos neste mesmo val de Benás, pero a verdade é que eu nin sequera o lembraba: cousas desta miña desmemoria…
Neste Campamento Pireneos 2021, a proposta das actividades tivo que adaptarse ás malas previsións meteorolóxicas, renunciando, no caso das actividades de montaña, a algunha das ascensións e vivacs previstos, pero iso non impediu que aproveitaramos ó máximo a nosa semán por eses lares.
O campo base estaba no Camping de Los Baños, situado a 9 Km. de Benás, que conta tamén cun hotel (Hotel Turpi), pero que non dispón de cobertura móbil, nin conexión wifi, o que realmente non sería un problema salvo porque isto dificultaba a nosa intercomunicación e a simple consulta das previsións meteorolóxicas; iso si, a comida do hotel, estaba moi boa. 😀
Aloxamento, comida e compras:
- Hai multitude de campings e hoteis por todo o val para aloxarse e na vila de Benás temos tódolos servizos e tendas (incluídas por suposto a célebre Barrabés e o seu outlet La Ribagorza, para proveernos de calquera material de montaña):
- Camping de Los Baños e Hotel Turpi: https://www.turpi.com/
- Unha interesante opción, pensando sobre todo no inverno, son as habitación da Escuela de Montaña de Benasque: http://escuelamontanabenasque.com/ https://www.alberguesyrefugios.com/escuelademonta%C3%B1adebenasque/
Previsións do tempo en Benás:
Ruta por estrada ata o camping de Los Baños (Benás):
Percorrido polos ibóns de Alba, Cregüeña e Coronas, partindo dende Los Baños e rematando en Plan de Senarta.
Cos ibóns de Coronas xa a vista, iniciamo-lo descenso por entre os bloques de pedras da outra vertente para entrar no val de Coronas, vendo como no extremo oposto ó noso, a aresta de Llosars presenta un paso que permite acceder ó val de Llosars, e que en vindeiros días usaremos como inicio da escalada ó Aneto pola devandita aresta.
Aínda que inicialmente tiñamos previsto pasar ó val de Llosars e dende aí finalmente ó de Ballibierna, decidimos descender directamente polo val de Coronas, inicialmente todavía por entre grandes rochas, pero xa logo máis comodamente por prados e bosque para colle-lo último autobús, das 18:30 h, en Puente Coronas que -por 10’60€- nos deixaría ó redor das 19:15 h en Plan de Senarta, onde quedara un dos nosos coches co que ir varios de nós ó camping para volver con máis vehículos a recolle-lo resto.
- Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/
Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min.
Plano con parte da ruta polos ibóns de Cregüeña, Coronas e descenso por Ballibierna:
Ascensión ó Posets pola aresta de Espadas
A primeira parte do noso percorrido vai por unha senda PR ben sinalizada ata o Refugio Ángel Orus, e ó pouco pasa xunto a coñecida fervenza de Espigantosa, para logo cruza-lo río por unha ponte e continuar polo bosque durante unha hora; a última media hora do ascenso xa é sen a protección da arboreda, e ás 8 da mañá tomamos un descanso dunha media hora no refuxio.
A partir deste punto seguimo-la ruta do GR 11.2 ata o ibón de Llardaneta ó que chegamos sobre as 10:00 h., por terreno pendente e cruzando o torrente Llardaneta por unha ponte metálica que leva xa unha chea de anos rota. Logo doutra media horiña de descanso abandoamo-la senda GR para ascender á dereita en dirección Norte seguindo uns hitos que sinalan a ruta Normal de ascenso ó Posets, pero en canto chegamos ó circo da Llardaneta -perimetrado pola aresta de Espadas co Posets- (30 minutos), dende onde xa se pode ver todo o percorrido que faremos polo crista, tomamos dirección Oeste cara ó Diente Royo que se pode ver á nosa esquerda. O resto do camiño xa é fundamentalmente por rocha e algo de pedreira ata que acadamos ese punto de conexión coa aresta ó redor das 11:40 h.
Aresta de Espadas ó Posets: Fonte: https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html
Unha nova paradiña duns 20 minutos antes de empeza-la trepada e ó redor das 12h gardabamos os bastóns na mochila e empezamos a usa-las mans cara ó noso primeiro cume, o Pavots; a aresta prosegue por varios altos máis, o Espadas, a Tuca Llardaneta, a Tuqueta Roya e finalmente o Posets.
A aresta faise en xeral sen demasiada dificultade salvo no destrepe de Espadas ata o famoso Paso del Funambulista, un paso de III no ascenso á Tuca Llardaneta e un novo destrepe delicado antes da Tuqueta Roya.
Tomamos un novo descanso no Collado de Jean Arlaud, dende onde xa remataron as dificultades posto que só resta unha media hora para ascende-la pedreira pola que acada-lo cume do Posets, ó que chegamos ó redor das 15:30 h.
Tomamos un descanso duns 20 minutos para xantar no cume, e inicamo-lo descenso seguindo a ruta Normal do Posets, chegando á base da Canal Fonda en menos dunha hora. Dende aí xa empatamos facilmente co noso percorrido de ascenso no circo da Llardaneta e continuamos desandando a senda ata chegar ó Refugio Ángel Orus ó redor das 18 h.
Os 2 últimos autobuses de retorno espaciabanse 3 horas e media, xa que partirían ás 17 h e 20:30 h, respectivamente, polo que aínda que inicialmente previamos que poderiamos estar de volta para o primeiro deles, evidentemente non foi o caso, así que dado que nos sobraba o tempo remoloneamos na terraza do refuxio facendo tempo, xa que contabamos que con hora e media para o resto do descenso sería de abondo.
Pero na baixada relaxamonos de máis e logo de que tomaramos unha senda equivocada ó equivocarnos nun cruce, a piques estivemos de non chegar a tempo, e o noso relaxante paseo ó autobús convertiuse nunha carreira na que os primeiros en chegar a Espigantosa -xusto á hora de partida do bus- tiveron que pedirlle ó condutor que nos fose concedendo sucesivas prórrogas a medida que iamos chegando ós poucos… Afortunadamente o home foi benevolente e ás 20:40 h estabamos todos xuntos, sudando e abafados, subindo a ese transporte que en media hora nos deixou xunto ó noso coche na parada de Eriste.
Información da ruta:
- https://raulsakisworld.blogspot.com/2019/08/cresta-espadas-desde-angel-orus-resena.html
- https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets
Plano coa ruta de ascenso pola aresta de Espadas ó Posets, baixando pola Normal:
Aresta de Espadas ó Posets baixando pola Normal. Fonte: https://https://www.rutaspirineos.org/rutas/cresta-de-espadas-al-posets
Horarios e prezos dos autobuses polo val de Benás:
- Autobús de Sahún e Eriste a Espigantosa: http://escuelamontanabenasque.com/pistas-acceso-regulado-verano-valle-benasque/
Escalada do Espolón Picapiedra no Pico de la Renclusa, D sup, V, 400 m.
O día estaba algo inestable, cambiando néboas con sol e ás veces algo de aire, así que sen madrugar nin apurarnos moito ás 10:30 h estabamos facendo cola no aparcadoiro de Llanos del Hospital para colle-lo autobús que nos levaría ata La Besurta; dende aí en media hora acadamo-lo refuxio de La Renclusa e noutros 3 cuartos de hora o pé de vía, baixo a cara Norte do Pico de la Renclusa.
Croquis do Espolón Picapiedra ó Pico de la Renclusa. Fonte: http://luichy-lanochedelloro2.blogspot.com/2009/08/pico-de-la-renclusa-espolon-picapiedra.html
Por diante empezaron Lucas e Luz, logo arrancaron Mundi e Aviñoá e rematamo-lo tren Beni e eu: empecei en zapatillas de montaña vendo que o terreo non era moi esixente, pero dende o 5º longo no que me puxen os gatos xa non os quitei para non volver a perder máis tempo. Beni e eu fomos alternando sempre os longos en cabeza, pero deberiamos ternos desencordado ou alomenos ido en ensamble no último longo, xa que o rozamento da corda nese terreo pouco vertical foi un coñazo.
- L1 (IV+, 50 m). Hai 2 diedros, o da dereita algo máis herboso, polo que parece mellor usa-lo da esquerda, que ten algún cravo e que ademais vai máis recto.
- L2 (IV, 40 m). Terreo escalonado e con herbas que nos deposita nunha campa de pedras e herba. A reunión conta cun spit lazado a un bloque cun cordino.
- L2 bis (50 m). Camiñamos ou avanzamos en ensamble ata a base do cercano muro onde un spit invítanos a monta-la reunión.
- L3 (IV, 50 m). Comezamos con tendencia á esquerda (Luichy xa advirte deste erro no seu croquis), escalando entre grandes bloques cara ó característico diedro deste longo, sobre o que se atopa a seguinte reunión.
- L4 (IV+, 45 m). Saímos pola esquerda da reunión e tiramos verticalmente ata unha terraza de herba sobre a que se atopa a reunión.
- L5 (V, 50 m). Unhas placas con fendas nas que protexer lévannos pola dereita cara arriba. A reunión está nunha placa sobre unha terraza de herba próxima ó fío do espolón.
- L6 (IV, 50m). Ascéndese por entre bloques á esquerda do fío e próximos a el.
- L7 (IV, 50 m). Tirar cara arriba por onde mellor se vexa, ata atopa-lo bloque cun spit da reunión xunto ó fío.
- L8 (III, 55 m). Mellor facelo en ensamble ou directamente desencordados porque o roce da corda é un problema, especialmente para asegurar ó segundo. A reunión consiste nun spit reforzado cuns cordinos anudando un gran bloque, que serve tamén de instalación de rápel para o descenso.
- Comentarios: Vía fácil de protexer, moi discontinua, con abundantes terrazas e tramos herbosos, e con 2 ou 3 puntos de rocha en descomposición polos que eu non a recomendaría para empezar nisto da escalada en parede, aínda que esta vía estea considerada como de iniciación. O ambiente é brutal, xa que cando collemo-lo fío do espolón, á nosa dereita impresiona o inmenso circo glaciar do circo da Maladeta. No 3º longo, Luichy advirte que a tendencia é a de ir cara á esquerda a por un diedro, en vez de inicialmente cara á dereita como aparece debuxado no seu croquis. As reunións son cómodas e están equipadas con 2 spits, agás a 2ª, 2ª bis, 7ª e a última que só teñen un.
- 1ª ascensión: Agosto de 1982, por Manuel Monsonis e Luis Alfonso (Luichy). Reequipamento das reunións con spits en xullo de 1996, por Alex Soriano, Rosana Gómez e Luis Alfonso.
- Aproximación: Deixando o coche en Llanos del Hospital para colle-lo autobús ata La Besurta, só hai que continuar polo camiño que sube ata o refuxio de La Renclusa, seguir dende aí polo sendeiro que leva cara a Aigalluts e na golada abandoalo para seguir con tendencia á dereita ata o pé do contraforte do pico Renclusa; unha hora e cuarto aproximadamente de camiñada. A vía ten no chan varios hitos sinalando por onde comeza.
- Descenso: A vía no remata no cume, senón nunha brecha duns 30 m de altura que é posible destrepar ou rapelar (hai un spit e varios aneis de corda). Descendendo cara a dereita polo Barranco de la Maladeta, metémonos na súa inmensa pedreira para descender cara o refuxio e retornar pola mesma senda de subida ata o aparcadoiro do autobús.
- Material: dúas cordas de dobre de 60 m, un xogo de friends (ata o nº 2 de Camalot), 1 xogo de entaladores e 10 cintas, ademais do equipo individual de escalada habitual.
- Auga: No exterior do refuxio de La Renclusa hai uns grifos.
- Croquis e info:
Ascensión ó Aneto pola aresta de Llosars (ou Llosás), AD
- Se ás 14:00 h, non se tivese xa acadada a Brecha Superior de Llosars, habería que aborta-lo ascenso ó Aneto e descender cara o val de Coronas dende esa Brecha, tendo en conta que o último autobús sairía de Puente Coronas ás 18:30h.
- Se ás 15:00h, non se tivese acadado o cume do Aneto, non se podería descender pola Normal Norte ata a Collada de Coronas e dende aí baixar polo val de Coronas, porque sería improbable que se chegase a tempo para colle-lo último autobús que sae de Puente Coronas ás 18:30 h; nese caso habería que baixar cara o Val de La Renclusa, xa que o último autobús sae dende La Besurta ás 21 h.
Fomos 4 as cordadas que conformamos, cos seguintes membros:
- Nina e Manu.
- Luz e Lucas,
- Antón, Mundi e Aviñoá.
- Beni e eu
Ás 11 da noite xa estabamos no saco porque ás 5:15 h tiñamos que colle-lo primeiro autobús que saía dende Senarta (10’6€ só ida) e non debiamos arriscar a que alguén quedase fóra do bus por non sé-los primeiros á cola (-como me fastidia que na montaña tamén teñamos que estar pendentes das puñeteiras colas e horarios…!-).
Á hora da verdade resultou que fomos bastante agrupadas todas durante o percorrido, polo que entre as 14:00 h e as 14:30 h fomos chegando ó cume cada cordada, sen que a maioría tivesemos que usa-la corda máis que nos rápeles.
Perfil da aresta de Llosars. Fonte: https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/
O percorrido completo desta aresta SW dende a brecha inferior de Llosars ata o Aneto é unha das máis longas do Pirineo (máis de 2 Km) e está moi detalladamente descrita en multitude de publicacións por Internet, así que non ten moito sentido que repita a descrición do seu itinerario, polo que simplemente comentarei algunhas peculiaridades. Para empezar, son varias as puntas polas que pasa: Aguja Argarot Sur (3039 m), Aguja Argarot (3040 m), Aguja Tchihatcheff (3052 m), Aguja Franqueville (3065 m), Punta Sur da Brecha Superior de Llosars (3087 m), Aguja Escudier (3315 m), Aguja Daviu (3350 m) e, finalmente, o Aneto (3404 m).
As 3 principais desas puntas no tramo inferior da aresta, Argarot, Tchihatcheff e Franqueville, son así nomeadas en lembranza dos primeros ascensionistas do Aneto.
Percorrido e horario:
- 06:00 h. O autobús déixanos en Puente Coronas. Xunto á parada empezamos a camiñar ás escuras seguindo a senda que vai polo Barranco de Coronas, á esquerda do río no sentido en que ascendemos. Esta senda é a aproximación á vía Normal do Aneto por Coronas.
- 07:30 h a 08:00 h. Descanso xunto o Ibón Inferior de Coronas, baixo a canle de pedras que leva á Brecha Inferior de Llosars. Á nosa dereita unha evidente canle pedregosa permite ascender ata a Brecha.
- 08:30 h. Na Brecha Inferior de Llosars. Iniciamos a trepada por repisas do lado que dá ó circo de Llosars (lado dereito no sentido da ascensión), evitando o muro que temos de fronte. Unha vez na aresta camiñamos en xeral por entre grandes bloques.
- 09:20 h. No cume da Argarot. En primeiro plano vemos a Aguja Tchihatcheff, pero para chegar á súa base hai que facer un delicado destrepe, ou alternativamente montar un rápel duns 20 m.
- 09:30 h. Na brecha baixo o Tchihatcheff. Hai unha alternativa de ascenso escalando directamente (V) dende a brecha: ver foto na que debúxase en vermello, a alternativa de ascenso á agulla Tchihatcheff en https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/: un cravo indica por onde empezar. Sen embargo a maioría -e nós así o fixemos- flanqueamo-la agulla polo seu lado esquerdo (o que dá ó lado de Coronas) descendendo 8 ou 10 metros por unha descomposta, rota, perigosa e delicada canle terrosa, na que non sobra meter unha corda para rapelala. Unha vez descendida, na vertente esquerda da agulla vemos unhas repisas e bloques descompostos polos que progresar con coidado para subir por unha cheminea que nos deixa baixo unha característica gran placa tumbada con fendas, sobre a que un par de bloques á dereita conforman unha pequena cheminea pola que volvemos á aresta.
10:15 h. No cume da Tchihatcheff e rápel. Un gran bloque lazado cunha chea de cordinos e cinta no alto permítenos rapela-los 35 m da parede ata a base da nova brecha. En caso de só levar unha corda de 60 m ou menos existe a posibilidade de dividi-lo rápel en 2, usando un par de parabolts con anelas que se instalaron a uns 15 m, algo escondidos xa que están colocados xusto baixo un pequeno saínte da parede. Curiosamente uns metros máis arriba e á súa dereita (mirando cara á Aguja Tchihatcheff) hai colocado un parabolt con anela unido por un cordino con mallón a un entalador nunha fenda que supoño que alguén instalou antes de que se colocasen os novos ancoraxes. Outra alternativa é destrepar uns metros cara a outra instalación de rápel visible un pouco á esquerda do rápel do cume (mirando novamente cara á Aguja Tchihatcheff) e dende aí rapelar 30 m e pendulear un chisco á dereita para gaña-la Brecha-. - 11:00 h. No cume da Franqueville. Dende a Brecha flaqueamos un chisco polo lado de Coronas por entre bloque inestables e seguimos ascendendo por repisas buscando algunha canle pola que volver gañar de novo a aresta e xa acada-lo cume da nova agulla.
- 11:50 h. Punta Sur da Brecha Superior de Llosars e rápel. Dende a Aguja de Franqueville o terreo faise máis horizontal e fácil, ata chegar a unha nova punta cun rápel duns 20 m que os deposita na Brecha Superior de Llosars.
- 14:15 h. No cume do Aneto. Flanqueamos a Aguja Norte da Brecha Superior de Llosars polo lado dereito (vertente de Llosars) e continuamos con algunha trepada e destrepada delicada para volver a gaña-la aresta. Xa estamos ascendendo o propio Aneto e ás veces abandoamos a aresta para flanquear resaltes ou bordear algunha brecha e agulla; o terreo é variado e ás veces algo inestable ata acada-lo cume do Aneto.
- 15:00 h. Inicio descenso. Descansamos, merendamos e encamiñámonos polo Paso de Mahoma cara á Collada de Coronas.
- 15:20 h. Collada de Coronas. Lugar no que colocar crampóns e piolets para descende-lo glaciar de Aneto.
- 16:45 h. No Ibón del Salterillo. No noso caso, en vez de encamiñarnos cara ós Portillones en dirección ó refuxio de La Renclusa, decidimos baixar polo Vall de Barrancs cara a Aiguallut, polo que pasamos por unha chaira pola que corría a auga que coido que podía tratarse do Ibón del Salterillo.
- 17:45 h a 18:15 h. En Plan d’Aiguallut. Proseguimos o descenso polo Vall de Barrancs ata o paradisíaco Plan d’Aiguallut, onde tivemos que descalzarnos para poder cruza-lo regato.
- 18:45 h. La Besurta. Continuamos por unha senda moi concurrida polo Forau d’Aiguallut e dende aí ata a parada do autobús en La Besurta.
Información da ruta:
Parte da nosa ruta de ascenso por Coronas -nós en realidade fixemo-la aresta dende a Brecha Inferior de Llosars- e a ruta de descenso por Aiguallut. Fonte: https://www.mendiak.net/viewtopic.php?t=27355
- 1ª ascensión: En realidade a primeira vez que se percorreu foi en sentido descendente ata a Brecha superior de Llosars, por Jaume Oliveras e Antonio Arenas, o 24 de xullo de 1906. A aresta completa e en sentido ascendente foi realizada por primeira vez por Henry Brulle, Roger Brulle e Germain Castagne o 16 de xullo de 1913.
- Aproximación: Un desvío na estrada A-139 de Benasque cara ó val de Ballibierna, leva a un aparcadoiro en Plan de Senarta, dende saen os autobuses que levan ata Puente Coronas.
- Ollo ós horarios dos autobuses; durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/. Se se prescinde do vehículo, subir andando de Plan de Senarta ata Puente Coronas levará unhas 2 horas e 15 minutos, e baixar ó redor de 1 hora e 50 min. O primeiro autobús sae á 5:15 h da mañá, e o último que baixa -no caso de querer volver polo mesmo val de ascenso- sae ás 18:30 h.
- Dende Puente Coronas, a ruta de aproximación da vía Normal do Aneto por Coronas, ascende por unha senda ata o ibonet de Coronas e continúa ata as proximidade do ibón inferior de Coronas, onde a abandoamos para acadar por unha canle pedregosa á nosa dereita, a Brecha Inferior de Llosars.
- Descenso: Pola Normal Norte, pasando pola Puente de Mahoma, ata a Collada de Coronas, dende onde en vez de ir pola esquerda ó noso val de ascenso, continuamos pola dereita seguindo a ruta Norte (do Portillón Superior) ata la Besurta, ou -coma fixemos nós- desviándonos polo Valle de Aigualluts, que igualmente nos leva a La Besurta, dende onde coller un autobús para, volver a Plan de Senarta. Ollo ós horarios dos autobuses, durante o verán non se permite a circulación ata Puente Coronas, nin ata La Besurta, polo que hai que utiliza-las liñas de autobúses que habilitan dende o concello de Benasque: https://turismobenasque.com/guia-de-viaje/transporte-urbano/
- Material: 1 corda de simple de 60 m ou dúas de uso en dobre de 40 m, 5 cintas longas e cordinos para arrodear bloques e 3 friends medianos (0’75, 1 e 2), ademais do equipo individual de escalada habitual. No caso de descenso polo glaciar de Aneto son necesarias as botas, crampóns e piolet.
- Croquis e info:
- https://empujatrenes.wordpress.com/2012/08/08/cresta-de-llosas-al-aneto/
- https://tocandoelcielosite.wordpress.com/2018/07/10/cresta-de-llosas-argarot-sur-3-039m-argarot-3-040m-aguja-tchihatchieff-3-052m-aguja-franqueville-3-065m-ad/
- https://pirineodeluis.blogspot.com/2016/08/aneto-3404-m-por-la-cresta-de-llosas-ad.html
- https://pakocrestas.wordpress.com/2020/04/22/pico-aneto-cresta-de-llosars/
Escalada deportiva en Ampriu, Cerler
Esta escola, está moi alta (uns 1.800 m) e conta cunha orientación que a deixa á sombra e fresca nas tórridas tardes do verán, ademais de gozar dunhas preciosas vistas: ten varios sectores de deportiva e un, Torre de Marfil, que tamén ten vías de clásica de ata 3 longos, que está considerada como un lugar de iniciación. Nós fomos a este sector, aínda que só fixemos deportiva.
A rocha é un gneis cuberto de liques que fai desconfiar da súa adherencia, pero que na práctica non resulta esvaradía.
Para chegar á escola, dende Benás hai que colle-la estrada que vai ata Cerler e logo continuar ata Ampriu. Nunha curva á esquerda da estrada, antes dunha ponte que salva un regato, pódese aparcar no lado esquerdo da estrada co identificable sector Torre de Marfil á vista á dereita. No caso de ir a este sector hai que ascender polos prados da ladeira con tendencia á dereita -alonxándose do noso destino- ata acadar unha pista máis arriba, pola que continuar xa cara á esquerda ata estar baixo ó sector, dende onde xa se sube por unha senda con hitos, entre bosque primeiro e unha pedreira logo, ata a base das vías (uns 20 minutos dende o coche). Para ir ó resto dos sectores coido que se debe de seguir polo regato, dende onde se estacionou o vehículo.
Croquis e información:
- Escaladas junto al Ésera (volumen 2), de Luis Alfonso (Luichy). Editorial La Noche del Loro.
- https://www.thecrag.com/es/escalar/spain/valle-de-benasque-cerler/palestras-de-lampriu
https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1XU8xJAmv7GYQ7J6zMJrNsV3hCxJX9w7v&usp=sharing
Convocatoria dunha xornada de traballos para a restauración do pé de vía do sector Binaca, Monte Galiñeiro.
Convocatoria dunha xornada obreira de restauración do pé de vía do sector Binaca.
A nosa intención é facer todo o choio nunha soa xornada que, dependendo de canta xente acuda a colaborar, durará medio día ou -ó mellor- todo o día.
Por suposto, calquera pode achegarse libremente a botar unha man (mellor as dúas) cando lle pete, pero imos establecer como hora de concentración para empeza-los traballos as 09:30h da mañá do sábado 6 de xullo, xunto ó refuxio do Monte Galiñeiro..
O único material que cada quen debe traer son luvas (para non manca-las mans ó trinca-las pedras), roupa para traballar e un bocadillo (que seguro que fará boa falta 😉 ).
Pregamos que difundades esta convocatoria e agradeceriamos que as persoas que queiran confirmar que se achegarán ese día nos avisedes, ben persoalmente decíndonolo a Carducho ou a min, ou se non nos vedes ou coñecedes, mediante un correo electrónico a trepadasecordadas@gmail.com. En todo caso se vides sen avisar seredes igualmente benvidos/as.
Toda a info en: Restauración do pé de vía do sector Binaca.
O pé de vía do sector Binaca perdeu todo o manto de herba que orixinalmente tiña e como consecuencia delo, a erosión socavou máis de medio metro o nivel do chan, deixando un pé de vía en pendente con terra solta e pedras ó descuberto que dificultan tanto o paso como o inicio da escalada e aseguramento; e cun estado que cada vez empeora máis rapidamente.
Volver a crear un novo chan nivelado, con pouca pendente e estable, require da colocación de pedras de gran tamaño encofradas coa madeira apañada nas proximidades para construír uns socalcos escalonados. Localizar e traer dende as proximidades unha cantidade de pedras -e de tan grandes dimensións- como as necesarias, así como trasladar terra de abondo para asentalas e cubrilas, supón un duro traballo para o que se precisaría da colaboración de canta máis xente mellor.
Asemade, para evitar que siga deteriorándose o pé de vía, pretendemos abrir senda un par de metros máis separados do muro, para que o tránsito de subida e baixada ós sectores de escalada principais non contribúa de novo á erosión do que agora reparemos.
Actualización (06/07/2019).
Unha vez realizados os traballos podedes ve-lo proceso e resultado en:
https://trepadas.wordpress.com/convocatorias/restauracion-do-pe-de-via-do-sector-binaca-monte-galineiro-gondomar-pontevedra-galiza/#thefuckingwall
Espigüete pola Crestería Este (Palentinas – Fuentes Carrionas – León). 16 de abril de 2019.
Aínda que a semana anterior, caera un bo paquetón de neve, logo debeu de chover bastante, porque a neve só se acumulaba na vertente Norte, así que aínda que barallamo-la posibilidade de subir polo Corredor Norte, ou pola aresta Noroeste, dada a escaseza de neve no fondo e as altas temperaturas, decidimos ir ó seguro e toma-la ruta máis fácil, pola aresta Este.
O ascenso non tivo dificultades, e aínda que con escasa neve no noso itinerario, si que puidemos observar restos de corrementos e pequenos aludes nalgúns puntos da cara Norte. Como iamos co tempo un pouco xusto para chegar a tempo para recolle-las chaves en Jaca do apartamento, Carducho e eu alixeiramos algo de material a mochila e, namentres Lola e Beni daban a volta, apuramos ata acada-lo cume Este, onde tamén nós decidimos regresar vendo que subir e volver do cume principal, suporianos unha hora máis de actividade.
Aresta Este, na cara Este do Espigüete.
- Dificultade: III/1
- Lonxitude: uns 1.000 m. de desnivel dende o aparcadorio aínda que o percorrido real debe ser duns 3 Km ata o cume Oeste (2.451 m).
- Material: casco, crampóns e piolet.
- Cordada: Lola, Carducho, Beni e eu.
- Aproximación: Pasado Cardaño de Abajo, cóllese o desvío cara a Cardaño de Arriba, para deixa-lo coche nun aparcadoiro situado no lado esquerdo da estrada (antiga zona de acampada chamada Pinollano). Apenas uns poucos metros de iniciada a pista que segue xunto o cauce do Arroyo de Mazobres, en dirección á cara Norte, abandóase por entre a vexetación para ascender por unha senda pouco definida pola que acada-la aresta (algúns fitos poden axudar a orientarnos) que xa non abandonaremos ata o cume.
- Descenso: Nós fixémolo pola mesma aresta Este
- 1ª Ascensión da aresta Este: Juan Díaz-Caneja, César Sobrado e Genaro, o 15 de xullo de 1915.
- 1ª Ascensión Invernal da aresta Este: María del Carmen Muñoz e Luis González o 29 de decembro de 1973.
- Percorrido: En resumo, a nosa ruta, empeza dende o aparcadoiro de Pinollano, ascendendo primeiro entre a vexetación por terreo pouco definido ata acada-la aresta, pola que continuar ata acada-lo cume Este do Espigüete (2.444 m), dende o que aínda queda aproximadamente outra media hora máis para percorre-lo tramo chegar á auténtica cima da montaña (2.450 m).
Máis info:
- https://www.arasdelcielo.com/guia-montana-palentina-espiguete-cara-este/
- http://foropicos.net/viewtopic.php?t=20890
Aloxamento na zona de Velilla del Río Carrión, Palencia (Castilla y León)
Polo que parece, o Albergue Juvenil Sierra del Brezo, en Velilla del Río Carrión, que conta cunhas instalacións enormes, debe de estar pechado.
Velilla del Río Carrión é unha localidade grande con tendas e servicios de todo tipo. Para xantar, hai unha pizzería, La Tabla Redonda, e un par de restaurantes con menú do día e á carta: Casa Mauro e o Mesón Los Faroles. Desta volta ceamos á carta na Casa Mauro, pero pareceume un pouco cara para a calidade da cea.
En Camporredondo de Alba.
Residencial Tia Goya.
Hostal, Cafetería e Mesón.
Teléfono: 979 866 032
6 habitacións, 2 dobres, 2 de matrimonio e 2 triples, todas con baño.
Mesón El Abuelo
https://es-la.facebook.com/Mes%C3%B3n-El-Abuelo-Camporredondo-de-Alba-1583855288610038/
Teléfono: 979 866 034
Ten aloxamento é restaurante.
En Triollo.
Albergue Curavacas.
Tamén é restaurante.
Teléfono: 979 866 223
En Vidrieros.
Casa Rural Valdenievas.
2 Habitacións dobres e 1 de matrimonio
http://www.casavaldenievas.es/joo3x/index.php
Teléfono: 979 870 471
En Velilla del Río Carrión.
Albergue Juvenil Sierra del Brezo.
http://sierradelbrezo.com/albergues/contacts.php
Teléfono: 979 861 313 / 699 928 419
O tempo en Velilla del Río Carrión:
QR
Club Alpino Ourensán | Revista CAIRN
www.escaladasosteniblegalicia.org
Rocha Nai, Guía de escalada de Galicia.
Ata o 2020, xa pasaran vintetrés anos da publicación da Galicia Vertical de Miguel Seoane e Javier Carreras, a gran obra que foi a referencia da escalada en Galicia durante todo este tempo, pero a aparición de novas escolas, sectores e vías por toda Galicia, facían necesaria unha nova publicación, que ese ano viu da man de Alfonso Louro Fuentes e Gustavo Vázquez Fariña, autores da nova obra: Rocha Nai, Guía de escalada de Galicia.
Desta volta a guía ven repartida en 2 volumes que se venden xuntos: Norte (A Coruña e Lugo) e Sur (Ourense e Pontevedra).
Contabiliza 42 áreas de escalada e 2.800 vías entre deportiva e autoprotección, xunto coa información necesaria para a súa localización e outros datos de interese; pódese adquirir na web: https://rochanai.wordpress.com/
Escalada tradicional en Faro de Budiño. Guía de escalada.
No 2014, Jose Juan Domínguez López publicou unha guía moi detallada sobre as vías de autoprotección de Faro de Budiño, Escalada tradicional en Faro de Budiño; que é unha obra imprescindible para quen guste da escalada de autoprotección e queira practicala na maior escola de Galicia deste estilo; pódese pedir directamente a jjbudinho@hotmail.com (tamén é posible obter croquis que non figuraban na 1ª edición desta guía no seu blogue: http://noroestetrad.blogspot.com.es/p/resenas.html
Trepadas: alpinismo, montañismo, escalada e aventura 